ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ – ΜΠΡΑΜ ΣΤΟΟΥΚΕΡ (εκδ. Στοχαστής)

ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ – ΜΠΡΑΜ ΣΤΟΟΥΚΕΡ

 Ένα λογοτεχνικό  έργο συνήθως κρίνεται ως «μεγάλο», αν εξαιρέσεις τα τυπικά φιλολογικά χαρακτηριστικά που το καθιστούν ως τέτοιο, από την απήχησή του στο βάθος του χρόνου αλλά και από την όποια επιρροή του σε μεταγενέστερους συγγραφείς. Ο «Δράκουλας» θεωρείται το αριστούργημα της φανταστικής λογοτεχνίας του 19^ου αιώνα. Γραμμένο σε μορφή αποσπασμάτων ημερολογίου κατατάσσεται στο είδος του επιστολικού μυθιστορήματος.

Το έργο του Στόουκερ επηρέασε ως γνωστόν όχι μόνο άλλους συγγραφείς του φανταστικού του 20^ου αιώνα αλλά και την κινηματογραφική βιομηχανία μέχρι τις μέρες μας. Το ρομαντικό στοιχείο με τα γοτθικά χαρακτηριστικά εξακολουθούσε να κυριαρχεί στη βικτοριανή Αγγλία των τελών του 19^ου αιώνα, ακόμα και σε έργα κλασικών συγγραφέων όπως ο Όσκαρ Ουάιλντ. Έτσι δεν κάνει εντύπωση πως πολλά χρόνια μετά την έλευση του «ρεαλισμού» στη λογοτεχνική σκηνή υπήρχαν συγγραφείς που επέμεναν χρησιμοποιώντας στοιχεία στα έργα τους που παρέπεμπαν στη δημιουργία υποβλητικής ατμόσφαιρας και τρόμου ή σωστότερα φρίκης.

Είναι γνωστό ότι ο συγγραφέας ενεπνεύσθη το έργο από τον βοεβόδα πρίγκηπα της Βλαχίας , Βλαντ Τσέπες τον Παλουκωτή και τον αιμοδιψή χαρακτήρα του. Ταυτόχρονα είχε ήδη επιρροές από το φανταστικό και τη λογοτεχνία του τρόμου από την «Καρμίλλα» του Λε Φανού αλλά και το «Βρυκόλακα» του Τζών Πολιντόρυ. Η δουλειά του Στόουκερ θεωρείται αξιοσημείωτη, κυρίως στον τομέα της έρευνας γύρω από τους βαλκανικούς μύθους. Έστησε έτσι το κατάλληλο σκηνικό στην Τρανσυλβανία με φολκλορικά και αρχετυπικά στοιχεία που έντυναν κατάλληλα το γοτθικό σκηνικό: Βρυκόλακας, πύργος, τσιγγάνοι, λύκοι, νεκροταφείο, ψυχιατρείο!  Από την άλλη πλευρά η εξέλιξη της επιστήμης και η πίστη στο ανθρώπινο πνεύμα (Βαν Χέλσιγκ) έρχεται σε αντιπαράθεση με το «σκότος» και τελικά επικρατεί. Δεν θα μπορούσε να λείπει από ένα μυθιστόρημα το ερωτικό στοιχείο το οποίο ο Στόουκερ εμφανίζει και στις δυο του εκφάνσεις: τη ρομαντική τρυφερή αγάπη σε αντιπαράθεση με τη σαγήνη και το σεξουαλικό πόθο.

Ο Βαν Χέλσιγκ δεν αποτελεί μόνο τον εκπρόσωπο της επιστήμης και τον αντίπαλο του σκοταδισμού στο έργο. Ταυτόχρονα αποτελεί το σύμβολο του «ανοιχτού μυαλού» αποδεχόμενος ότι κάποιες φορές υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε με τους φυσικούς νόμους. Μέσα από αυτό τον χαρακτήρα ο Στόουκερ «πέρασε» τα δικά του μηνύματα για τις δικές του αποκρυφιστικές ενασχολήσεις. Ο Βαν Χέλσινγκ «είναι» ο ίδιος ο Στόουκερ

Όταν ο  Δράκουλας δεν αποτελεί απειλή μόνο για τον Τζόναθαν Χάρκερ και την οικογένεια του, αλλά πλέον για ολόκληρο το Λονδίνο, τότε υπάρχει ολική κινητοποίηση. Το τέρας πρέπει να εξοντωθεί! Εδώ ο Δράκουλας παρουσιάζεται σαν μολυσματική ασθένεια που εξαπλώνεται σταδιακά αλλά ευτυχώς τελικά βρίσκεται το αντίδοτο κατά της.

Απόσπασμα: μτφρ: Ανέττα Καπόν

«Αυτό που είδα ήταν το κεφάλι του Κόμη να βγαίνει από το παράθυρο. Δεν είδα το πρόσωπο, αλλά τον αναγνώρισα από το σβέρκο και την κίνηση των ώμων και των χεριών. Όσο για τα χέρια δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία γιατι το είχα παρατηρήσει πολλές φορές. Στην αρχή μου φάνηκε ενδιαφέρον και περίεργο, γιατί είναι καταπληκτικό πως ένα τόσο μικρό θέμα, μπορεί να κινήσει την προσοχή και το ενδιαφέρον ενός αιχμαλώτου. Αλλά το ενδιαφέρον μου έγινε αποστροφή και φρίκη όταν είδα τον άνθρωπο ολόκληρο να βγαίνει απ’ το παράθυρο και ν’ αρχίζει να σέρνεται  στο τείχος του πύργου πάνω από κείνη την τρομερή άβυσσο, με το κεφάλι κάτω, και το μανδύα του απλωμένο γύρω σαν τεράστια φτερά. Στην αρχή δεν πίστευα στα μάτια μου. Νόμισα ότι με γελούσε το φεγγαρόφωτο, ή ότι οι σκιές δημιουργούσαν περίεργα σχήματα, συνέχισα όμως να κοιτάω, και δεν ήταν αυταπάτη. Είδα τα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών να γραπώνονται στις γωνίες της πέτρας που με τα χρόνια είχε μείνει χωρίς σοβά, κι έτσι, χρησιμοποιώντας, κάθε προεξοχή κι ανωμαλία τον είδα να κατεβαίνει με αρκετή ταχύτητα όπως κινούνται οι σαύρες πάνω στον τοίχο».

μικρό βιογραφικό

Ο Αβραάμ "Μπραμ" Στόουκερ ήταν Ιρλανδός συγγραφέας τρόμου που γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου του 1847 στο Κλόνταρφ της Ιρλανδίας και πέθανε στις 20 Απριλίου του 1912 στο Λονδίνο της Αγγλίας.

Γονείς του ήταν ο Αβραάμ Στόκερ (γεννήθηκε το 1799, παντρεύτηκε το 1844 και πέθανε το 1876) και η Σάρλοτ Ματίλντα Μπλέικ Θόρνλεϋ (1818-1901). 

Ο Στόκερ το 1878, όταν εργαζόταν ως δημόσιος υπάλληλος στο Δουβλίνο, έγραφε κριτικές θεάτρων στην εφημερίδα The Dublin Mail, που ο ιδιοκτήτης της ήταν ο συγγραφέας τρόμου Τζόσεφ Σέρινταν λε Φανού.

Το 1878 παντρεύτηκε την Φλόρενς Μπάλκομπ, που ήταν πρώην σύζυγος του Όσκαρ Ουάιλντ. Το ζευγάρι μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου ο Στόκερ έγινε για 27 χρόνια διευθυντής επιχειρίσεων του Θεάτρου Λυσόμ, ιδιοκτησία του Άγγλου ηθοποιού και φίλου του Στόκερ, Χένρι Ίρβινγκ.

Ο Στόκερ απέκτησε ένα μονάχα παιδί, τον Ίρβινγκ Νοέλ Στόκερ, που γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου το 1879.

Ο Μπραμ Στόκερ είναι πιο γνωστός για τη συγγραφή του διάσημου μυθιστορήματος τρόμου: Δράκουλας.

ΚΩΣΤΑΣ ΔΑΒΟΥΡΛΗΣ ΕΦΥΓΕ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

Πάνος Μάρκοβιτς. «Ο Κώστας Δαβουρλής ήταν από τους ελάχιστους που είχε την ικανότητα να ξεκινήσει μια φάση από το μηδέν και να τη φθάσει μόνος του μέχρι το δέκα. Και να σκοράρει, δηλαδή».


Σαν σήμερα έφυγε 23 5 1992 : Γεννήθηκε 4 /1/48

ΔΑΒΟΥΡΛΗΣ ΚΩΣΤΑΣ: το μεγαλύτερο ταλέντο που έβγαλε το ελληνικό ποδόσφαιρο (μαζί με τον Κούδα) και για πολλούς ο μεγαλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Παίκτης που βασίστηκε στο άφθαστο ταλέντο του κι όχι στη σκληρή δουλειά. Έπαιζε σε όλες τις θέσεις τις επίθεσης και του κέντρου.Στη πρώτη δεκαετία της καριέρας του καθιερώθηκε σαν επιθετικός, με το πέρασμα των χρόνων όμως γύρισε σαν δεκάρι. Γενικά του άρεσε να είναι ελεύθερος μέσα στο γήπεδο και να βγαίνει από πίσω τριπλάροντας ή σουτάροντας από απόσταση. Οι λίγες (11) συμμέτοχες στην Εθνική ήταν απόρροια του ότι α) έπαιζε στην Παναχαΐκή β) του ιδιόρρυθμου χαρακτήρα του με το να μην μπαίνει σε καλούπια γ) ότι ο ίδιος απεχθανόταν τις δημόσιες σχέσεις. Είχε τεράστιες δυνατότητες σε όλες τις κατηγορίες: Όλα τα είδη σουτ, εκπληκτική τρίπλα, κοντινή και μακρινή μεταβίβαση, έπαιζε με το κεφάλι ψηλά, εκπληκτική ταχύτητα με την μπάλα στα πόδια και ταυτόχρονα

τρίπλα (κάτι πολύ δύσκολο), είχε την δυνατότητα να παίζει και μετα δυο πόδια, ήταν κορυφαίος στις στατικές φάσεις (ειδικά στα χτυπήματα φάουλ), έδινε ασιστ, ήταν απλός στο παιχνίδι του όταν έπρεπε και δεν προέβαλλε τον εαυτό του πάνω από την ομάδα(κυρίως μετά το 1977). Σαν μεινονεκτηματα είχε την ελλειπή φυσική κατάσταση (κάτι που βελτιώθηκε στον Ολυμπιακό) και το ότι ήθελε την μπάλα στα πόδια (δε μάρκαρε ή δε κυνήγαγε τον αντίπαλο για να την πάρει).Έπαιξε στην Παναχαϊκή 16,5 χρόνια και είναι ρέκορντμαν σε όλες τις κατηγορίες: Συμμετοχές, γκολ, ασίστ σε πρωτάθλημα και κύπελλο. Αγωνίσθηκε επίσης 3 χρόνια στον Ολυμπιακό, 1 στον Παναιγιαλειο, 6 μηνες στην Κόρινθο και ένα χρόνο στο ΑΟ Πάτραι. Επέτυχε στα εθνικά πρωταθλήματα 223 γκολ και είχε περίπου 100 ασιστ. Συνολικά είχε σε Α΄ και Β' Εθνική 536 συμμετοχές, ενώ είχε και 30 συμμετοχές με το ΑΟ Πάτραι.

Γιώργος Πολ. Παπαδάκης

ΤΖΕΗΜΣ ΤΖΟΥΣ - ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

ΤΖΕΗΜΣ ΤΖΟΥΣ – «ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ»

Σκληρό αφήγημα, το τελευταίο από το βιβλίο «Οι Δουβλινέζοι», που αναπαριστά μια τοιχογραφία της νοοτροπίας και των ηθών της Ιρλανδίας των αρχών του 20^oy αιώνα. «Οι Νεκροί» δεν διαβάζονται όπως ένα κλασικό διήγημα, παρ' όλη τη  γραμμικότητα της ιστορίας, δεδομένης της δομής και του ύφους τους. Το διήγημα ξεκινά με ένα πάρτι και σε σύντομο διάστημα εμφανίζονται πρόσωπα που το καθένα από αυτά διαδραματίζει ένα συγκεκριμένο ρόλο - όχι σε ότι αφορά την υπόθεση, που είναι υποτυπώδης – αλλά τα ηθικοπλαστικά μηνύματα που θέλει να περάσει ο συγγραφέας. Οι απόψεις αυτές αντανακλούνται μέσα από τους ευφάνταστους διαλόγους μεταξύ των χαρακτήρων. Η ανάγνωση του κειμένου πρέπει να είναι προσεκτική για να μπορέσει ο αναγνώστης να ανιχνεύσει τις προθέσεις του συγγραφέα, που συχνά είναι υπαινικτικές. Το κείμενο αναμένεται να κουράσει τον αναγνώστη που δεν «είναι έτοιμος» να διαβάσει Τζόυς.  Οι χαρακτήρες αντικατοπτρίζουν την ιρλανδέζικη νοοτροπία της εποχής των αρχών του περασμένου αιώνα. Όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου το επίκεντρο της ιστορίας του Τζόυς είναι η «ηθική παράλυση» που κατακλύζει την πόλη του Δουβλίνου. Με την έννοια αυτή δεν εννοεί, πολίτες «ελαφρών ηθών» αλλά την έλλειψη «νεύρου για ζωή» τον ζωντανό που δεν γνωρίζει ότι «είναι νεκρός». Έτσι όπως είναι στημένο το αφήγημα ο αναγνώστης ανακαλύπτει σταδιακά τον τρόπο με τον οποίο οι ήρωες ανακαλύπτουν το τέλμα στο οποίο έχουν περιέλθει. Για τον Τζόυς : ο θάνατος είναι η ωραιότερη μορφή της ζωής. Σε όλο το διήγημα «Οι Νεκροί» καλλιεργεί αυτή την ιδέα. Ο Γκάμπριελ πιστεύει, «πως είμαστε όλοι Ρώμες» με την έννοια ότι κάθε τι νέο που δημιουργούμε αντλεί την ύπαρξη του μέσα από το μνημειακό παρελθόν. Η αλληλεξάρτηση ζωντανών και νεκρών ακόμα κι η επιρροή που ασκούν οι δεύτεροι που «έχουν φύγει», είναι η βασική ιδέα που κυριαρχεί σε ολόκληρους τους «Δουβλινέζους» και κατ’ επέκταση στους «Νεκρούς».

Μτφρ: Αρης Μπερλής

«Άφθονα δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια του Γκάμπριελ. Ποτέ δεν είχε νοιώσει έτσι ο ίδιος για μια γυναίκα, ήξερε όμως πως αυτό το αίσθημα είναι ο έρωτας.Τα δάκρυα κυλούσαν τώρα πυκνά, και στο μισοσκόταδο,φαντάστηκε πως είδε την εικόνα ενός νέου που στεκόταν στη βροχή κάτω από ένα δέντρο. Κι άλλες μορφές ήταν εκεί. Η ψυχή του είχε προσεγγίσει τον τόπο όπου κατοικούν οι αμέτρητες στρατιές των νεκρών. Ένοιωθε αλλά δεν μπορούσε να κατανοήσει,την αλλόκοτη και φευγαλέα ύπαρξη τους. Η ίδια του η οντότητα έσβηνε σιγά σιγά και χανόταν σε ένα γκρίζο, ασύλληπτο κόσμο. Ο στέρεος κόσμος, όπου αυτοί οι νεκροί είχαν κάποτε ζήσει και δημιουργήσει, έφθινε και διαλυόταν».

Ο Τζέιμς Τζόυς (James Augustine Aloysius Joyce, 2 Φεβρουαρίου 1882 - 13 Ιανουαρίου 1941) ήταν Ιρλανδός συγγραφέας και ποιητής. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους λογοτέχνες του 20ού αιώνα, δημιουργός των μυθιστορημάτων Οδυσσέας (1922) και Finnegans Wake (1939). Παρά την καταγωγή του, έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του εκτός Ιρλανδίας.

Ο ΜΑΥΡΟΣ ΓΑΤΟΣ -ΕΝΤΓΚΑΡ ΑΛΛΑΝ ΠΟΕ

Ο ΜΑΥΡΟΣ ΓΑΤΟΣ – ΕΝΤΓΚΑΡ ΑΛΛΑΝ ΠΟΕ

Σε ένα διήγημα με αναγνώσεις  βαθύτερες από το πρώτο επίπεδο ο Πόε επιχειρεί μια κατάδυση στα άδυτα της αβύσσου της ανθρώπινης ψυχής. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση που πάντα καθηλώνει γιατί ταυτίζει τον αφηγητή με τον ήρωα και φέρνει τον αναγνώστη στην πρώτη γραμμή του δράματος, συναρπάζει. Ο αφηγητής είναι ένας μέθυσος με καλή ψυχή άνθρωπος, που όμως στην εξέλιξη του, καταβάλλεται από το αλκοόλ και γίνεται υποχείριο του. Μια πρωτογενής εκδοχή του Δρ Τζέκυλ και Μρ Χάυντ που οπωσδήποτε επηρέασε τον μετέπειτα τον Στήβενσον. Έτσι η σταδιακή μεταμόρφωση του αλκοολικού άνδρα οδηγεί σε ραγδαία επιδείνωση της συμπεριφοράς του απέναντι στα πλάσματα που αγαπά. Πιθανότατα εδώ ο Πόε προβάλλει τον ίδιο τον εαυτό του, δεδομένου ότι και ο ίδιο ήταν δέσμιος του ποτού, που τον οδήγησε στην καταστροφή και εν τέλει στο θάνατο. Ο μαύρος γάτος από πλάσμα συντροφιάς μεταβάλλεται σε δήμιο-τιμωρό του άντρα που έφτασε στο έσχατο ανθρώπινο αμάρτημα: το φόνο. Το διήγημα αξίζει να το διαβάσει κανείς για να διαπιστώσει τον ιδιοφυή τρόπο με τον οποίο ο συγγραφέας καταδύεται στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και παρουσιάζει την σταδιακή κατάρρευση του ήρωα καθώς και την πτώση του στην παράνοια. Το υπερφυσικό στοιχείο που πλανάται σε όλο το κείμενο είναι αρκετό για να κορυφώσει την αγωνία, ενώ το τέλος είναι ανατρεπτικό. 

Μτφρ: Κοσμάς Πολίτης

Αποσπάσματα

«Μήπως δεν έχουμε μια αιώνια τάση, όσο κι αν είμαστε άνθρωποι με κρίση, να παραβαίνουμε το Νόμο, μόνο και μόνο γιατί είναι ο νόμος;»

«Κάτω από την πίεση μιας τέτοιας αγωνίας, το ασθενικό υπόλειμμα του αγαθού, που είχα μέσα μου, δεν μπορούσε παρά να υποκύψει».

«Αυτό το πνεύμα της διαστροφής, όπως είπα, έφερε την τελειωτική μου κατάπτωση. Ήταν αυτός ο αβυσσαλέος πόθος της  ψυχής να εναντιωθεί στον εαυτό της, να παραβιάσει την ίδια της τη φύση, να κάνει το κακό ΄για κακό και μόνο, που μ’ έσπρωξε να συνεχίσω και να αποτελειώσω το βασάνισμα του άκακου ζώου. 

Μικρό βιογραφικό

Ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε (Edgar Allan Poe, 19 Ιανουαρίου 1809 – 7 Οκτωβρίου 1849) ήταν Αμερικανός ποιητής και πεζογράφος. Υπήρξε ένας από τους κύριους εκπροσώπους του αμερικανικού ρομαντισμού. To λογοτεχνικό του έργο είχε σημαντική επίδραση στην παγκόσμια λογοτεχνία, αποτελώντας θεμέλιο λίθο για την εξέλιξη σύγχρονων λογοτεχνικών ειδών, όπως η αστυνομική λογοτεχνία ή οι ιστορίες τρόμου και φαντασίας.

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΕΡΙΧ ΖΑΝ - Χ.Φ. ΛΑΒΚΡΑΦΤ

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΕΡΙΧ ΖΑΝ- Χ.Φ. ΛΑΒΚΡΑΦΤ

Σύντομο λυρικό αφήγημα του μάστορα του κοσμικού τρόμου Χ.Φ. Λάβκραφτ γραμμένο το 1921. Ο συγγραφέας αφιερώνει ένα διήγημα στο χαμένο παρελθόν, στο χρόνο που χάθηκε, σε γεγονότα που δεν μπορούν να αποδειχθούν και που μόνο η μνήμη τα έχει καταγεγραμμένα. Η οδός Οζέιγ, μια περιοχή της Γαλλίας που δεν μπορεί να βρεθεί στο χάρτη, δεν μπορεί καν να αποδειχθεί ότι υπάρχει, αλλά κυρίως το πρόσωπο, που παίζει μια μουσική που ξεπερνά τα ανθρώπινα μέτρα, ο Εριχ Ζαν αποτελούν την βάση της αφήγησης. Όλη η περιγραφική δεινότητα του συγγραφέα με τους αμέτρητους οπαδούς σε όλο τον κόσμο κορυφώνεται στην περιγραφή αυτής της θεϊκής μουσικής.

«…Όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο δυνατά και πιο άγρια ανέβαινε η ικεσία της απελπισμένης βιόλας. Ο εκτελεστής ήταν μούσκεμα, πλημμυρισμένος από έναν ανησυχητικό ιδρώτα, σφάδαζε σαν νευρόσπαστο, έχοντας πάντα καρφωμένα τα μάτια στο κλειστό παράθυρο. Μέσα από αυτή την ανομολόγητη μουσική, μπορούσα σχεδόν να ξεχωρίσω μασκοφορεμένους σάτυρους και μαινάδες να χορεύουν, να στροβιλίζονται στα έγκατα αβυσσαλέων βαράθρων πλημμυρισμένων από πυκνή ομίχλη και αυλακωμένων από αστραπές. Κατόπιν είχα την εντύπωση ότι άκουγα μια νότα πιο ψηλή και πιο κανονική που δεν προερχόταν απ’ τη βιόλα: μια νότα σκωπτική, ήρεμη θεληματική η οποία ερχόταν από πολύ μακριά, κάπου από τη δύση».

Από την πρώτη σελίδα το διήγημα υποβάλλει τον αναγνώστη για τι πρόκειται να ακολουθήσει με την «στρατηγική του υπονοουμένου και του μυστηριώδους » : «…Παρά τις προσπάθειες μου όμως, πρέπει να ομολογήσω ταπεινά, ότι δεν μπόρεσα ότι δεν μπορώ, να ξαναβρώ ούτε το σπίτι, ούτε την οδό, ούτε τη συνοικία αυτής της πόλης….»

Ο «Έριχ Ζαν» είναι διήγημα ατμόσφαιρας με συμβολισμούς. Ο συγγραφέας υποβάλλει με τη χρήση του πρώτου προσώπου στην αφήγηση, καθώς και με τη χρήση των επιθέτων που μεγεθύνουν τη λεπτομέρεια.

«…Η πανταχού παρούσα σκόνη και οι άπειροι ιστοί αράχνης μαρτυρούσαν ένα μέρος έρημο και ακατοίκητο.»

«…πως το δράμα ήταν απόλυτα αληθινό – αυτό το τρομακτικό, το άναρθρο κλάμα, αυτός ο λυγμός που μόνο ένας μουγκός μπορεί να βγάλει και δεν μπορεί παρά μόνο στις πιο φρικτές στιγμές τρόμου ή αγωνίας…»

Η οδός Οζέιγ είναι πραγματική ή φανταστική; Τι είδους εξωκόσμια μουσική είναι αυτή που βγαίνει από το σώμα της βιόλας του Ζαν; Γιατί ο αφηγητής έφριξε μόλις το χέρι του συνάντησε το αυτί του Ζαν; Γιατί μετά την απομάκρυνσή του από εκεί ο αφηγητής δεν μπόρεσε να εντοπίσει πάλι το σπίτι της οδού Οζέιγ; Τα αναπάντητα ερωτήματα είναι που διεγείρουν τον αναγνώστη ψάχνοντας απάντηση. Ο Λάβκραφτ κορυφώνει την αγωνία  για το «αναπάντητο» στις τελευταίες σελίδες αυξάνοντας την προσδοκία.

 Σύντομο βιογραφικό

Ο Χ. Φ. Λάβκραφτ γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου 1890 στο Πρόβιντενς του Ρόουντ Άιλαντ. Πέρασε τα περισσότερα χρόνια του ολότελα αποκομμένος από τον κόσμο και την εποχή στην οποία ζούσε. Πέθανε το 1937 σε ηλικία 47 χρονών. Άρχισε να γράφει νωρίς αλλά δεν κατόρθωσε να δημοσιευτεί τίποτα σε κανένα περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας. Έχοντας Βρετανούς προγόνους, η φιλολογικές του επιρροές ήταν Βρετανικές μάλλον -του Άρθουρ Μάχεν και του Λόρδου Ντάνσανι κυρίως- και όχι οι Αμερικάνικες της γοτθικής παράδοσης του Πόε. Τα έργα του Λάβκραφτ δεν εκδόθηκαν ποτέ σε ευρεία κλίμακα όσο ζούσε και μόνο μια μικρή νουβέλα έκανε την εμφάνισή της τυπωμένη και δεμένη από έναν ερασιτέχνη αλλά ενθουσιώδη εκδότη. Περίπου 50 από τις ιστορίες του δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά και κυρίως στα: "Αλλόκοτες Ιστορίες", "Καταπληκτικές Ιστορίες", "Καταπληκτική Επιστημονική Φαντασία". Ο Λάβκραφτ έγραψε μόνο 3 μυθιστορήματα ανάμεσα σε πολλά διηγήματα και νουβέλες. Το πιο γνωστό όμως απ` αυτά είναι "Η Περίπτωση τουΤσάρλς Ντέξτερ Γουόρντ.