Gabriel Garcia Marquez – Ο συνταγματάρχης δεν έχει κανέναν να του γράψει
– Λιβάνης
Το πλέον διάσημο έργο του Μάρκες (μαζί με το «100 χρόνια μοναξιάς») γράφτηκε το 1956 στο Παρίσι και είναι το πιο αγαπημένο του συγγραφέα. Η θεματολογία του είναι απλή: Ένας παλαίμαχος συνταγματάρχης περιμένει τη σύνταξη του που δεν έρχεται ποτέ. Ο άνθρωπος αυτός ζούσε μέσα στη φτώχεια και στα δάνεια μαζί με την γυναίκα του. Ο γιος του έχει σκοτωθεί σε αγώνα κοκορομαχίας και ο δυστυχής πατέρας κληρονομεί έναν πετεινό. Ο πετεινός αυτός θεωρεί ότι είναι η μόνη τους ελπίδα. Στην αρχή προσπαθούν να τον πουλήσουν κι όταν το ποσό που τους δίνεται δεν τους ικανοποιεί σκέφτεται να τον βάλει στους αγώνες, γιατί στην πραγματικότητα δεν επιθυμεί να τον πουλήσει. Ο χρόνος περνάει και η κατάσταση διαβίωσης του στρατιωτικού και της γυναίκας του χειροτερεύει.
Ο συγγραφέας εκτός από το αίσθημα της συγκίνησης, σε ένα έργο δραματικό, με την πενία να αποτελεί την κυρίαρχη κατάσταση, προσεγγίζει και άλλα θέματα όπως:
α) Η αδράνεια: Ο συνταγματάρχης αφήνει να περνούν τα χρόνια, ενώ βλέπει ότι η σύνταξη δεν έρχεται. Δεν αποφασίζει να κάνει κάτι και να πάρει τη ζωή στα χέρια του.
Μτφρ: Κλαίτη Σωτηριάδου
«…Τόσο καιρό που σου λέω να αλλάξεις δικηγόρο θα είχαμε προλάβει να ξοδέψουμε τα λεφτά, είπε η γυναίκα, καθώς έδινε στον άντρα της το απόκομμα της εφημερίδας. Δεν κερδίζουμε τίποτα αν μας τα βάλουν μες στην κάσα μας για τον άλλο κόσμο, όπως κάνουν οι ιθαγενείς».
β) Η μοιρολατρία: απόρροια μιας εγγενούς αξιοπρέπειας. Ο συνταγματάρχης θεωρεί ότι δεν πρέπει να παρακαλέσει κανέναν. Το κράτος του οφείλει.
«…Πεθαίνει από διαβήτη, είπε ο συνταγματάρχης. Κι εσύ πεθαίνεις από την πείνα είπε η γυναίκα. Για να πειστείς πως η αξιοπρέπεια δεν τρώγεται». …Ο συνταγματάρχης χαμογέλασε. «Na τι παθαίνεις για να μην κρατάς τη γλώσσα σου, είπε. Εγώ πάντα σου το ’λεγα ότι ο Θεός είναι με το μέρος μου. »
Ο Μάρκες δημιουργώντας μια απλή ιστορία κατορθώνει μέσα από την αναμονή να γεμίσει τον αναγνώστη με συναισθήματα αλλά και να αφήσει μια μικρή ελπίδα να εξυφαίνεται. Με μικρά άλματα στην πλοκή ο συγγραφέας παρουσιάζει ένα αύριο ίδιο με το χθες και το σήμερα. Ο συνταγματάρχης «ζει την ίδια μέρα» για μήνες και χρόνια, κανείς δεν μπορεί να τον καταλάβει, αλλά κι ο ίδιος αδυνατεί να συνειδητοποιήσει πλήρως την τραγικότητα της κατάστασης που έχει περιέλθει.
Το πλέον διάσημο έργο του Μάρκες (μαζί με το «100 χρόνια μοναξιάς») γράφτηκε το 1956 στο Παρίσι και είναι το πιο αγαπημένο του συγγραφέα. Η θεματολογία του είναι απλή: Ένας παλαίμαχος συνταγματάρχης περιμένει τη σύνταξη του που δεν έρχεται ποτέ. Ο άνθρωπος αυτός ζούσε μέσα στη φτώχεια και στα δάνεια μαζί με την γυναίκα του. Ο γιος του έχει σκοτωθεί σε αγώνα κοκορομαχίας και ο δυστυχής πατέρας κληρονομεί έναν πετεινό. Ο πετεινός αυτός θεωρεί ότι είναι η μόνη τους ελπίδα. Στην αρχή προσπαθούν να τον πουλήσουν κι όταν το ποσό που τους δίνεται δεν τους ικανοποιεί σκέφτεται να τον βάλει στους αγώνες, γιατί στην πραγματικότητα δεν επιθυμεί να τον πουλήσει. Ο χρόνος περνάει και η κατάσταση διαβίωσης του στρατιωτικού και της γυναίκας του χειροτερεύει.
Ο συγγραφέας εκτός από το αίσθημα της συγκίνησης, σε ένα έργο δραματικό, με την πενία να αποτελεί την κυρίαρχη κατάσταση, προσεγγίζει και άλλα θέματα όπως:
α) Η αδράνεια: Ο συνταγματάρχης αφήνει να περνούν τα χρόνια, ενώ βλέπει ότι η σύνταξη δεν έρχεται. Δεν αποφασίζει να κάνει κάτι και να πάρει τη ζωή στα χέρια του.
Μτφρ: Κλαίτη Σωτηριάδου
«…Τόσο καιρό που σου λέω να αλλάξεις δικηγόρο θα είχαμε προλάβει να ξοδέψουμε τα λεφτά, είπε η γυναίκα, καθώς έδινε στον άντρα της το απόκομμα της εφημερίδας. Δεν κερδίζουμε τίποτα αν μας τα βάλουν μες στην κάσα μας για τον άλλο κόσμο, όπως κάνουν οι ιθαγενείς».
β) Η μοιρολατρία: απόρροια μιας εγγενούς αξιοπρέπειας. Ο συνταγματάρχης θεωρεί ότι δεν πρέπει να παρακαλέσει κανέναν. Το κράτος του οφείλει.
«…Πεθαίνει από διαβήτη, είπε ο συνταγματάρχης. Κι εσύ πεθαίνεις από την πείνα είπε η γυναίκα. Για να πειστείς πως η αξιοπρέπεια δεν τρώγεται». …Ο συνταγματάρχης χαμογέλασε. «Na τι παθαίνεις για να μην κρατάς τη γλώσσα σου, είπε. Εγώ πάντα σου το ’λεγα ότι ο Θεός είναι με το μέρος μου. »
Ο Μάρκες δημιουργώντας μια απλή ιστορία κατορθώνει μέσα από την αναμονή να γεμίσει τον αναγνώστη με συναισθήματα αλλά και να αφήσει μια μικρή ελπίδα να εξυφαίνεται. Με μικρά άλματα στην πλοκή ο συγγραφέας παρουσιάζει ένα αύριο ίδιο με το χθες και το σήμερα. Ο συνταγματάρχης «ζει την ίδια μέρα» για μήνες και χρόνια, κανείς δεν μπορεί να τον καταλάβει, αλλά κι ο ίδιος αδυνατεί να συνειδητοποιήσει πλήρως την τραγικότητα της κατάστασης που έχει περιέλθει.
γππ
Βιογρ: Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες (ισπ. Gabriel José García Márquez, 6 Μαρτίου 1927 – 17 Απριλίου 2014) ήταν σπουδαίος Κολομβιανός συγγραφέας, βραβευμένος με Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Θεωρείται ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του λογοτεχνικού ρεύματος του «μαγικού ρεαλισμού» και ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της Ισπανόφωνης λογοτεχνίας. Γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου 1927 στο χωριό Αρακατάκα, Διαμέρισμα Μαγδαλένα, Κολομβία. Το 1947 ξεκίνησε να σπουδάζει Νομική και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Μπογοτά. Την ίδια χρονιά δημοσίευσε σε εφημερίδα το πρώτο του διήγημα, «Η Τρίτη Παραίτηση». Το 1948 μετακόμισε στην Καρθαγένη της Ινδίας των Δυτικών Ινδιών και ασχολήθηκε με τη
Βιογρ: Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες (ισπ. Gabriel José García Márquez, 6 Μαρτίου 1927 – 17 Απριλίου 2014) ήταν σπουδαίος Κολομβιανός συγγραφέας, βραβευμένος με Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Θεωρείται ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του λογοτεχνικού ρεύματος του «μαγικού ρεαλισμού» και ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της Ισπανόφωνης λογοτεχνίας. Γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου 1927 στο χωριό Αρακατάκα, Διαμέρισμα Μαγδαλένα, Κολομβία. Το 1947 ξεκίνησε να σπουδάζει Νομική και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Μπογοτά. Την ίδια χρονιά δημοσίευσε σε εφημερίδα το πρώτο του διήγημα, «Η Τρίτη Παραίτηση». Το 1948 μετακόμισε στην Καρθαγένη της Ινδίας των Δυτικών Ινδιών και ασχολήθηκε με τη
