ΛΑΞΕΥΤΗΣ ΤΟΠΙΩΝ
Στον Λαξευτή τοπίων, το ωριμότερο ως τώρα (ποιητικό βιβλίο του, ο Γιώργος Πολ. Παπαδάκης επιδίωξε πραγματικά υψηλό στόχο, τον
δυσκολότατο συνδυασμό, στοχασμού, φιλοσοφίας και ποιητικής ορμής. Ο ποιητής
κράτησε με μέτρο μια καλή ισορροπία ανάμεσα στα δύο, με τη ζυγαριά να γέρνει
προς την ποίηση. Στις περιπτώσεις αυτές δεν θα αναζητήσουμε πρωτοτυπία των
φιλοσοφικών ιδεών, αλλά την γνήσια βίωση και την ένταση του βιώματος. Έτσι
ακριβώς παράγεται η ποίηση, από τη βίωση αισθημάτων, αλλά και ιδεών. Ας θυμηθούμε εν προκειμένω τον Σολωμό που
εμπνέεται από την Ελευθερία, την κύρια ιδέα της Γαλλικής Επανάστασης, αλλά και
από μερικές πλευρές της ιδεαλιστικής γερμανικής φιλοσοφίας.
Κοντά στα άλλα, ο ποιητής στο έργο αυτό, με
ευρηματικότητα πολλή και φαντασία, με
λόγο ρέοντα και πλούσιο
αυτοπροσωπογραφείται ψυχικά, ηθικά και υπαρξιακά με τρόπο πάντα ποιητικό.
Σταματώ στο ποίημα όπου -κατ’ αναλογία προς τον Πεσσόα- αποκαλεί τον εαυτό του
«Ονειροπόλο» και «μηχανή ονείρων» και όπου λέει ότι θεωρεί τον εαυτό του «μη γήινο» (Μη Γήινος, σελ.
37). Δυσκολευόμαστε όμως να τον πιστέψουμε, όταν λίγο πιο κάτω, με τρόπο
δραματικό, μας λέει πως τώρα πια τον «εγκατέλειψαν» ο φόβος και το όνειρο (Οι
δύο φίλοι μου, σελ. 39). Θέλει μάλλον να εξορκίσει αυτούς τους «δύο φίλους», να
μην τον επισκέπτονται τόσο συχνά.
Συνολικά έργο πολύ αξιόλογο, που σε
οποιαδήποτε άλλη χώρα θα αποσπούσε σοβαρές κριτικές και λογοτεχνικές διακρίσεις.
Τάσος Φάλκος - Αρβανιτάκης - Καθηγητής Φιλοσοφίας Παν/μιου Μακεδονίας- 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου