Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΟΤΗ

Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΟΤΗ – ΓΙΟΖΕΦ ΡΟΤ

Στο γνωστό οικείο απλό ύφος, που όμως συνεπαίρνει με την λεπτή ειρωνεία και τους υπαινιγμούς του, ο Ροτ γράφει το τελευταίο του έργο με τίτλο, «Ο θρύλος του Άγιου πότη». Το έργο γράφτηκε το 1939, έτος θανάτου του ίδιου του συγγραφέα,  και περιγράφει αποσπάσματα από την ζωή ενός ταλαίπωρου πλάνητα και πότη. Οι ανατροπές που συμβαίνουν στην καθημερινότητα του, συνθέτουν μια πλοκή παράδοξη και απρόβλεπτη. Η φαινομενική απλότητα της αφήγησης του πρώτου επιπέδου καλύπτει το μελαγχολικό δεύτερο επίπεδο ενώ ταυτόχρονα το διακωμωδεί. Τα απλά και καθημερινά γεγονότα που περιγράφει ο συγγραφέας είναι αποκαλυπτικά σε ότι αφορά την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και την θέση της στο «θέατρο που ονομάζουμε ζωή» ως μια μαριονέτα που χοροπηδάει, με οργανοπαίκτη το ίδιο το πεπρωμένο. Το πιοτό, η γυναίκα, το καλό φαγητό προτάσσονται σαν έξοδοι διαφυγής από την σκιά της προκαθορισμένης μοίρας, έστω και προσωρινές. Ο άστεγος και πότης άνδρας ευημερεί για ένα διάστημα από τα συνεχή σκουντήματα της τύχης. Τα χρήματα οι γυναίκες, η προσωρινή πολυτελή διαβίωση και το  καλό φαγητό έρχονται και παρέρχονται είναι  όμως είναι σε θέση ο Αντρέας να επωφεληθεί από όλα αυτά ή είναι έρμαιο του πεπρωμένου του;

Απόσπασμα από το βιβλίο :

«Αυτή η γυναίκα ήταν η Καρολίνε. Όλα αυτά τα θυμήθηκε ο Ανδρέας βλέποντας απλωμένα στο τραπέζι τα χαρτιά του, που ήταν ήδη άκυρα. Και παράγγειλε άλλο  ένα περνό, γιατί ένιωσε πολύ δυστυχισμένος.

Όταν τελικά σηκώθηκε, ένιωσε κάτι σαν πείνα. Αλλά ήταν η πείνα που μόνο οι πότες αισθάνονται, ένα ιδιαίτερο είδος έντονης επιθυμίας(όχι για τροφή) που κρατάει μερικά δευτερόλεπτα κι αμέσως καταλαγιάζει, μόλις αυτός που τη νοιώθει φανταστεί ένα συγκεκριμένο ποτό – το ποτό που τη στιγμή εκείνη νομίζει ότι θα τον χορτάσει».