ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΒΣΚΙ, 1977

 

 ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΒΣΚΙ, 1977

Η ηθική είναι ο πιο αποτελεσματικός μηχανισμός για να σέρνεις την                 ανθρωπότητα από τη μύτη.

Φρήντριχ Νίτσε

 

           

Ο Χένρυ Τσινάσκι, ταυτιζόταν με τον Τσάρλς Μπουκόφσκι; Κατά ένα μεγάλο μέρος ίσως. Σε ένα βιβλίο σεμινάριο για το πώς η κοινωνική άνοδος και το στάτους, οδηγεί σε αποδοχή από τις γυναίκες, ο συγγραφέας παρουσιάζει την αχαλίνωτη σεξουαλική ζωή του συγγραφέα Χένρυ Τσινάσκι. Τέσσερα χρόνια είχε να πάει με γυναίκα ο Χανκ, όπως χαϊδευτικά φώναζαν τον Τσινάσκι οι ερωμένες του. Κι όμως, μόλις απέκτησε μερική αναγνώριση, δεν προλάβαινε να συναντά γυναίκες, οι οποίες μάλιστα του πρόσφεραν τον εαυτό τους με εκπληκτική ευκολία. Το βιβλίο αποτελεί «οδηγό», στο πως ένας άσχημος, κακοφτιαγμένος πενηντάρης, γίνεται ελκυστικός στις γυναίκες, μόλις αποκτά value, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα τα χρήματα. Καλώς η κακώς οι ανθρώπινες συμπεριφορές έλκουν την καταγωγή τους από τους προγόνους της African Savana. Αυτό όμως αποτελεί αντικείμενο άλλου άρθρου. 

Το βιβλίο αποτελεί μια επιτομή ρεαλιστικής ενίοτε και κυνικής αναπαράστασης, της δεκαετίας της σεξουαλικής απελευθέρωσης, εκείνης του ’70 και αντενδείκνυται για πουριτανούς και άντρες με ψυχογένεια ή σεξουαλικά απωθημένα. Είναι πιθανόν να τους οδηγήσει βαθύτερα στην εσωτερική οδύνη. Επίσης, καλό θα ήταν να το αποφύγουν, άτομα που έχουν την τάση να κρίνουν το παρελθόν συγκριτικά με το παρών  με υποσυνείδητο πάντα σκοπό, (αλλά και συνειδητό πολλές φορές), να διακρίνουν, «ρατσιστικά», «ομοφοβικά» ή «αντιφεμινιστικά» στοιχεία. Αυτού του είδους οι νεόκοποι υποκριτές, που έχουν την τάση να φιλτράρουν τα πάντα, μέσα από μετανεωτερικά ή προσωπικά ιδεολογικά φίλτρα, σίγουρα θα θεωρήσουν ότι ο Μπουκόφσκι ήταν ένας μισογύνης, ανήθικος και ποταπός γερό μπεκρής. Φυσικά είναι το εντελώς αντίθετο, (για το μπεκρής, δεν θα είμαστε απόλυτοι), αλλά αυτή την «ανακάλυψη» την αφήνουμε στη διάθεση του υγιή αναγνώστη που θα θελήσει να προσεγγίσει το βιβλίο με ανοικτό μυαλό. Το μυθιστόρημα χείμαρρος, αποτελείται από κεφάλαια, που συνιστούν στιγμιότυπα των συναντήσεων, του Τσινάσκι με διάφορες γυναίκες, σε πολλές περιπτώσεις κατά πολύ νεότερες του, πάντα όμως ενήλικες. Το κείμενο βρίθει από ρεαλιστικές σεξουαλικές περιγραφές που όμως σε αντίθεση με ένα πορνογράφημα δεν αποτελούν αυτοσκοπό, αλλά φυσική απόρροια μιας καθημερινότητας. Ο επιβήτορας συγγραφέας διαρκώς αναρωτιέται: γαμάει, γιατί του αρέσει; Γαμάει γιατί θέλει να καλύψει τον χαμένο χρόνο; Γαμάει γιατί υπάρχει άφθονη προσφορά; Ο συγγραφέας με παράδοξο τρόπο, στηλιτεύει την ίδια του τη ζωή. Αλλά τι είναι η «ηθική» τελικά;

«…Τα γαμήσια μας ήταν μεγαλείο, καλοπερνούσαμε, γελούσαμε. Δεν θυμόμουν να είχα περάσει πιο πολιτισμένα, κανένας απ΄ τους δυο να μην έχει άλλες απαιτήσεις, κι ωστόσο να υπάρχει ζεστασιά, να υπάρχει συναίσθημα, να μην είναι μονάχα σαν κρέας που σμίγει με κρέας. Το απεχθανόμουν αυτό το νταραβέρι, αυτό το σεξ που συναντάς στο Λος Άντζελας, στο Χόλυγουντ, στο Μπελ Ερ, στο Μαλιμπού, στο Λαγκούνα Μπιτς. Ξένοι όταν συναντιέστε, ξένοι κι όταν χωρίζεστε – ένα γυμναστήριο όλο κορμιά που ανώνυμα μαλακίζουν το ένα το άλλο. Οι άνθρωποι δίχως ηθικούς κώδικες συχνά περνιούνται για πιο απελευθερωμένοι, αλλά στην πραγματικότητα τους λείπει η ικανότητα να αισθανθούν ή να αγαπήσουν. Κι έτσι γίνονται απλώς σεξουλιάρηδες. Πεθαμένοι πηδάνε πεθαμένους. Κανένα ρίσκο κανένα χιούμορ, τίποτα στο παιχνίδι τους – πτώματα πηδάνε πτώματα. Οι ηθικές αξίες είναι περιοριστικές, αλλά έχουν θεμελιωθεί στην ανθρώπινη πείρα μέσα στους αιώνες. Μερικές ηθικές αξίες τείνουν να κρατάνε σκλάβους τους ανθρώπους στα εργοστάσια, στις εκκλησίες στο κράτος. Άλλες ηθικές αξίες, είναι απλούστατα σωστές και λογικές. Είναι σαν κήπος που έχει και δηλητηριώδεις καρπούς,  αλλά και καλούς καρπούς. Το θέμα είναι να ξέρεις ποιόν καρπό να κόψεις και να φας, και ποιόν να αφήσεις εκεί που είναι».

Η γραφή του Μπουκόφσκι, απολαυστική, χειμαρρώδης, καταφέρνει να αποκαλύψει έναν κεκαλυμμένο συναισθηματισμό και μια ραγισμένη ευαισθησία   πίσω από την βιτρίνα μιας κατακερματισμένης κοινωνικής ηθικής. Εξαιρετική η μετάφραση του Γ. Ι. Μπαμπασάκη.

                                                                        Γιώργος Πολ. Παπαδάκης