ΔΟΜΑΖΟΣ ΚΑΙ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ
Μίμης
Παπαιωάννου και Μίμης Δομάζος. Ποιος ήταν ο καλύτερος; Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει απάντηση. Οι δυο
παίκτες θεωρούνται οι κορυφαίοι στο ελληνικό ποδόσφαιρο με την έννοια της συνολικότερης
προσφοράς, ένας συνδυασμός ατομικού ταλέντου , προσόντων αλλά και δυναμικής μέσω
των ομάδων που έπαιξαν. Για να είμαστε ακριβέστεροι μαζί με τους Δαβουρλή, Μπέμπη, Λουκανίδη, Χατζηπαναγή, Δεληκάρη, Νεστορίδη και Κούδα αποτελούν την κορυφαία εννιάδα Ελλήνων ποδοσφαιριστών όλων των εποχών.
Πολλές συμμετοχές και
οι δυο ποδοσφαιριστές, 538 ο Δομάζος 480 ο Παπαϊωάννου. 140
γκολ ο Δομάζος, 233 ο Παπαϊωάννου. Ως εδώ είναι γνωστά. Ρεκόρ στις ασιστ
ο Δομάζος, (τις περισσότερες απο κάθε άλλο Έλληνα παίκτη) πάρα πολλές ασιστ ο Παπαϊωάννου – δε θα αναφέρω με ακρίβεια πόσες, διότι είναι στοιχείο
για το επόμενο βιβλίο μου μιας και τις έχω καταγράψει μια – μια. Λίγη υπομονή λοιπόν. Μου έκανε εντύπωση
οτι ο Παπαϊωάννου παρόλο που αγωνιζόταν ως αριστερός ενδιάμεσος έβγαλε πολλές ασιστ:
περισσότερες από Δεληκάρη, Δαβουρλή, Χατζηπαναγή, Μπέμπη. Ο Δομάζος δε το συζητάμε:
ο άνθρωπος είχε τις ασιστ στο τσεπάκι. Μεσοεπιθετικοί και οι δυο με την ευρεία έννοια
και ηγετικές προσωπικότητες μέσα στο γήπεδο, με το δέκα στην πλάτη. «Φτιάχτης»
ο Δομάζος και οργανωτής, περισσότερο επιθετικός ο Παπαϊωάννου αλλά φυσικά όχι «στατικός» επιθετικός τύπου Μαύρου (αν ήταν έτσι δε θα συγκαταλεγόταν και στους κορυφαίους με την
ευρεία έννοια). Ισορροπημένα θα έλεγε κανείς τα αριθμητικά δεδομένα συν το άγνωστο
στο ευρύ κοινό στοιχείο ότι ο Παπαϊωάννου παρόλο που ΔΕΝ ΉΤΑΝ οργανωτής έχει πολλές
ασιστ.
Αν θέλουμε να το δούμε ακόμα πιο αντικειμενικά ο Μίμης Δομάζος έχει καταγραφεί περισσότερο στο συλλογικό ασυνείδητο ως ο κορυφαίος. Πάντα ακούγαμε να λέγεται: Ο Δομάζος ειναι ο μεγαλύτερος Έλληνας παίκτης. Γιατί; Ο Δομάζος ήταν και ΟΡΓΑΝΩΤΗΣ ενώ ο Παπαϊωάννου δεν ήταν.
Τρίπλα είχαν και οι δυο με λίγο καλύτερο το Δομάζο. Σουτ καλό είχαν και οι δύο. Ο Παπαϊωάννου υπερτερούσε στο κεφάλι και στο ψηλό παιχνίδι, 50 γκολ με κεφαλιά. Ο Δομάζος είχε όλων των ειδών τις μεταβιβάσεις, ο Παπαιωάννου φοβερές μεταβιβάσεις κυρίως όμως από αριστερά. Ο Δομάζος είχε μεγαλύτερη αντοχή.
Κατά τη γνώμη
μου ο Δομάζος είχε κάτι που δεν είχε άλλος Έλληνας παίκτης. Το πείσμα και το πάθος
του, είχε σαν αποτέλεσμα τη ΣΥΝΕΧΗ ΣΤΑΘΕΡΗ ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΕ ΥΨΗΛΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΚΑΙ ΤΗ
ΣΥΝΕΧΗ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΑ ΜΠΑΛΑ. Οι άλλοι ακόμα κι ο Δαβουρλής κι ο Χατζηπαναγής κι ο
Δεληκάρης αλλά και ο Παπαϊωάννου, είχαν εκρηκτικά δεκάλεπτα αλλά και κενά στην
απόδοση, ανάλογα με το ματς. Ο Δομαζος έπαιζε «πάντα» καλά και συνήθως ήταν καλύτερος
από τους 22. Ένα απλοϊκό παράδειγμα για τους μικρούς που δεν έχουν δει ή ακούσει,
να φανταστούν στο σχολείο που παίζαμε ποδόσφαιρο μια τάξη με μια άλλη, συνήθως
υπήρχε ένας τύπος που είχε συνέχεια τη μπάλα στα πόδια. Στην άμυνα στο κέντρο,
στην επίθεση, σούταρε έβαζε γκολ κλπ… Αυτός λέγαμε «ήξερε την καλύτερη μπάλα». Ε
αυτός ήταν ο Δομάζος, στον «ποδοσφαιρικό μεγάκοσμο», ένας παίκτης με συνεχή
επαφή με τη μπάλα που άλλαζε το βαρόμετρο του αγώνα μέσα από την απόδοση του. Γι
αυτό ο Δομάζος θεωρείτε για τον περισσότερο κόσμο ο πρώτος παίκτης. Ήταν σχεδόν πάντα διακριθείς. Φυσικά μπορεί να μην είχε το σουτ του Δαβουρλή
την τρίπλα του Χατζηπαναγή, αλλά τι σημασία έχει να έχεις 9,5 αντί για δέκα σε
μια παράμετρο (με δεδομένο ότι οι άλλοι δυο είχαν άριστα Δέκα) όταν ο μέσος όρος
σου είναι υπέρτερος και παίζεις "συνέχεια" καλά; Άλλωστε σε αυτό το επίπεδο μιλάμε για διαφορές στα σημεία.
Μέγιστοι παίκτες και οι δύο, οι συγκρίσεις σε αυτά τα μεγέθη είναι πάντα υποκειμενικές και δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια ούτε μαθηματικές αποδείξεις . Είναι τυχεροί όσοι τους πρόλαβαν στα γήπεδα.
