ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

Δεν χρειάζεται πολύς χρόνος για να μαγευτεί ο ταξιδιώτης από την ινδική ατμόσφαιρα. Μόνο να κοιτάξει τον ουρανό και να αντικρύσει τις διαφορετικές δέσμες φωτός να εναλλάσονται κατά το κύλημα της μέρας, ειδικά το σούρουπο. Δεν είναι απαραίτητο να βρίσκεται στο ύπαιθρο για να αισθανθεί την μεγαλοσύνη της δημιουργίας. Είτε ο δρόμος του περνάει μέσα από ρυζοχώραφα και κοκκοφοίνικες, είτε διασχίζει τις πυκνοκατοικημένες λεωφόρους μιας πόλης το δέος είναι το ίδιο. Μια μέρα στο «Νέο Δελχί», αρκεί για να αλλάξει κάποιος την οπτική που βλέπει τον κόσμο και τα πράγματα. Δεν έχει σημασία αν βρεθεί εκεί σαν απλός τουρίστας, σαν μέλος μιας μυστικιστικής ομάδας, ή για κάποια δουλειά. Ο τόπος αποπνέει από μόνος του μια πνευματικότητα η οποία διαχέεται όχι σε τόπους λατρείας, αλλά παντού. 

Ο ίδιος ο ινδικός αέρας μεταφέρει μια μαγευτική αύρα από τα βάθη της αρχαίας Ανατολής. Λένε πως η Ινδία αποτελεί το επίκεντρο κάθε πνευματικής και μυστικιστικής εμπειρίας εδώ και πολλά χρόνια. Όσο γρηγορότερα καταφέρει  κάποιος να βγάλει τα «δυτικά γυαλιά», ίσως μπορέσει να δει ένα μέρος αυτής της αύρας. Αλλιώς – και δεν είναι λίγο αυτό – θα αντλήσει τις εμπειρίες του μέσα από τα εκατοντάδες αξιοθέατα, όπως ο «Ναός  του Λωτού», το «Ταζ Μαχάλ», το «Κόκκινο Οχυρό»,

και πολλά άλλα αξιοθαύμαστα μέρη!

Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτό που αντικρίζει ο ταξιδιώτης τον ευχαριστεί πάντα. Το αντίθετο. Οι αντιφάσεις είναι μέσα στην καθημερινότητα στους περιπάτους στο «Νέο Δελχί». Συνοικίες με χαμόσπιτα και παράγκες, άνθρωποι μικρόσωμοι καχεκτικοί σε κοιτούν με περιέργεια λες κι ήρθες από άλλο πλανήτη. Η βρωμιά κυριαρχεί παντού, στους δρόμους, στα τρίκυκλα ταξί, στα πεζοδρόμια. Μικρόσωμοι μελαψοί παρίες εκλιπαρούν για λίγες ρουπίες. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν μιλάνε καν αγγλικά. Αλλάζοντας συνοικία, μόλις λίγα μέτρα απόσταση στέκεσαι εμπρός σε πολυτελείς επαύλεις με καλοζωισμένους Σιχ να πλένουν τις τεράστιες μερσεντές τους (όχι οι ίδιοι, αλλά οι υπηρέτες τους) και να μιλούν σε κινητά τελευταίας τεχνολογίας. 

Αυτό που σίγουρα θα παρατηρήσει ο διαβάτης είναι ότι όλοι έχουν σύγχρονα κινητά τηλέφωνα. Αυτοκίνητα οποιασδήποτε μάρκας συναντώνται σε κάθε βήμα. Αφού αρχικά συνηθίσει ο επισκέπτης την αριστερή πλευρά πλεύσης των οχημάτων σύμφωνα με τα αγγλικά πρότυπα, θα συνειδητοποιήσει ότι είναι αδύνατον να συνηθίσει την κόρνα. Από νωρίς το πρωί ένας δαιμονισμένος θόρυβος από κόρνες που χτυπούν για να προάγουν την προτεραιότητα σου θυμίζει ότι είσαι έξω από την «πολιτισμένη δύση». Γι αυτούς που κυκλοφορούν όμως εκεί είναι ένας «θόρυβος ρουτίνας», που δεν τους προκαλεί κανέναν εκνευρισμό. 

Τα πάντα είναι φθηνότερα εκεί, αλλά αν γίνει κατανοητό ότι ο μισθός του καθηγητή στο σχολείο είναι αντίστοιχος των 50€ σε σχέση με τη Δύση θα συνειδητοποιήσει ταυτόχρονα τι σημαίνει να δουλεύει κάποιος για ψίχουλα, ακόμα κι αν το κόστος ζωής είναι χαμηλότερο. Η Ελλάδα φαντάζει παράδεισος σε αρκετές περιπτώσεις.

Όταν ο περαστικός στρίψει πάλι σε ένα σοκάκι η αθλιότητα τον πλησιάζει με ταχύτητα. Σκελετωμένες αγελάδες, περπατούν με αργό, ράθυμο ύφος ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Οι οδηγοί δε δίνουν καμιά σημασία και συνεχίζουν την ξέφρενη οδήγησή τους κορνάροντας μανιασμένα. Περνούν ανάμεσα στις αγελάδες χωρίς να τις ακουμπούν. Εκείνες ενίοτε σκύβουν στους ανά τόπους σκουπιδότοπους και τρώνε ότι βρουν. Καταβροχθίζουν κυριολεκτικά και τις πλαστικές σακούλες που περιέχουν τα σκουπίδια.

Η μυρωδιά του αέρα είναι ένα μίγμα καμένου και αποχέτευσης. Σε μια δυο μέρες ο νεοφερμένος έχει συνηθίσει απόλυτα και δεν δυσανασχετεί. Κοιτώντας ψηλά εκτός από τα κοράκια, συχνά πυκνά αντικρίζει να πετούν και αετοί συνήθως μαύροι, σχηματίζοντας τεράστιους νοητούς κύκλους.

Ο αέρας κοντά στο ποτάμι μυρίζει σαν βόθρος. Αν σκύψει και κοιτάξει μέσα από τα πελώρια κιγκλιδώματα θα διακρίνει έναν πραγματικό βούρκο. Δίπλα στα λήμματα που πλέουν υπάρχει στην όχθη βλάστηση ανάκατη με σκουπίδια. Εκεί κινούνται με ταχύτητα μαύρα τεράστια γουρούνια που ψάχνουν για τροφή και ανταγωνίζονται τα κοράκια και τις κουρούνες.  

 Το εσωτερικό των ναών δεν έχει καμία σχέση με τον έξω κόσμο. Τα πάντα απαστράπτουν από καθαριότητα. Ο επισκέπτης προτού μπει μέσα βγάζει κατά το έθιμο τα παπούτσια του, ενώ απαγορεύονται οι φωτογραφικές μηχανές. Τα χρυσοποίκιλτα αγάλματα του Μπράχμα, του Κρίσνα και των άλλων θεοτήτων μοιάζουν ζωντανά, με μάτια που σπινθηρίζουν από μια απόκοσμη καθαρότητα. Άλλωστε κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει το 1995 όταν όλα τα αγάλματα των ινδουιστικών θεοτήτων έπιναν γάλα από τα χέρια πιστών σε όλες τις περιοχές του κόσμου, όχι μόνο στην Ινδία. Αυτό είναι κάτι που δεν εξηγήθηκε ποτέ. (http://www.share-gr.org/milk.htm)   

   

  Η εμπειρία είναι κάτι παραπάνω από μοναδική. Η Ινδία είναι ένας διαφορετικός κόσμος και όπως κάθε τι διαφορετικό εμπεριέχει ένα άρωμα γοητείας που σαγηνεύει τον ταξιδιώτη. Για εκείνους που επιθυμούν μια βαθύτερη κατάδυση στη μυστικιστική όψη της Ινδίας ας προμηθευτούν το βιβλίο: Η αυτοβιογραφία ενός Γιόγκι, Παραμαχάνσα Γιογκανάντα, Κάκτος. Το βιβλίο αυτό ήταν το αγαπημένο ανάγνωσμα του Στηβ Τζόμπς.

Γιώργος Πολ. Παπαδάκης