Λ Α Ξ Ε Υ Τ Η Σ Τ Ο Π Ι Ω Ν, 2017, ΔΙΦΡΟΣ υπό Πάτροκλου Λεβεντόπουλου (2018)

 

         Λ Α Ξ Ε Υ Τ Η Σ    Τ Ο Π Ι Ω Ν, 2017, ΔΙΦΡΟΣ

                        Υπό  Πάτροκλου   Λεβεντόπουλου

Η πρόσφατη ποιητική συλλογή του  Γιώργου  Πολ.  Παπαδάκη  ΄΄ ΛΑΞΕΥΤΗΣ  ΤΟΠΙΩΝ ΄΄σηματοδοτεί  εμφανώς μια αλλαγή της διαχείρισης κυρίως του αισθητικού -μορφολογικού και του  γνωστικού σημαντολογικού  του πεδίου,  καθώς τελικά καταφεύγει σε λιτότερα και λακωνικότερα μέσα έκφρασης, που διασφαλίζουν μια  διαύγεια στις προθέσεις του, αλλά και την δυνατότητα εμβάθυνσης  στον αναγνώστη για επισταμένη ανάλυση με αντικειμενικά κριτήρια των πονημάτων του.

Ο Γ.Π.Π  συνέθεσε ένα σπονδυλωτό φιλοσοφικό λεύκωμα στοχασμών και άλλοτε αφέθηκε από την  λυρική παρόρμηση στην αναπόληση  μιας εκλεκτικής εικονοπλασίας περιστρεφόμενος μέσα από μια οικουμενική οπτική με απόλυτο έλεγχο της εκφοράς του λόγου .

Στο βιβλίο αυτό Ο Γ.Π.Π  άλλοτε εμπνεόμενος από την παρατήρηση του περιβάλλοντος αυτόν χώρου κι άλλοτε από ενδοστρέφεια και εσωτερική ανάγκη  στρέφεται  με αυτήν την διαδικασία στην  λυρική  εξαγωγή ποικίλων συμπερασμάτων και σχολιασμών για την ανθρώπινη ύπαρξη και την σκοπιμότητά της στον κόσμο.

Με έκδηλη φιλοσοφική προδιάθεση αναλώνεται σε μια κριτική ανασκόπηση και αποτίμηση του βίου σε σύμπυκνες διατυπωμένες λυρικές αποστροφές, όπου κυριαρχεί η οικονομία των εκφραστικών μέσων  και η  ανεπιφύλακτα αποδοχή των πεπραγμένων της ζωής. Ο  ίδιος σαν τελετάρχης της υπαρξιακής εμπειρίας , την αποτυπώνει με τα ιδεογράμματα της προσωπικής του έκφρασης  για να την εξιδανικεύσει σαν μοναδική  συγκίνηση δια της τέχνης.

Ο Γ.Π.Π εκπόνησε μια σπονδυλωτή συλλογή ποιημάτων δομημένη με ενιαίο κλίμα και δόκιμη γλωσσική μορφή και αυτό εντυπωσιάζει. Σαν ποιητικός λιθοξόος ΄΄λάξευσε ΄΄ 30 ποιήματα εν είδει  πολύτιμων  και άλλοτε αδιαμόρφωτων εύθρυπτων ΄΄τετραγωνισμένων μικρολίθων που όλα  μαζί «συναρμολογημένα» αποτελούν μια καλαίσθητη συνεκτική μορφολογικά συλλογή, με ενότητα ύφους, αξιοσημείωτα πλούσιο λεξιλογικό πλούτο και δύναμη έκφρασης .

Ο   ποιητής  εσκεμμένα εστιάζει την όποια εξωστρέφεια του σε ένα τοπίο από ένθετους  διαισθητικούς καθρέφτες που αντανακλούν αφενώς τον εξωτερικό κόσμο ενώ προβάλλουν με ποικίλους τρόπους και το είδωλο του σε μια φαντασιωτική εικαστική ατμόσφαιρα μελοδραματικού ρητορικού διαλόγου.

Αρκετά από τα ποιήματα διακρίνονται  με την δωρική τους αυτάρκεια για την  αισθητική τους κομψότητα και αμεσότητα και συγκεκριμένα αναφέρω την ΄΄ΣΚΙΑ΄΄   ή ΄΄ΟΙ ΔΥΟ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ΄΄ και κυρίως την ΄΄ΑΠΟΣΚΕΥΗ ΄΄ και το  ΄΄ΣΕΝΤΟΥΚΙ΄΄.

  «Με ακολουθεί αυτή η σκιά, προπέτασμα καπνού απ’ τις αναμνήσεις. Ξεφύτρωσε απ’ το τίποτα. Ξαφνικά. Δεν υπήρχε φως να την εμποδίσει. Πολλές φορές αποποιείται το σχήμα της για να πετύχει τον σκοπό της. Παίρνει διάφορα σχήματα, να με παραπλανήσει, λουλούδι, καρέκλα, ακόμα και φεγγάρι. Το κατάλαβα όταν σκόνταψα στο μαύρο της φουστάνι. Δεν μπορώ να αντιληφθώ το παιχνίδι της. Τρέμω και μόνο στην ιδέα του σκοπού της. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος του φωτός, γι’ αυτό βαδίζω στο σκοτάδι, μην με βρει η σκιά και με καταπιεί».

Γιώργος Πολ. Παπαδάκης, Η σκιά, από τη συλλογή Λαξευτής τοπίων, Δίφρος, 2017