ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΜΠΟΓΛΗΣ, «ΛΑΞΕΥΤΗΣ ΤΟΠΙΩΝ», Δίφρος, 2017.
Η ποίηση του Γιώργου Πολ. Παπαδάκη, είναι μια ήρεμη φωνή. Η αποδοχή των γεγονότων οδηγεί σε μια συμπυκνωμένη αλήθεια. Σαν μαυρόασπρη φωτογραφία αποτυπώνεται το γεγονός, βαδίζοντας, προς την άλλη στιγμή. Η παραμικρή ζάρα κρίνει το πρόσωπο ετούτης της ζεστής ποίησης. Η παραμικρή κίνηση μετασχηματίζεται σε γνώση. Και η γνώση οδηγεί στον σεβασμό του επερχόμενου. Όχι δεν πρόκειται για φόβο ενώπιον του μέλλοντος. Η διαφαινόμενη θλίψη κι ο οδύνη, είναι στοιχεία του ανθρωπισμού. Η απαισιοδοξία ελέγχεται με το έγκυρο της ματιάς.
Παρακάτω
παραθέτω κάτι από ακροτελεύτιους στίχους, καθώς μεταφέρουν με εξαιρετική
αφαίρεση την συμπύκνωση του γίγνεσθαι, δίχως κραυγές, δίχως το εχθρικό, ενίοτε
σε άλλους ποιητές, μιας επιδιωκόμενης, μυστηριώδους θα έλεγα, ελλειπτικής. Θα
υποστήριζα πως η ποίηση του Γιώργου Πολ. Παπαδάκη σημαίνει σαν κάλεσμα
εσπερινού παρά το μοντέρνο που την καθορίζει. Θαυμάσιος συνδυασμός. Ντύνει με
απλό ένδυμα το σύνθετο και περίπλοκο της καθημερινότητας. Και ο ήχος, ούτε πένθος – ούτε δόξα, μα λόγος
αποδοχής ενώπιον του ακατόρθωτου καθώς κρύβεται πίσω από καλοδιαλεγμένες
λέξεις. Η γενναιότητα δεν διαφημίζεται. Και βέβαια εξαιρετικός ο ρυθμός, παρά
το επιδιωκόμενο μιας πρότασης με εικόνες κόπωσης. Συσσωρευμένη κόπωση, κι όμως
ο ποιητής την εξελίσσει σε ενάργεια κι αυθεντικότητα.
«Εγώ είμαι άνθρωπος του φωτός, γι αυτό βαδίζω στο σκοτάδι, μη με βρει η
σκιά και με καταπιεί» ( Η ΣΚΙΑ).
«θα συνεχίσω να προχωρώ ανίκητος, μπορεί και να γλυτώσω κάτι από εμένα
(ΑΠΩΛΕΙΕΣ).
«Θα αφήσουμε τους νεκρούς να προχωρούν, Ούτως η άλλως θα τους
συναντήσουμε. (ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΝ).
«Να χεις να τραβήξεις ευωδιά όταν ο καιρός σε γονατίζει. (ΚΛΩΝΑΡΙ).
