Η ΒΕΡΟΝΙΚΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ
Ωραίο μυθιστόρημα του Κοέλιο, που μέσα από μια συνηθισμένη απόπειρα αυτοκτονίας ψυχαναλύει την άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής με καθρέφτη την προσωπικότητα της 24χρονης Βερόνικα. Στο πρόσωπο της Βερόνικα ο αναγνώστης βρίσκει πολλές φορές τον εαυτό του, μέσα από ερωτήματα που αναδύονται από θέματα υπαρξιακά. Η 24χρονη αποφασίζει να πεθάνει ενώ τα έχει όλα στη ζωή. Η ρουτίνα σκότωσε σε εκείνη κάθε διάθεση για ζωή. Αναρωτιέται ο αναγνώστης πως ένα νεαρό άτομο αυτής της ηλικίας, μπορεί να έχει βαρεθεί τα πάντα και να οδηγηθεί στην αυτοκτονία. Το εσωτερικό κενό που μπορεί να νοιώσει κάποιος δεν έχει ηλικία. Η ευτυχία είναι μια κατάσταση της ύπαρξης που δεν επιτυγχάνεται με τις κατακτήσεις του «Εγώ»: χρήματα, επαγγελματική επιτυχία, σεξ, υλικά αγαθά. Ο συγγραφέας «σπρώχνει» τον αναγνώστη στα σκοτάδια του εαυτού του και τον οδηγεί σε συνειδητοποιήσεις. Η γυναίκα δεν πεθαίνει, αλλά ξυπνά σε ένα άσυλο φρενοβλαβών καταριόντας την κακή της μοίρα για την παράταση ζωής που πήρε, δεδομένου ότι έτσι κι αλλιώς θα πεθάνει λόγω ανηκέστου βλάβης σε ζωτικά όργανα. Στο άσυλο ο Κοέλιο στήνει την δραματουργία του αναδεικνύοντας, θέματα: κοινωνικά, θρησκευτικά, και ψυχολογικά. Για την Βερόνικα που είναι υποχρεωμένη να περάσει την τελευταία εβδομάδα της ζωής της εκεί, ο χρόνος περνά δραματικά. Η συναναστροφή με τους γιατρούς και τους ασθενείς όμως, θα την οδηγήσει να αναρωτηθεί για το πραγματικό νόημα της ζωής καθώς και να προβεί σε εσωτερικές αναθεωρήσεις. Η βατή γλώσσα του συγγραφέα και η αφηγηματική ροή του έργου διευκολύνουν τον αναγνώστη να περνά της σελίδες, έχοντας την κρυφή ελπίδα ότι ίσως στο τέλος η γυναίκα θα σωθεί. Σημαντικό ρόλο στην αφηγηματική ροή αποτελεί το ψυχιατρείο στο οποίο εγκλωβίζεται η Βερόνικα. Ο συγγραφέας καταφέρνει να εμφυσήσει νέα πνοή ζωής στη Βερόνικα μέσα από τους τοίχους του χειρότερου θεωρητικά χώρου, ενός ιδρύματος για ψυχασθενείς. Η συναναστροφή της ηρωίδας με τους «τρελούς» την οδηγεί στο να κοιτάξει καλύτερα μέσα της.
Το έργο αυτό του Κοέλιο αναδεικνύει το αντίκτυπο που μπορεί να έχει μια ψυχική νόσος σε μια ευαίσθητη ψυχή, όπως της Βερόνικα. Η κατάθλιψη, οδηγεί σε μια απομόνωση τον πάσχοντα κάτι που καθιστά ακόμη δυσκολότερη την περίπτωση του. Ο φόβος, είναι διαρκώς παρών και σε κάποιες περιπτώσεις όπως της Βερόνικα ο θάνατος φαντάζει σαν λύτρωση. Το ψυχιατρείο όμως ανατρέπει, αυτή την επιθυμία και αφήνει να αναδυθούν διαφορετικά αισθήματα που η ίδια δεν είχε βιώσει. Αυτή η παραδοξότητα είναι που καθιστά ενδιαφέρουσα την ανάγνωση του βιβλίου αυτού. Το περιβάλλον του ψυχιατρείου σπάει τους συμβατικούς κανόνες και τα «πρέπει» και οδηγεί την Βερόνικα στην συνειδητοποίηση της αξίας της ζωής.
Απόσπασμα:
«Μετά το περιστατικό με την «Αδελφότητα»
είχε φτάσει να σκεφτεί μερικές φορές: Αν μπορούσα να επιλέξω, αν είχα καταλάβει
από πριν ότι οι μέρες μου ήταν ίδιες επειδή έτσι τις ήθελα, ίσως…»
Όμως η απάντηση ήταν πάντα η ίδια:
Δεν υπάρχει ίσως, επειδή δεν υπάρχει εναλλακτική επιλογή. Και επέστρεφε εσωτερική γαλήνη της, γιατί όλα ήταν προκαθορισμένα.
Σε αυτό το διάστημα ανέπτυξε μια
σχέση (όχι φιλία), γιατί η φιλία απαιτεί μακρά συμβίωση και αυτό ήταν αδύνατο)
με τη Ζένκα. Έπαιζαν χαρτιά – που βοηθούν να περνάει ο καιρός – και καμιά φορά
έκαναν μαζί σιωπηλούς περιπάτους στον κήπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου