ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΟΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2020

Ο ΘΕΟΣ, Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ




Ο ΘΕΟΣ, Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ  ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ


Μια γουλιά από το ποτήρι της επιστήμης σε κάνει άθεο. Όταν όμως φτάνεις στον πάτο γνωρίζεις το Θεό..
Heisenberg


Επιστήμη και αθεϊσμός

Είναι πολλά χρόνια τώρα που οι υπέρμαχοι του αθεϊσμού προβάλλουν την πίστη τους στην απουσία του Θεού, στηριζόμενοι στην επιστήμη. Οτιδήποτε δεν έχει επιστημονική απόδειξη δεν μπορεί να σταθεί ως επιχείρημα για εκείνους. Η «δαρβινικη θεωρία» ή πλέον «θεωρία της φυσικής επιλογής» με σύγχρονο πρωτεργάτη τον Richard Dawkins[1] στέκεται ακριβώς σε αυτό. Ότι δεν υπάρχει Θεός και ότι όλα είναι αποτέλεσμα φυσικής εξέλιξης. Και πράγματι μπορεί να συσταθεί μια λίστα με ισχυρά επιχειρήματα που να αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει Θεός. Με τον ίδιο τρόπο όμως μπορούν να υπάρξουν επιχειρήματα και περί του αντιθέτου. Ποια είναι η αλήθεια; Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, ότι «πιστεύει ο καθένας ισχύει»!![2]
  
Η ύπαρξη του  Θεού όμως δε στηρίζεται σε επιστημονικές αποδείξεις. Και ας μην ξεχνούμε και το σπουδαιότερο. Σε ποιες επιστημονικές αποδείξεις; Στην επιστήμη του σήμερα, το έτος 2020 στην επιστήμη ενός «πρωτόγονου πολιτισμού», με 120 χρόνια περίπου τεχνολογικής ανάπτυξης, ή στην «επιστήμη του 2200 ή του 2300, που ποιος γνωρίζει τι θαυμαστό μπορεί να έχει προκύψει ακόμα, πράγματα αδιανόητα για το σήμερα. Κυρίως βέβαια, όταν μιλάμε για επιστήμη, εννοούμε την επιστήμη της φυσικής. Δεν είναι εύκολο να δοθεί ένας ορισμός για το τι είναι Επιστήμη[3] αλλά θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Επιστήμη δεν ορίζεται τόσο από τη μεθοδολογία ή την γνωσιολογική βάση της αλλά από το περιεχόμενό της, έτσι ώστε να θεωρείται ως ένα σύνολο πεποιθήσεων σχετικά με τη φύση, δηλαδή το περιεχόμενο της φυσικής, της χημείας, της βιολογίας, της γεωλογίας κ.α. Υπό αυτή την έννοια η επιστήμη στηρίζεται σε ένα σύνολο διαδικασιών, συνήθως πειραματικών που οδηγούν στην επιβεβαίωση ή όχι των θεωριών. Σίγουρα ένας ισχυρισμός θεωρείται επιστημονικός αν έχει πειραματική θεμελίωση. Οπότε εύκολα αντιλαμβάνεστε γιατί φαινόμενα παραψυχολογίας, όπως η τηλεπάθεια ή η τηλεκίνηση για να αναφερθούμε στα πλέον γνωστά, δυσκολεύονται – παρόλη την αναμφισβήτητη αλήθειά τους – να ενταχθούν στην επιστημονική κοινότητα. Διότι πειραματικά δεν παράγεται το ίδιο αποτέλεσμα κάθε φορά που εκτελείται μια διαδικασία. (Μπορεί εύκολα να αναζητήσει κάποιος στο youtube βίντεο που επαληθεύουν την τηλεκίνηση ή και να δει από κοντά ανθρώπους που έχουν αυτή τη δυνατότητα, εκμεταλλευόμενοι το chi[4]).

Είναι άλλο πράγμα όμως η επιστήμη κι άλλο η «ιδέα της Επιστήμης» όπως θα έλεγε ο Πλάτωνας, ένα «Όλον» ιδεατό χωρίς τέλος και όρια. Όσοι ήταν πεπεισμένοι για την φυσική θεώρηση του κόσμου βάση του Νεύτωνα (κλασική φυσική) διαψεύστηκαν σε μεγάλο βαθμό μέσω της «Γενικής θεωρίας της σχετικότητας» του Αϊνστάιν, ενώ η κβαντική θεωρία προβλημάτισε με την επαναστατικότητα της ακόμα κι αυτόν τον ίδιο μεγάλο φυσικό μέχρι και το τέλος της ζωής του, όταν δυσκολευόταν να δεχθεί ότι μπορεί να παραχθεί αποτέλεσμα χωρίς πρότερο αίτιο. Τα πειράματα εντυπωσιακά: η συνείδηση μπορεί να επηρεάσει την ύλη!  Το σίγουρο λοιπόν είναι ότι με τις πεπερασμένες δυνατότητες του ανθρώπινου μυαλού, πρέπει τουλάχιστον να μην είμαστε απόλυτοι και να αφήνουμε τον εαυτό μας ανοιχτό σε όλες τις πιθανότητες. Διότι όπως θα διαπιστώσουν όσοι συνεχίσουν την ανάγνωση αυτού του άρθρου: Πράγματι, όλα μπορούν να συμβούν.
Όσοι ενδιαφέρονται μόνο για «επιστημονικές» βεβαιότητες δεν έχει νόημα να συνεχίσουν την ανάγνωση. Παρόλαυτά μέσω της κβαντικής φυσικής θα δούμε ότι δεν υπάρχει απιθανότητα και ότι σχεδόν σίγουρα κάποια μέρα, θα εξηγηθούν όλα τα υπερφυσικά φαινόμενα με ακρίβεια που σήμερα δεν μπορούμε καν να φανταστούμε.

Ας δούμε τι λέει επ’ αυτού ένας διακεκριμένος επιστήμονας ο Ian Hutchinson[5] (μετάφραση – επιμέλεια Ζάχος Σκαφίδας)[6]:

«Η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει τα πάντα. Αυτά τα ανεξήγητα πράγματα δείχνουν απαραίτητα έναν θεό;

Η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει τα πάντα επειδή υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν διαθέτουν τα χαρακτηριστικά που επιμένει η επιστήμη για να ακολουθήσουν τις μεθόδους της. Η επιστήμη βασίζεται στη δυνατότητα λήψης μετρήσεων που αναπαράγονται ή παρατηρήσεων. Αλλά υπάρχουν πολλά πράγματα που εμείς οι άνθρωποι σκεφτόμαστε και γνωρίζουμε ότι δεν μπορούν να διερευνηθούν με επαναληπτικά πειράματα. Πάρτε για παράδειγμα την ανθρώπινη ιστορία. Τα γεγονότα της ιστορίας είναι ουσιαστικά μοναδικά γεγονότα, επομένως δεν μπορείτε να κάνετε επαναληπτικά πειράματα για να διαπιστώσετε, για παράδειγμα, ότι ο Ιούλιος Καίσαρας διέσχισε το Ρουμπίνικ ή δολοφονήθηκε στα σκαλιά της Ρωμαϊκής Γερουσίας.





Θρησκείες και φανατισμός

Οι θρησκείες ανά τον κόσμο αποτελούν πολιτιστικά συστήματα που ως επίκεντρο τους έχουν πρακτικές, διδασκαλίες και συμπεριφορές με στόχο τη σύνδεση του ανθρώπου με το Θεό. Το βασικό συστατικό είναι η πίστη στο θρησκευτικό δόγμα. Από την μια πλευρά υπάρχουν αγεφύρωτες διαφορές ανάμεσα στις ίδιες τις θρησκείες από την άλλη υπάρχουν και πολλά σημεία τομής που αξίζει να διερευνηθούν.

Ο φανατισμός που επικρατεί στους πιστούς των διαφόρων θρησκειών δεν είναι ζήτημα που θα απασχολήσει το παρών άρθρο, αν και αναμφίβολα είναι αξιοσημείωτος ο ζήλος με τον οποίο χιλιάδες άνθρωποι υποστηρίζουν «μέχρι θανάτου» την θρησκεία που λόγω τόπου καταγωγής, ή λόγω συγκυριών, έτυχε κατά την γέννηση τους να ασπαστούν. Έτσι παρουσιάζονται ως υπέρμαχοι της «απολύτου αλήθειας» και ότι: όλοι οι υπόλοιποι είναι «παραπλανημένοι», «άπιστοι» και φυσικά δεν έχουν την ίδια τύχη με αυτούς στην μετά θάνατο ζωή (δεδομένου ότι το υπερφυσικό στοιχείο είναι (σχεδόν) αναπόσπαστο τμήμα κάθε θρησκευτικής ομάδας ή φατρίας).

Ο άνθρωπος που ασχολείται είτε ως ερευνητής, είτε ο ίδιος ως μαθητευόμενος στο χώρο της πνευματικής ατραπού, συνειδητοποιεί σχετικά γρήγορα πως άγιοι και μύστες υπάρχουν σε όλες τις θρησκευτικές παραδόσεις. Το ζητούμενο παντού είναι το ανέβασμα της συνειδητότητας και η ένωση με το θείο, το «Σαμάντι» ή Φώτιση. Αυτή η ανάπτυξη της συνειδητότητας επέρχεται με τον καιρό μέσα από προσευχή διαλογισμό και νηστεία καθώς και με εγκράτεια από τις εγκόσμιες απολαύσεις. Η Σιωπή είναι η κυρίαρχη κατάσταση που επιθυμεί να βρίσκεται ο μύστης, μιας και δεν έχει περισπασμούς.
Οι τρόποι που ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια της αγιοσύνης εξαρτώνται από το ζήλο του μαθητή, και κυρίως την αγάπη του για το Θεό. Οι τρόποι δεν είναι πάντα οι ίδιοι. Στην Ορθόδοξη παράδοση η προσευχή κατέχει τον κυρίαρχο ρόλο, ενώ στις ανατολικές παραδόσεις (Βουδισμός, Ινδουισμός κλπ) ο διαλογισμός.
Στην πραγματικότητα βέβαια όλα είναι μορφές διαλογισμού, με την έννοια της συγκέντρωσης, είτε στο κενό είτε σε μια θεία μορφή (Ο Ιησούς Χριστός, για τους Χριστιανούς, κάποιος Δάσκαλος για τους Ινδουιστές κλπ)

Τα σκαλοπάτια της ανάπτυξης της συνειδητότητας[7] είναι πολλά, αλλά στη φώτιση δεν φτάνουν όλοι, με την έννοια της πλήρους ενατένισης του απέραντου φωτός της θείας φύσης. Η επιτάχυνση της διαδικασίας μπορεί να επιτευχθεί με διαφορετικές τεχνικές, ανάλογα με την παράδοση (Ράτζα Γιόγκα- Κρίγια Γιόγκα, όπως την έφερε ο Παραμαχάνσα Γιογκανάντα[8] στη Δύση ή με τον υπερβατικό διαλογισμό[9] ή με την ομφαλοσκόπηση[10] στη χριστιανική παράδοση).



Ο Θεός δεν είναι ένας «γέρος με γενειάδα» που ζει στον ουρανό, όπως με γραφικό τρόπο αναπαριστάται σε παλαιές εικονογραφήσεις. Ούτε ο Θεός είναι κάτι έξω από εμάς. Ο Θεός είναι μέσα μας, κατοικεί μέσα μας. Είμαστε μέρος της «Πηγής», «είμαστε οι ίδιοι Θεοί» κι αυτό δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση βλασφημία η αλαζονεία παρά μόνο την αλήθεια. Άλλωστε με διαφορετικό τρόπο αναφέρεται σε όλες τις γραφές, με κυρίαρχη την Καινή Διαθήκη αλλά και τις Βέδες[11]. Σε αυτό το σύμπαν όπου η ισορροπία ΑΓΑΠΗΣ και ΦΟΒΟΥ είναι το κυρίαρχο στοιχείο, ο Θεός δεν επεμβαίνει να αλλάξει τις ισορροπίες. Για αυτό, οι αδικίες, οι φόνοι, η φτώχεια, οι δυσκολίες, τα ανάπηρα παιδιά κλπ. ΕΜΕΙΣ πρέπει να πλησιάσουμε το Θεό, ο οποίος βρίσκεται μέσα μας. Κι όταν γίνει αυτό σταδιακά ή και απότομα (συνήθως ύστερα από την βίωση μιας έντονης κατάστασης πόνου) οι καταστάσεις αλλάζουν. Αυτό επιτυγχάνεται με την προσευχή και το διαλογισμό. Ο αποτελεσματικότερος τρόπος προσευχής είναι ή «Επιστημονική προσευχή». Δηλαδή η απόδοση ευγνωμοσύνης στον Θεό, σαν το αποτέλεσμα να έχει ήδη πραγματοποιηθεί[12].

Αναφέρει ο σπουδαίος Εμμετ Φοξ[13] επ’αυτού: «Θα θυμάστε ασφαλώς ότι ο Ιησούς είπε: Όταν προσεύχεστε, να πιστεύετε ότι θα λάβετε αυτό που επιθυμείτε και θα το λάβετε. Είναι προφανές από αυτό, ότι αν πράγματι πιστεύεις ότι θα λάβεις αυτό που επιθυμείς, τότε δεν θα πρέπει να ευχαριστείς αφού το λάβεις, αλλά να δείχνεις διαρκώς την πίστη σου στον Θεό αποδίδοντας ευχαριστίες για τις ευλογίες που προσδοκάς να λάβεις»[14].

Επιβεβαιώνει ο Mikhael Aivanhov[15]: «…Μερικοί θα πουν ότι είναι πιο σεβαστό να υπάρχει μια μεγάλη απόσταση ανάμεσα στο Θεό και σ’ αυτούς όπως τους το δίδαξαν. Η αλήθεια έχει χιλιάδες και χιλιάδες βαθμούς, και τώρα ήρθε η στιγμή να πάμε πιο μακριά. Πρέπει να σκέφτεστε ότι ο Κύριος είναι εδώ, μέσα μας, και συγχρόνως να θεωρείτε ότι είμαστε ένα απειροελάχιστο μόριο, ότι Αυτός είναι το Παν. Αν προσεύχεστε στο Θεό και σκέφτεστε ότι είναι κάπου πέρα από τα άστρα, πως θέλετε η προσευχή σας να φτάσει ως Αυτόν; Ναι, είπα μάλιστα μια μέρα ότι η προσευχή διατρέχει ολόκληρο το σύμπαν, αλλά της χρειάζεται πολύς καιρός για να διασχίσει το άπειρο διάστημα! Ενώ αν ο Θεός είναι εδώ, κοντά σας, μέσα σας, δεν έχετε παρά να πείτε: «Εμπρός, εμπρός Θεέ!» και αμέσως θα επικοινωνήσετε μαζί Του. Θα βρείτε ότι αυτό που λέω δε δείχνει σεβασμό; Όχι, καταλάβετέ με, είναι ένας τρόπος του λέγειν.
Λοιπόν, στο εξής, όταν θα διαλογίζεστε προσπαθήστε να εξασκηθείτε στο να αισθανθείτε το Θεό μέσα σας, και θα δείτε τα αποτελέσματα: όλο και λιγότερο θα έχετε την εντύπωση της εγκατάλειψης. Προς το παρόν, πότε αισθάνεστε τη χαρά, την έμπνευση, την έκσταση,  αισθάνεστε ότι είστε ευτυχισμένος για λίγες μέρες όμως, και πότε κατακλύζεστε από μια τρομερή ξηρασία, όλα είναι έρημα, άγονα και τότε λέτε: «Ναι ο Θεός με εγκατέλειψε»[16].

Δυστυχώς η πλειοψηφία των «εμπλεκομένων» (ιερέων, πιστών, θεολόγων ) με την δική μας πίστη, του Ορθόδοξου Χριστιανισμού, (4% του πληθυσμού) εκτός του αυτονόητου, συμπεράσματος : Ότι εμείς γνωρίζουμε την αλήθεια κι όλοι οι άλλοι είναι πλανημένοι, δεν αρκούνται απλά να υποστηρίξουν τις θέσεις του ιερατίου, ΑΛΛΑ αφορίζουν άλλες θρησκείες ή πίστεις με τον κλασικό παιδαριώδη αφορισμό του Σατανά ή του Διαβόλου. Οτιδήποτε δεν άπτεται αυτού που περιλαμβάνεται στο δόγμα, ότι κι αν είναι αυτό, θαύμα, αγιοσύνη, παράδοξο, θαυμαστό κλπ. το αποδίδουν χωρίς δεύτερη σκέψη στο «διάβολο» υπερθεματίζοντας μάλιστα, ότι ο διάβολος παίρνει πολλές μορφές προκειμένου να παραπλανήσει. Είναι σχεδόν τραγικό εκτός από λυπηρό.  

Αδυνατούν να δεχθούν το αυτονόητο. Ότι όπως ο Παίσιος ήταν άγιος και έκανε αναμφίσβήτητα θαύματα το ίδιο ήταν και ο Σάι Μπάμπα[17] ή ο Λαχίρι Μαχασάγια[18]. Το όλο θέμα αγγίζει τα όρια του παιδαριώδους όταν ένας απλός κληρικός αφορίζει ή βρίζει ή απορρίπτει ανατολικές προσεγγίσεις με τεράστιες πνευματικές παραδόσεις,   με μοναδικό «επιχείρημα»: «ότι αυτά τα πράγματα είναι του Σατανά» ή είναι «δαιμονικά».

Προφανώς ο Θεός δεν κάνει επιλογές στη ράτσα, τη φυλή, ή την περιοχή, ή το πλανητικό σύστημα και ευλογεί όλους με την παρουσία του και «εμφανίζεται» σε αυτούς που τον αγαπούν πραγματικά. Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ ΑΓΑΠΗ, είναι το διαβατήριο για την ένωση με το Θεό. Και το πρώτο βήμα για να φτάσει κάποιος στην «άνευ όρων αγάπη» είναι η συγχώρεση, όλων, ακόμα και του ίδιου του, του εαυτού.

Είπε ο Ιησούς Χριστός:

"Αυτή είναι η εντολή μου, να αγαπάτε αλλήλους, καθώς σας ηγάπησα. Μεγαλυτέραν ταύτης αγάπης δεν έχει ουδείς, του να βάλει τις την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού. Σεις είσθε φίλοι μου, εάν κάμνητε όσα εγώ σας παραγγέλλω. Δεν σας λέγω πλέον δούλους, διότι ο δούλος δεν εξεύρει τι κάμνει ο κύριος αυτού. Εσάς δε είπον φίλους, διότι πάντα όσα ήκουσα παρά του Πατρός μου, εφανέρωσα εις εσάς. Σεις δεν εξελέξατε εμέ, αλλ’ εγώ εξέλεξα εσάς, και σας διέταξα, διά να υπάγητε σεις και να κάμητε καρπόν, και ο καρπός σας να μένη. Ώστε, ότι αν ζητήσητε παρά του Πατρός εν τω ονόματι μου, να σας δώσει αυτό. Ταύτα σας παραγγέλλω, να αγαπάτε αλλήλους.[19]"



Ανάβαση συνειδητότητας

Όσο «ανεβαίνει» κάποιος συνειδητότητα π.χ. ο μύστης, ο άγιος ή ο γιόγκι, αποκτά υπερφυσικές δυνάμεις[20], (διόραση, ενόραση, τηλεκίνηση, μετακίνηση του αιθερικού σώματος, δυνατότητα να επιτελεί θεραπείες σε βαριά ασθενείς, κ.α.) απόρροια της θείας προέλευσης του ανώτερου εαυτού, τις οποίες ο αδαής συνήθως αποδίδει σε μια εξωγενή θεότητα λησμονώντας αυτό που ο ίδιος ο Χριστός είχε πει: «Όσοι πιστέψετε μπορείτε να κάνετε ότι κι εγώ κι ακόμα περισσότερα», (Αμήν αμήν λέγω υμίν, ο πιστεύων εις εμέ, τα έργα ά εγώ ποιών κακείνος ποιήσει, και μείζονα τούτων ποιήσει ..." Ιωάννης (ΙΔ-12))εννοώντας σαφώς την ενεργοποίηση της θεϊκής φύσης που υπάρχει  μέσα σε όλους.
Αυτό το διαβάζουμε καθαρά και στις γραφές: όπως λέει ὁ ψαλμωδὸς Δαβίδ: «Ἐγώ εἶπα, θεοὶ ἐστε καὶ υἱοί Ὑψίστου πάντες»[21].

 «οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι ‘Κύριε, Κύριε’ εἰσελεύσεται εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ’ ὁ ποιῶν τό θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς»[22].


Η απόλυτη πίστη στο υπερβατικό αποτελεί την κορυφή της συνειδητότητας. Ο άνθρωπος τότε μπορεί (μέσω του Αγίου πνεύματος) να κάνει τα  πιο μεγάλα θαύματα. Μπορεί να βοηθήσει να σωθούν άλλοι, μπορεί να προσφέρει θεραπείες, μπορεί ακόμα και να αναστήσει νεκρούς. Ας διαβάσουμε το παρακάτω εδάφιο που περιγράφει την ανάσταση του Λαζάρου.

Και θέλεις να βεβαιωθείς ότι με την πίστη άλλων σώζονται άλλοι; Πέθανε ο Λάζαρος (Πρβλ. Ιωάν. 11, 14). Πέρασε η πρώτη, η δεύτερη και η τρίτη ημέρα. Διαλύθηκαν τα νεύρα του και το σώμα του άρχισε να σαπίζει. Πώς μπορούσε να πιστέψει άνθρωπος, που ήταν τέσσερις μέρες πεθαμένος και να παρακαλέσει για τον εαυτό του το Λυτρωτή; Αλλά αυτό που δεν μπορούσε να κάνει ο πεθαμένος το έκαναν εκ μέρους του οι πραγματικές αδελφές του. Όταν ήρθε λοιπόν ο Κύριος, έπεσε στα πόδια του η αδελφή του Λαζάρου {Πρβλ. Ιωάν. 11, 32) και όταν ο Ιησούς ρώτησε «πού τον θάψατε;» (Ιωάν, 11, 34) και εκείνη του αποκρίθηκε: «Κύριε, ήδη βρωμάει, έχει τέσσερις μέρες πεθαμένος» (Ιωάν. 11, 39), ο Κύριος είπε: «Αν πιστέψεις, θα δεις τη δόξα του Θεού» (Ιωάν. 11, 40). Και αυτό ήταν σαν να έλεγε. Εσύ αναπλήρωσε την πίστη που δεν μπορεί να έχει ο νεκρός. Τόση λοιπόν δύναμη είχε η πίστη των αδελφών, ώστε ξανάφερε το νεκρό στη ζωή από τις πύλες του Άδη. Σκέψου και κάπως αλλιώς: Αν άλλοι άνθρωποι, που κατέθεσαν την πίστη τους για λογαριασμό άλλων, μπόρεσαν να χαρίσουν την ανάσταση σε νεκρούς, εσύ που θα πιστέψεις ειλικρινά για χάρη του εαυτού σου, δεν θα ωφεληθείς πολύ περισσότερο; Αλλά, και αν ακόμα είσαι άπιστος ή ολιγόπιστος, ο Κύριος είναι φιλάνθρωπος και δέχεται τη μετάνοιά σου. Μόνο και συ πες Του με ευγνωμοσύνη: «Πιστεύω Κύριε, βοήθησε την απιστία μου» (Μάρκ. 9,24). Και αν νομίζεις ότι είσαι πιστός, όμως δεν έχεις ακόμα την τέλεια πίστη. Έχεις ανάγκη όπως και οι Απόστολοι να πεις: «Κύριε, πρόσθεσέ μας πίστη» (Λουκ. 17, 5). Ένα μέρος λοιπόν πίστης έχεις εσύ και το άλλο, το πολύ, θα το πάρεις από Εκείνον.



Στον Ορθόδοξο χριστιανισμό αναφέρονται και άλλες περιπτώσεις ανάστασης νεκρών. Με έρευνα βρίσκουμε περιπτώσεις όπως αυτές του Οσιου Παισίου[23], του Αγίου Μηνά [24], ενώ υπάρχουν αναφορές που εύκολα μπορεί να βρει κανείς στο διαδίκτυο για αναστάσεις που έκανε ο Άγιος Πορφύριος, ο Άγιος Σπυρίδωνας κι η Παναγία.
 Ομοίως ο Παραμαχάνσα Γιογκανάντα στην «Αυτοβιογραφία ενός γιόγκι» στο κεφάλαιο: «Ο Ραμά ανασταίνεται απ’ τους νεκρούς»[25], περιγράφει με ευγλωτία μια συγκλονιστική τέτοια περίπτωση:

«Ην δε τις ασθενών Λάζαρος…ακούσας δε ο Ιησούς, είπεν, αυτή η ασθένεια, ουκ έστι προς θάνατος, αλλ’ υπέρ της δόξης του Θεού, ίνα δοξασθή ο υιός του Θεού δι’ αυτής[26]. Ο Σρι Γιουκτεσβάρ[27] ερμήνευε τη χριστιανική Αγία Γραφή, ένα ηλιόλουστο πρωινό, στο μπαλκόνι του ερημητηρίου του Σεραμπόρ. Εκτός από μερικούς άλλους μαθητές του δασκάλου, ήμουν κι εγώ εκεί με μια μικρή ομάδα μαθητών μου απ’ το Ραντσί.
Σ’ αυτή τη περικοπή, ο Ιησούς αποκαλεί τον εαυτό του Υιό του Θεού. Αν και στην ουσία ο Θεός κι αυτός ήταν ένα, αυτή του η αναφορά έχει μια βαθύτερη σημασία, απρόσωπη, εξηγούσε η γκουρού μου. Ο Υιός του Θεού είναι ο Χριστός ή η Θεϊκή Συνείδηση μέσα σε κάθε άνθρωπο. Κανείς θνητός δεν μπορεί να δοξάσει το Θεό. Ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορεί ο άνθρωπος να τιμήσει το δημιουργό του είναι να τον αναζητήσει, ο άνθρωπος δεν μπορεί να δοξάσει μια Αφηρημένη Έννοια, που δεν τη γνωρίζει. Το φωτοστέφανο γύρω από τα κεφάλια των αγίων είναι μια συμβολική μαρτυρία της ικανότητας τους να δοξάζουν και  να τιμούν το Θεό.
Ο Σρι Γιουκτεσβάρ άρχισε να μας διαβάζει τη θαυμαστή ιστορία της ανάστασης του Λαζάρου. Όταν την τελείωσε, ο δάσκαλος έπεσε σε βαθιά σιωπή, με το ιερό βιβλιο ανοιχτό στα πόδια του.
Είχα την τύχη να δω ένα παρόμοιο θαύμα είπε. Ο Λαχίρι Μαχασάγια ανέστησε ένα φίλο μου από τους νεκρούς».


Εδώ διακόπτουμε την αφήγηση η οποία είναι μεγάλη για να πούμε περιληπτικά τι έγινε. Ο Σρι, είχε ένα φίλο το Ραμά, ο οποίος ήταν βαριά άρρωστος από ασιατική χολέρα. Ο Σρι απευθύνθηκε στον γκουρού του με σκοπό να βοηθήσει το φίλο του.
Εκείνος διαβεβαίωσε: «Μην ανησυχείς, τον φροντίζουν οι γιατροί, θα γίνει καλά»
Εκείνος όμως συνέχιζε να ανησυχεί κι έβλεπε ότι η κατάσταση του φίλου του επιδεινωνόταν. Επανήλθε στον Δάσκαλο του και εκείνος επανέλαβε στερεότυπα τα ίδια λόγια. Εκείνος όμως μη βλέποντας βελτίωση συνέχισε να αμφιβάλλει και να ανησυχεί κατά πόσο θα σωζόταν ο φίλος του. Οι γιατροί είχαν απελπιστεί. Τελικά έγινε το αναπόφευκτο. Ο Ραμά πέθανε.

[…] «Πως είναι ο Ραμά τώρα; Με ρώτησε με ένα πλατύ χαμόγελο.
Δάσκαλε θα δεις πολύ σύντομα και μόνος σου το πώς είναι, είπα με κόπο, τρέμοντας ολόκληρος από την ταραχή μου. Σε λίγες ώρες θα δεις το λείψανο του, που θα το οδηγήσουν στη νεκρική πυρά. Δε μπόρεσα να συγκρατηθώ άλλο και σωριάστηκα στο πάτωμα κλαίγοντας με λυγμούς.
Γιουκτεσβάρ, σύνελθε . Κάθισε ήρεμος και διαλογίσου. Ο γκουρού μου μπήκε σε σαμάντι. Το απόγευμα και η νύχτα κύλησαν σε απόλυτη σιωπή, όλες αυτές τις ώρες, προσπαθούσα μάταια να αποκτήσω κάποια αυτοκυριαρχία.
Όταν ξημέρωσε ο Λαχίρι Μαχασάγια γύρισε και με κοίταξε παρηγορητικά. Γιατί δε μυ εξήγησες χθες ότι περίμενες να δώσω στον Ραμά κάποια χειροπιαστή βοήθεια με τη μορφή κάποιου φαρμάκου ο Δάσκαλος μου έδειξε μια λάμπα σαν κούπα που περιείχε καστορέλαιο. Γέμισε ένα μικρό μπουκαλάκι με λάδι από αυτή τη λάμπα και βάλε εφτά σταγόνες στο στόμα του Ραμά.
Δάσκαλε διαμαρτυρήθηκε, είναι νεκρός από χθες το μεσημέρι, τι να του κάνει τώρα το λάδι;
Να μη σε νοιάζει, κάνε απλώς αυτό που σου λέω
[…]

Βρήκα το σώμα του φίλου μου παγωμένο, μέσα στο αγκάλιασμα του θανάτου. Πασχίζοντας να συγκρατήσω την ανατριχίλα μου, άνοιξα τα χείλη του με τα δάχτυλα μου και μετά, με τη βοήθεια του φελλού από το μπουκαλάκι, έριξα το λάδι, σταγόνα, σταγόνα, πάνω στα σφιγμένα του δόντια. Καθώς η έβδομη σταγόνα άγγιζε τα χείλη του , ο Ραμά ρίγησε σύγκορμος. Όλοι οι μύες του, απ’ την κορυφή ως τα νύχια, συσπάστηκαν και μετά ανακάθισε και κοίταξε γύρω του απορημένος…»

Ύστερα από την ανάσταση ο Μαχασάγια εξήγησε στο μαθητή του.

«Σου είπα δυο φορές ότι ο Ραμά θα γίνει καλά, κι ωστόσο, δεν μπορούσες να το πιστέψεις, μου εξήγησε ο Λαχίρι Μαχασάγια. Δεν εννοούσα ότι θα τον έκαναν καλά οι γιατροί, είπα μόνο ότι τον παρακολουθούσαν. Δεν ήθελα να παρέμβω στη δουλειά τους. Πρέπει να ζήσουν κι αυτοί.  Με φωνή που τη δονούσε η χαρά, ο γκουρού μου πρόσθεσε, Ένα να ξέρεις πάντα: ο παντοδύναμος Παραμάτμαν[28] μπορεί να γιατρέψει οποιονδήποτε, είτε υπάρχει γιατρός, είτε δεν υπάρχει».


Ένας προσφάτως αναληφθείς δάσκαλος ο Σαί Μπάμπα, φημολογείται ότι επιτέλεσε δυο αναστάσεις[29]. Ο Ζάχος Σκαφίδας ύστερα από έρευνα αναφέρει σε άρθρο του.
Πρώτη νεκρανάσταση

Ο Howard Murphet  στο βιβλίο του «Man of Miracles» αναφέρει την νεκρανάσταση του Walter Cowan την ημέρα των Χριστουγέννων το 1971. Αναφέρει, σύμφωνα με τις μαρτυρίες τoυ Dr John Hislop συνταξιούχου καθηγητή πανεπιστήμιου που ζει στο Μεξικό, ο Walter πέθανε από καρδιακή προσβολή, που διαπιστώθηκε και διαβεβαιώθηκε από την σύζυγο του και τους γιατρούς του νοσοκομείου όπου μεταφέρθηκε. Αργότερα ανακάλυψαν ότι ο Σάΐ Μπαμπα ήταν εκεί και ο Walter ήταν ζωντανός.

Ο Hislop έκανε έρευνα στα ιατρικά πιστοποιητικά και με δικαστή έκαναν ανάκριση στο γιατρό που δήλωσε ότι πράγματι είχε διαπιστώσει τον θάνατο του. Είχε βάλει βαμβάκι στη μύτη και τα αυτιά, τον σκέπασε με σεντόνι και τον είχαν μεταφέρει στο νεκροθάλαμο. Μετά από λεπτομέρειες που δεν αναφέρω ο Walter αναφέρει την εξής εξωσωματική εμπειρία. Βρέθηκα σε δικαστήριο με συνήγορο τον Σάΐ Μπαμπα. Έφεραν τα αρχεία των προγενεστέρων υπάρξεων μου, καθώς τα διάβαζαν έμεινα έκπληκτος από το πλήθος των ζωών που είχα ζήσει. Μέσα από τις ζωές μου αντιλήφθηκα πως διαμορφώθηκε η ειρηνιστική και πνευματοπολιτική  ιδιότητα του χαρακτήρα μου. Μετά από ώρες, όταν τελείωσε η ανάγνωση, ο Σάΐ Μπαμπα είπε στο δικαστή ότι δεν είχα τελειώσει το έργο μου και έπρεπε να επιστρέψω να συνεχίσω υπό την επίβλεψη του. Ο δικαστής απάντησε, Ας γίνει έτσι!


Δεύτερη νεκρανάσταση


Ένα βράδυ ο Radakrishna έπεσε σε κόμμα. Την άλλη μέρα πέθανε. Οι τρεις συγγενείς του που τον συνόδευαν έτρεξαν στον Σάΐ Μπαμπα και ζήτησαν βοήθεια. Ο Σάΐ Μπαμπα ήρθε είδε το νεκρό και έφυγε. Οι συγγενείς παρέμειναν έως την Τρίτη μέρα περιμένοντας να δουν σημάδια ανάστασης. Επειδή ο νεκρός άρχισε να μυρίζει πήγαν στον  Σάΐ Μπαμπα και ζήτησαν να αποτεφρώσουν τον νεκρό. Ο Σάΐ Μπαμπα είπε θα δούμε. Το μεσημέρι της μέρας ο Σάΐ Μπαμπα ήρθε στο δωμάτιο του νεκρού. Παρακάλεσε τους συγγενείς να φύγουν. Μετά από λίγο ο Σάΐ Μπαμπα άνοιξε την πόρτα και τους κάλεσε. Ο Radakrishna τους είπε γιατί κλαίτε εγώ είμαι μια χαρά!


Η ανάσταση θεωρείται και είναι το υπέρτατο θαύμα. Φυσικά οποιοσδήποτε μπορεί να αμφισβητήσει τις παραπάνω καταθέσεις αλλά και τα θαύματα του Ιησού, με το λογικό επιχείρημα: «Καλά όλα αυτά, αλλά παραβαίνουν τους φυσικούς νόμους. Αν εγώ δεν δω μπροστά μου να γίνεται κάτι δεν πιστεύω σε τίποτα». Δεκάδες τα ερωτήματα που μπορούν να προκύψουν. Γιατί το έκαναν σε συγκεκριμένες περιπτώσεις; Πως είναι δυνατόν ένα πτώμα σε αποσύνθεση να ξαναπάρει ζωή; Γιατί, οι συγκεκριμένοι άγιοι, κι όχι άλλοι;
Ο Χριστός ο ίδιος τοποθετήθηκε επ’ αυτού στον Απόστολο Θωμά, που δεν μπορούσε να πιστέψει στην Ανάσταση του: «Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες» (Ιω 20,29). Δυστυχώς όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, για να προχωρήσει κάποιος στην πνευματική ατραπό, πρέπει σε μεγάλο βαθμό να παραμερίσει τη λογική. Για να παρηγορηθεί απλά να σκεφτεί το πόσο πεπερασμένη είναι η «λογική» του σε σχέση με το άπειρο σύμπαν.


Όταν ο μύστης φτάσει σε πλήρη συνειδητότητα και συνειδητοποίηση του matrix που «ζει», διαφοροποιεί μια κβαντική επιλογή, όπως «νεκρός» με «ζωντανός»; Λόγω της απολύτου πίστης «αρνείται» να δεχθεί την πραγματικότητα: «νεκρός» και επιλέγει την πραγματικότητα «ζωντανός»; Ποιος μπορεί να πιστοποιήσει τι ακριβώς γίνεται και αν γίνεται, όταν ο μέσος άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται καλά- καλά, ότι η πραγματικότητα που δημιουργεί είναι απόρροια των σκέψεων και κατ’ επέκταση των συναισθημάτων του;

Μια ενδιαφέρουσα    ερμηνεία της ανάστασης του Ιησού, δίδεται στο βιβλίο του Gary R. Renard[30], ο οποίος  βίωσε ο ίδιος μια αποκάλυψη, μέσω τις επαφής του με δυο οντότητες.Οι οντότητες που είχαν επανενσαρκωθεί για αρκετές φορές ήταν ο Απόστολος Θωμάς και ο Άγιος Ιούδας ο Θαδαίος. Το όλο βιβλίο στηρίζει την ιδέα (που τη συναντήσαμε παντού, είναι η αλήθεια), ότι η ζωή σε αυτό το επίπεδο είναι απλά μια ψευδαίσθηση.

«…ΓΚΑΡΙ: Αναφέρατε κάτι πριν από αρκετό καιρό σχετικά με το γεγονός ότι ο Ιησούς θεράπευσε μερικούς ανθρώπους οι οποίοι ήταν ήδη νεκροί. Φαντάζομαι ότι ο Λάζαρος ήταν ένας από αυτούς, αλλά πως το έκανε ο Ιησούς;

ΑΡΤΕΝ: Η πράξη της ανάστασης των νεκρών δεν διαφέρει από τη θεραπεία των ασθενών. Ο πραγματικός θεραπευτής παραμένει το μυαλό[31] του ασθενή. Ενώνεσαι με εκείνο το μυαλό ώστε να του υπενθυμίσεις την πραγματική του Ταυτότητα[32]. Το μυαλό του Χριστού ήταν τόσο προχωρημένο, που δεν επιθυμούσε να συμβιβαστεί με αυτή την πολύ σημαντική ιδέα. Όπως λέει η Μέθοδος όταν σχολιάζει τη σχέση σου αζί σου.

…Το μυαλό σου θα διαλέξει να ενωθεί με το δικό μου, και μαζί θα είμαστε ανίκητοι. Εσύ και ο αδελφός σου θα γίνεται ένα στο όνομα μου, και η σύνεσή σας θα αποκατασταθεί. Ανέστησα τους νεκρούς, γνωρίζοντας ότι η ζωή είναι ένα αιώνιο σύμβολο όλων όσων δημιούργησε ο αληθινός Θεός. Γιατί νομίζεις είναι πιο δύσκολο για μένα να εμπνεύσω τους μη πνευματικούς ή να σταθεροποιήσω τους ασταθείς;
Εγώ δεν πιστεύω πως υπάρχει μια διαβάθμιση στη δυσκολία των θαυμάτων, εσύ το πιστεύεις;

ΓΚΑΡΙ: Οπότε η ανάσταση των νεκρών δεν ήταν μια πιο σπουδαια πράξη γι Αυτόν από τη θεραπεία των ασθενών, ή τη συγχώρεση κάποιου ο οποίος του μίλησε άσχημα, ή οποιοδήποτε άλλο θαύμα. Είναι  όλα ισάξια. Εφόσον ο Ιησούς ήξερε πως η ζωή είναι ένα αιώνιο σύμβολο όλων όσων δημιούργησε ο Θεός, ο Ιησούς ήξερε πως ο θάνατος δεν υπήρχε ουσιαστικά. Μόνο όσα δημιούργησε ο Θεός είναι αληθινά, και αυτά που δημιούργησε δεν θα πεθάνουν ποτέ.

ΑΡΤΕΝ: Ναι. Μην ξεχνάς ότι το σώμα είναι ένα απλό σύμβολο. Ο Ιησούς δεν εξύψωσε το σώμα του Λαζάρου, όπως ακριβώς δεν εξύψωσε και το δικό του.Εφόσον το μυαλό προσωρινά ξαναζωντάνεψε, η προβολή του σώματος ήταν συμβολική. Το ίδιο το σώμα είναι επουσιώδες. Η ουσία ήταν απλώς να διδάξει ότι δεν υπάρχει θάνατος. Ανεξάρτητα από αυτά που λέει η Βίβλος., ο Λάζαρος δεν έμεινε για πολύ στο σώμα του αφού τον ανέστησε ο Χριστός. Άφησε πίσω το σώμα του και έκανε τη μετάβαση του με χαρά και ηρεμία, επειδή είδε πως δεν υπήρχε τίποτα απολύτως να φοβάται.

ΓΚΑΡΙ: Εντάξει. Οπότε όταν ο Ιησούς ενώθηκε με το μυαλό του Λαζάρου, ενώ όλοι πίστευαν ότι ήταν νεκρός στον τάφο, στην ουσία ενώθηκε με την δική του πραγματικότητα ως Χριστός, ή Άγιο Πνεύμα ή Λάζαρος ταυτόχρονα. Τα μυαλά είναι ενωμένα[33], κι έτσι ο Ιησούς  μπόρεσε να λάμψει την αγάπη στο μυαλό του Λάζαρου και να γίνουν ένα με το Άγιο Πνεύμα, που ο Ιησούς ήξερε ότι ήταν η πραγματική τους Ταυτότητα. Εκείνο με τη σειρά του «υπενθύμισε» στο Λάζαρο αυτό που ήταν πραγματικά, προκαλώντας το μυαλό του να ξαναζωντανέψει την προβολή του σώματός του σαν σύμβολο της άρνησης του θανάτου.



Η προσευχή


Η προσευχή είναι η μυστική συνδιαλλαγή του ανθρώπου με το Θεό. Η προσευχή είναι μια επικοινωνία, μια συνομιλία με το Θεό, που σημαίνει ότι δεχόμαστε την ύπαρξη του, ακόμα κι αν δεν τον βλέπουμε[34]. Για να συντελεσθεί η πράξη της προσευχής προϋποθέτει πίστη, διότι προσευχή χωρίς πίστη δεν νοείται. Η προσευχή δεν διδάσκεται αλλά βιώνεται και προϋποθέτει: ανιδιοτέλεια, καθαρή καρδιά και εκπεμπόμενο συναίσθημα, το οποίο δημιουργεί τις απαραίτητες δονήσεις στη θεϊκή μήτρα για την εκπλήρωση της επιθυμίας.

Εδώ πρέπει να πούμε ότι όλες οι προσευχές έχουν απάντηση. Όταν έχει φυτευτεί μέσα στον καθένα μια επιθυμία αυτό είναι σημάδι ότι το θέλει ο Θεός και ο Θεός δεν αφήνει ανικανοποίητη καμία επιθυμία. Σε αντίθεση με όσα μας έχουν διδάξει, «Ότι ναι, μεν αλλά, ο Θεός έχει κάτι καλύτερο για σένα ή δεν είναι για το συμφέρον σου», ως δικλείδα ασφαλείας όταν η προσευχή δεν έχει απάντηση, η πραγματικότητα είναι – όταν η προσευχή δεν απαντάται - αφού ο Θεός διενεργεί μέσω υμών, εμείς οι ίδιοι σαμποτάρουμε το θέλημα Του που είναι να πραγματοποιηθεί η επιθυμία μας μέσω του υποσυνείδητου νου ή δεν έχουμε αρκετή πίστη. Η απόλυτη πίστη και η εγκατάλειψη της επιθυμίας στα χέρια του Θεού, είναι το κλειδί - γιατί άμα έχεις αληθινή πίστη παύεις να αγωνιάς και να ανησυχείς – είναι το φάρμακο για όλες τις δυσκολίες. «Ησυχάσατε και γνωρίσατε ότι εγω είμαι ο Θεός»[35].

Μας λέει επ’ αυτού ο Εμμετ Φοξ: «Η προσευχή ή θεραπεία έγκειται ακριβώς στο να βγάζεις από το μυαλό σου το πρόβλημα συνειδητοποιώντας την πανταχού παρουσία του Θεού και αυτό αποτελεί την πιο αποτελεσματική μορφή προσευχής».[36]
Είναι εύκολο να αναρωτηθεί κάποιος αναγνώστης: Προσευχήθηκα με πάθος να γίνει κάτι αλλά δεν έγινε τίποτα, έκλαψα, χτυπήθηκα γοερά αλλά τελικά, κανένα αποτέλεσμα δεν είδα. Αυτό συνέβη διότι αντίθετα με ότι μας έχουνε μάθει ο Θεός ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ ικεσίες (ίσως ακούνε οι Άγιοι) αλλά ο Θεός ή άπειρη πηγή αγάπης, δεν «κατεβαίνει» από κάπου για να επέμβει. Υπάρχει ήδη μέσα μας και πρέπει  να τον ενεργοποιήσουμε μόνο με την έκφραση ευγνωμοσύνης σαν κάτι που «έχει ήδη συμβεί». Ναι, ακριβώς, θεωρούμε ότι η ευχή μας έχει ήδη πραγματοποιηθεί και αντί να παρακαλάμε ΝΑ γίνει, ευχαριστούμε ΣΑ ΝΑ έχει ήδη γίνει.
Λέει ο Φοξ: «Οι προσευχές σου δεν απαντώνται συνήθως, επειδή προσπαθείς να πετύχεις κάτι αντί να αφήσεις τη Μεγάλη Δύναμη να το κάνει. Αυτό σημαίνει ότι χρησιμοποιείς τη δύναμη της βούλησης, η οποία όμως δεν μπορεί να έχει επιτυχία»[37]

Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι για να έχει αποτέλεσμα η προσευχή μας θα πρέπει να εγκαταλείψουμε την προσδοκία για το αποτέλεσμα. Είναι μια δύσκολη στάση ζωής. Θέλω κάτι και ταυτόχρονα «το αφήνω στο Θεό», δηλαδή δεν ανησυχώ και δεν αγωνιώ για το ΠΟΤΕ και το ΠΩΣ θα γίνει. Αμα το τηρήσω αυτό, συμβαίνει πάντα μια γέφυρα γεγονότων που οδηγεί στο ποθούμενο, συνήθως αναπάντεχα ή ξαφνικά[38].

Ο Παραμαχάνσα Γιογκανάντα αναφέρει[39] (επιβεβαιώνοντας ότι όλα γίνονται και έμμεσα εξηγεί γιατί κάποιοι παπάδες ή μοναχοί «βάζουν φρένο» σε κάποιον όταν δεν έχει δει ακόμα αποτελέσματα): «Για παράδειγμα, αν κάποιος επιθυμεί διακαώς ένα αυτοκίνητο και προσεύχεται γι αυτό με επαρκή ένταση, ΘΑ ΤΟ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ. Η κατοχή όμως του αυτοκινήτου μπορεί να μην είναι το καλύτερο γι αυτόν. Μερικές φορές ο Κύριος αρνείται να ικανοποιήσει τις μικρές προσευχές μας γιατί σκοπέυει να μας χαρίσει ένα καλύτερο δώρο. Να εμπιστεύεστε περισσότερο τον Θεό. Να πιστεύετε ότι αυτός που σας έπλασε θα σας συντηρήσει».


Ο ερευνητής αυτών των θεμάτων, Gregg Bradden[40] ύστερα από έρευνα δεκαετιών επισκεπτόμενος πολλά μοναστήρια όλων των θρησκειών σε όλων τον κόσμο και μελετώντας τις αρχαίες παραδόσεις κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η «θεϊκή μήτρα», το «πεδίο» , ο Θεός, «ακούει» μόνο σε υψηλές δονήσεις που έχουν να κάνουν με έντονα συναισθήματα:ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ. Αν και το ανθρώπινο μυαλό έχει μεγάλη ηλεκτρομαγνητική ισχύ, αποδεικνύεται ότι η καρδιά είναι ο βασιλιάς της θεϊκής επικοινωνίας μιας και εκπέμπει 5000 μεγαλύτερη ηλεκτρομαγνητική ισχύ από τον εγκέφαλο. Όταν κυριαρχεί η δόνηση της Αγάπης και της Ευγνωμοσύνης γι αυτά που κατεχουμε θα μας δωθούν ακόμα περισσότερα.

"θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σε αυτόν"[41]

"Αγαπητοί, ας αγαπώμεν αλλήλους. Διότι η αγάπη είναι εκ του Θεού. και πας όστις αγαπά, εκ του Θεού εγεννήθη και γνωρίζει τον Θεόν. Όστις δεν αγαπά, δεν εγνώρισε τον Θεόν. Διότι ο Θεός είναι αγάπη."[42]


Όλα είναι ΕΝΑ και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ των όντων. Γι αυτό όταν κάποιος φτάσει στο έκτο ή έβδομο επίπεδο συνειδητότητας το αντιλαμβάνεται αυτό. Ολοι στηριζόμαστε πάνω στην ίδια ψυχική δομή, άλλο αν τα πολλαπλά «Εγω» δημιουργούν εκείνες τις ατομικότητες που δημιουργούν την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού. Όλοι οι μεγάλοι δάσκαλοι το έχουν βιώσει αυτό (αλλά και αρκετοί άνθρωποι σε εκλάμψεις αφύπνισης). Δηλαδή την ταυτιση με ΟΛΑ. Ότι, δεν υπάρχει «Εγώ» αλλά «Εμείς». Αυτή η αίσθηση δεν περιγράφεται με λόγια. Νοιώθουν ότι είναι το σύμπαν και ταυτόχρονα το σύμπαν είναι μέσα τους.

Περιγράφει ο Deepak Chopra[43]: «Η έκτη κατάσταση συνείδησης αποκαλείται θεϊκή συνείδηση. Εδώ ο παρατηρητής αφυπνιζεται ολοένα και περισσότερο, δεν νιώθεται απλώς την παρουσία του πνεύματος μέσα σας, αλλά αρχίζετε να διακρίνεται το ίδιο πνεύμα μέσα σε όλα τα άλλα όντα. Διακρίνεται την παρουσία του πνεύματος στα φυτά. Τελικά, αρχίζετε να διακρίνεται την παρουσία του ακόμα και μέσα στις πέτρες. Αναγνωρίζετε πως η ζωοποιός δύναμη υφίσταται μέσα σε όλα τα αντικείμενα του σύμπαντος, τόσο στον παρατηρητή όσο και στο παρατηρούμενο, τόσο στον θεατή όσο και στο περιβάλλον γύρω του. Αυτή η θεϊκή συνείδηση μας επιτρέπει να διακρίνουμε την παρουσία του Θεού στα πάντα γύρω μας. Άνθρωποι σε κατάσταση θεϊκής συνείδησης είναι σε θέση να επικοινωνούν ακόμη και με τα φυτά και τα ζώα».

Είπε ο Χριστός: «Σήκωσε την πέτρα και εκεί πρόκειται να με βρεις. Σκίσε το ξύλο και εκεί είμαι». Αυτό με όρους κβαντικής φυσικής σημαίνει ότι: η συνειδητότητα είναι το κέντρο της ύπαρξης μας. Τα πράγματα προβάλλουν από μέσα μας προς τα έξω. Κυριολεκτικά.

Οι Μηνάς Καφάτος και Deepak Chopra[44] είναι ξεκάθαροι ως προς αυτό:

Ε: Είναι οι άνθρωποι τα μόνα ενσυνείδητα πλάσματα στη Γη;
Α: Όχι. Όλα τα έμβια όντα συμμετέχουν στην κοσμική συνειδητότητα. Στην πραγματικότητα, όλα τα αποκαλούμενα αδρανή αντικείμενα συμμετέχουν επίσης.

Ε: Ο εγκέφαλος παράγει το νου;
Α: Όχι. Ο εγκέφαλος είναι ένα σωματικό όργανο για την επεξεργασία νοητικών συμβάντων. Νους και εγκέφαλος μπορούν και οι δυο να αναχθούν στην ίδια πηγή: Την κοσμική συνειδητότητα.

Ε: Υπάρχει συνειδητότητα  «εκεί έξω» στο σύμπαν;
Α: Ναι και όχι. Ναι, υπάρχει συνειδητότητα παντού στο σύμπαν. Όχι, δεν είναι «εκεί έξω», επειδή το «εδώ μέσα» και το «εκεί έξω» δεν είναι πια κατάλληλες έννοιες.




Άγιοι υπάρχουν παντού

Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω άγιοι άνθρωποι και μύστες με θεϊκές δυνάμεις έχουν εμφανιστεί κατά καιρούς σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Πάνω σε αυτό έχει ενδιαφέρον να αναγνωσθεί το παρακάτω απόσπασμα από το best seller, «Αυτοβιογραφία ενός γιόγκι» του Παραμαχάνσα Γιογκανάντα:

«Όλες οι γραφές διακηρύττουν ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωση του. Ο έλεγχος του σύμπαντος μοιάζει να είναι κάτι το υπερφυσικό, αλλά στην πραγματικότητα, αυτή η δύναμη είναι εγγενής και φυσική σε κάθε άνθρωπο που καταφέρνει να «θυμηθεί σωστά» τη θεϊκή του καταγωγή. Οι άνθρωποι με τη θεϊκή πραγμάτωση, όπως ο Στρί Γιουκτέσβαρ, έχουν απαλλαγεί απ’ το εγώ τους (ahankara) και τις προσωπικές επιθυμίες, η δράση των αληθινών δασκάλων  βρίσκεται χωρίς καμμιά προσπάθεια σε αρμονία με τη rita τη φυσική δικαιοσύνη. Όπως είπε κι ο Έμερσον, όλοι οι μεγάλοι «δε γίνονται ενάρετοι, αλλά η ίδια η Αρετή, τότε ολοκληρώνεται η Δημιουργία κι ο Θεός είναι ευχαριστημένος». Οποιοσδήποτε άνθρωπος θεϊκά πραγματωμένος, μπορεί να κάνει θαύματα γιατί, ακριβώς όπως κι ο Ιησούς Χριστός , κατανοεί τους λεπτούς νόμους της δημιουργίας, δεν επιλέγουν όμως όλοι οι δάσκαλοι να επιδεικνύουν τις δυνάμεις τους με διάφορα φαινόμενα. Ο κάθε άγιος αντικατοπτρίζει το Θεό με δικό του τρόπο, η έκφραση της ατομικότητας είναι βασική σ’ ένα κόσμο όπου ούτε δυο κόκκοι άμμου δεν είναι όμοιοι. Δεν μπορεί να διατυπώσει κανείς συγκεκριμένους νόμους για τους φωτισμένους αγίους, άλλοι κάνουν θαύματα κι άλλοι όχι, κάποιοι παραμένουν σε μη δράση και κάποιοι άλλοι, όπως ο βασιλιάς Τζακάνα στην Αρχαία Ινδία ή η Αγία Τερέζα της Αβίλα, ασχολούνται με μεγάλες υποθέσεις. Κάποιοι διδάσκουν, ταξιδεύουν και δέχονται μαθητές, ενώ άλλοι περνούν τη ζωή τους αθόρυβα σαν σκιές . Κανένας εγκόσμιος κριτής δεν μπορεί να διαβάσει  τη μυστική περγαμηνή του κάρμα (περασμένες πράξεις) που ξετυλίγει ένα διαφορετικό σενάριο για τον κάθε άγιο»[45].

Ο Σάι Μπάμπα, (τον αναφέραμε παραπάνω) ινδός γκουρού, όταν τον είχαν ρωτήσει αν είναι Θεός είχε απαντήσει : «Φυσικά είμαι Θεός. Αλλά κι εσείς είστε Θεός. Η μόνη διαφορά ανάμεσα στους δυο είναι ότι εγω το γνωρίζω κι εσείς όχι».

Ρώτησαν το Χριστό:

— Πότε έρχεται η Βασιλεία του Θεού;

Τους αποκρίθηκε ο Ιησούς:

— Δεν έρχεται η Βασιλεία των Ουρανών μ' εξωτερικά σημεία, ούτε θα ειπωθεί: «Θα έλθει εδώ ή θα έλθει εκεί», γιατί ιδού, η Βασιλεία των Ουρανών είναι μέσα μας.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι είτε ψάχνουμε το Θεό κάπου εκεί έξω εκλιπαρώντας, είτε αγνοούμε το εσωτερικό μας κομμάτι δίνοντας όλη την προσοχή στην εξωτερική πραγματικότητα. Αυτό οφείλεται στις πέντε αισθήσεις που αντανακλούν την εξωτερική πραγματικότητα. Ο άνθρωπος όσο ασκείται στην προσευχή και το διαλογισμό μπορεί σταδιακά να ανεβαίνει τα εσωτερικά επίπεδα και να καταφέρει να επιτύχει τη φώτιση[46], να ατενίσει την ψυχή. Αναφέρει ο Σουάμι Βιβεκανάντα:[47] «..Ο γιόγκι διδάσκει ότι ο νους μας είναι ικανός να βιώσει μια ανώτερη υπαρξιακή κατάσταση, πέρα από τη διάνοια, μια υπερσυνειδητή κατάσταση, κι όταν περάσει ο νους σε αυτή την ανώτερη κατάσταση, τότε αυτή η υπερβατική, η πέρα από τη διάνοια γνώση εκδηλώνεται στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος αυτός αποκτάει μεταφυσικές και υπερβατικές γνώσεις. Μερικές φορές,  αυτό το ξεπέρασμα της διάνοιας, αυτή η υπέρβαση της ανθρώπινης φύσης μπορεί να συμβεί απροσδόκητα σε κάποιον που δε γνωρίζει την επιστημονική της εξήγηση, μπορεί τρόπος του λέγειν, να σκοντάψει πάνω σε αυτήν…»

[48]«…Αν όμως ο Γιόγκι αποδειχθεί αρκετά δυνατός να απορρίψει ακόμα κι αυτές τις θαυμαστές ικανότητες, θα επιτύχει το σκοπό της Γιόγκα, δηλαδή την απόλυτη αναχαίτιση των κυμάτων στον ωκεανό του νου. Τοτε η λαμπρότητα της ψυχής, αδιατάραχτη από τους περισπασμούς του νου ή τις κινήσεις του σώματος, θα λάμψει περίλαμπρα κι ο γιόγκι θα γνωρίσει τον εαυτό του όπως παντοτινά ήταν, δηλαδή πάνσοφο, αθάνατο και πανταχού παρόντα

Στην πραγματικότητα η «φώτιση» είναι μια κατάσταση στην οποία για να φτάσει κάποιος
 πέρα από τον τρόπο ή την τεχνική, πρέπει να έχει ξεκαθαρίσει μέσα του και να έχει ωριμάσει η ιδέα, ότι επιζητά κάτι υψηλότερο από τα επίγεια αγαθά, από το να εξυπηρετεί διαρκώς τις ακόρεστες ανάγκες του «εγω». Αυτό έχει να κάνει με την ουσιαστική ταπείνωση, με την έννοια ότι «κανείς δεν είναι πάνω από κανέναν» και όλοι είμαστε ΕΝΑ (κι όχι με τον αυτοεξευτελισμό και την παραμέληση του σώματος) όπως διδάσκουν κάποιοι μοναχοί ή ιερωμένοι ή παλαιές χριστιανικές παραδόσεις Ο άνθρωπος αντίθετα πρέπει να αγαπάει τον εαυτό του (σαν παιδί του Θεού), να ασκηθεί στην «μη κρίση» για κανέναν και να αφήσει να φωλιάσει μέσα του η ΑΓΑΠΗ. Ίσως περισσότερο από όλα αυτό είναι το σημαντικότερο. Το να μπορέσει κάποιος να νοιώσει μέσα του την πραγματική ΑΓΑΠΗ χωρίς όρους, για ολους και για όλα θεωρούμε ότι ξεπερνά την οποιαδήποτε τεχνική, την οποιαδήποτε απόσυρση από τα εγκόσμια, την οποιαδήποτε επίκληση στο Θεό, τις αναρίθμητες ώρες διαλογισμού και προσευχής. Διότι με την αγάπη εγκαθιστάς για πάντα μέσα σου το «Αγιο Πνέυμα». Και δε μπορεί να υπάρξει Αγάπη, χωρίς συγχώρεση όλων, αλλά και του ίδιου του εαυτού μας.


Επ’ αυτού αναφέρει ο Κρισναμουρτι[49]: «Έτσι πρέπει να καταλάβει κανείς τι είναι αγάπη. Η αγάπη δεν είναι μια αίσθηση. Η αγάπη δεν είναι ευχαρίστηση, επιθυμία, ολοκλήρωση. Η αγάπη δεν είναι ζήλια ή μίσος. Η αγάπη έχει συμπάθεια, γενναιοδωρία και διακριτικότητα αλλά αυτές οι ιδιότητες δεν είναι αγάπη. Για να καταλάβετε την αγάπη και να την βρείτε, χρειάζεται μεγάλη αίσθηση και ικανότητα εκτίμησης της ομορφιάς. Όχι της ομορφιάς μιας γυναίκας ή νέος άνδρα ή ενός σταρ του σινεμά. Η αγάπη δεν βρίσκεται στο βουνό, στον ουρανό, ή στις κοιλάδες ή στο ποτάμι που κυλάει. Ομορφιά υπάρχει μόνο όπου υπάρχει αγάπη. Και η ομορφιά, η αγάπη είναι συμπόνοια. Και η συμπόνοια δεν βρίσκεται κάπου, δεν μένει κάπου για ευκολία σας. Αυτή η ομορφιά, η αγάπη, η αλήθεια, είναι η υψηλότερη μορφή νοημοσύνης. ΌΤΑΝ υπάρχει αυτή η νοημοσύνη, υπάρχει δράση, διαύγεια μια τρομερή αίσθηση αξιοπρέπειας. Είναι κάτι αφάνταστο. Κι αυτό που δεν μπορείς να φανταστείς ή το απεριόριστο, δεν μπορεί να μπει σε λέξεις. Δεν μπορεί να περιγραφεί,  οι φιλόσοφοι το έχουν περιγράψει, αλλά οι φιλόσοφοι που το έχουν περιγράψει δεν είναι οι ίδιοι εκείνο που έχουν περιγράψει.  Έτσι για να συναντήσει κανείς αυτή τη μεγάλη αίσθηση, θα πρέπει να υπάρχει απουσία του εαυτού, του εγώ τη εγωκεντρικής δραστηριότητας, του «να γίνεις κάτι». Πρέπει να έχει κανείς μέσα του μεγάλη σιωπή. Σιωπή σημαίνει άδειος από τα πάντα.  Σ’ αυτό υπάρχει απεριόριστος χώρος. Όπου υπάρχει απέραντος χώρος, υπάρχει τεράστια ενέργεια – όχι η ενέργεια της ιδιοτέλειας – απεριόριστη ενέργεια».



Υπό αυτή την έννοια ο Θεός δεν τιμωρεί, ο Θεός δεν είναι τιμωρός, ο ίδιος ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τα όποια δεινά του. Υπάρχει μια ιστορία στο Άγιον Όρος που αναφέρει ότι η Παναγία τιμώρησε ένα μοναχό επειδή πέρναγε με τη δάδα αναμμένη δίπλα από την εικόνα της και την λιβάνιζε με την κάπνα (Παναγία η Γοργοεπήκοος)[50] και η Παναγία για τιμωρία …τον τύφλωσε. Αργότερα η ιστορία αναφέρει ότι η Παναγία τον συγχώρεσε και ξαναβρήκε το φως του. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε ότι πρέπει να στεκόμαστε με επιφύλαξη απέναντι σε τέτοιες ιστορίες δεδομένου ότι η αγιότητα της Θεοτόκου – συνδεδεμένη με το Άγιο Πνεύμα - αποκλείεται να έδρασε τιμωρητικά. Αν ισχύει η ιστορία, ο ίδιος ο μοναχός τιμώρησε τον εαυτό του μέσω της δράσης του υποσυνείδητου νου κι έχοντας τύψεις γι αυτό που έκανε. Όταν αργότερα μετανόησε – θεωρώντας ότι αυτό που είχε κάνει ήταν κάτι κακό – έπεισε τον υποσυνείδητο νου, ότι η Παναγία ήταν εκείνη που τον απάλλαξε από τα κακό που τον βρήκε.


Επειδή έγιναν αναφορές σε πολλούς δασκάλους, γκουρού και αγίους, πρέπει να ειπωθεί ότι ο σκοπός του παρόντος άρθρου δεν είναι η «σύγκριση» του Χριστού με άλλους δασκάλους, ούτε κάτι παρόμοιο. Ο Χριστός από τις γραφές γνωρίζουμε άλλωστε ότι γεννήθηκε σαν «ενσάρκωση του Λόγου», σε καμία περίπτωση δεν εξελίχθηκε όσο ήταν στον πλανήτη, αν μπορεί να ορισθεί με λόγια η παρουσία του Θεού στη γη με ένδυμα ανθρώπου. Τουλάχιστον αυτό γνωρίζουμε από τις γραφές. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο ο Ιησούς ως ενσάρκωση λειτουργούσε μέσα από τον «Πατέρα» από όποια πλευρά και να το δει κανείς. Άρα: Ιησούς Χριστός = ζωντανός Θεός, αποτελεί μια πραγματικότητα.


Τα προβλήματα ξεκινάνε από την ελλιπή γνώση, το φανατισμό και τη θρησκευτική προσήλωση, ανθρώπων που ΕΤΥΧΕ να γεννηθούν σε ένα συγκεκριμένο τόπο και να ασπαστούν μια συγκεκριμένη θρησκεία. Η πανταχού παρούσα δύναμη του Θεού είναι αδύνατο να περιορίζεται σε τόπους, έθνη ή χώρες, το ίδιο και οι άγιοι άνθρωποι που έχουν έρθει να πραγματώσουν ένα έργο. Ένας τρόπος υπάρχει για να κατανοήσετε αν κάποιος είναι αυθεντικός πνευματικός άνθρωπος. Με το αν αποκηρύττει και κατακρίνει ή βρίζει άλλες θρησκείες ή πεποιθήσεις σε σχέση με την δική του. «Οι κάτοχοι της απολύτου  αλήθειας» ακόμα κι αν βρίσκονται  σε υψηλό επίπεδο πραγμάτωσης ακολουθώντας τη δική τους ατραπό, (μπορεί να κάνουν ακόμα και θαύματα) δε βρίσκονται σε πλήρη ταύτιση με τη θεϊκή ροή όταν κρίνουν, βρίζουν και βάζουν ταμπέλες σε ότι δε πληρεί αυτό που εκείνοι θεωρούν σωστό, ή έμαθαν ότι είναι σωστό, ακόμα κι αν «νοιώθουν σίγουροι». Διότι ο Θεός είναι ταυτόσημος με την ΑΓΑΠΗ, κι η ΑΓΑΠΗ δε κρίνει, δε μεροληπτεί, δε κατηγορεί.



Κβαντική θεώρηση 

Με την επανάσταση της κβαντικής φυσικής κλονίστηκαν τα θεμέλια της σύγχρονης επιστήμης και της αιτιοκρατίας. Σε αυτό έπαιξε ρόλο η επίδραση της συνείδησης, δηλαδή του παρατηρητή στην ύλη. Κορυφαία πειράματα που έγιναν το απέδειξαν αυτό, όπως το «Πείραμα της διπλής σχισμής»[51]. Ο παρατηρητής δημιουργεί την πραγματικότητα. Η συμπεριφορά των σωματιδίων άλλαζε, όταν ο παρατηρητής προσπαθούσε να δει από ποια σχισμή θα περνούσαν. Τα φωτόνια παρουσίαζαν και κυματιδιακή και σωματιδιακή συμπεριφορά. Όσο τα σωματίδια δεν παρατηρούνταν δρούσαν σαν κύμα. Μόλις παρατηρούνταν συμπεριφέρονταν σαν σωματίδιο. Δεν θα επεκταθούμε εδώ σε επιστημονικές αναλύσεις που εύκολα μπορούν να αναζητηθούν από τον ενδιαφερόμενο στο διαδίκτυο, αλλά στο ρόλο που παίζει η ανθρώπινη συνείδηση στην διαμόρφωση της φυσικής πραγματικότητας.  Αυτό αποδεικνύει ότι ζούμε σε ένα «ψυχικό σύμπαν» όπου τα πάντα είναι δυνατά. Όλα τα πράγματα όσο δύσκολα, φανταστικά ή απίθανα κι αν φαίνονται έχουν πιθανότητα να συμβούν. Το τι είναι πραγματικό εξαρτάται από το αν το παρατηρώ και από τον τρόπο που το παρατηρώ και αυτό δεν είναι μια θεωρητική κατασκευή αλλά ένα γεγονός.


Ο Μπορ[52] εισάγοντας την έννοια της συμπληρωματικότητας προσπάθησε να εξισορροπήσει την αντίφαση: Σωματίδιο ή κύμα. Σύμφωνα με αυτή και οι δυο έννοιες, σωματίδιο – κύμα είναι μερικώς σωστές και αντιστοιχούν σε ορισμένη ομάδα φαινομένων. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό της κβαντικής θεωρίας που «αφήνει τα πάντα ανοικτά» είναι το φαινόμενο της μη τοπικότητας.  Όταν αλληλεπιδράσουν δυο συστήματα μεταξύ τους, στο μέλλον οποιαδήποτε μεταβολή στο ένα θα επιφέρει και μεταβολή στο άλλο. Το αστείο είναι ότι αυτή η μεταβολή θα γίνει ακαριαία ανεξαρτήτως απόστασης, ενώ από τη γενική σχετικότητα γνωρίζουμε ότι τίποτα δε μπορεί να ταξιδέψει πιο γρήγορα από το φως. Εδώ είναι που δυσανασχέτησε ο Αϊνστάιν, και εκστόμισε το περίφημο: «Ο Θεός δε παίζει ζάρια». Το πείραμα επιβεβαιώθηκε το 1982 από τον Alan Aspect και τους συνεργάτες του. Από αυτό και μόνο είναι σαφής η συνεκτικότητα που υπάρχει στα πάντα στο σύμπαν, αφού όλα είναι ενέργεια. Και φυσικά γίνεται ευκολότερο για τον σκεπτικιστή να δεχθεί την ύπαρξη των ψυχικών και μεταφυσικών φαινομένων.



Ο Τζών Γουίλερ, ένα τέρας ευφυΐας, και από τους σπουδαιότερους φυσικούς έβαλε την πιθανότητα ότι η φυσική πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση. Όταν ο μαθητής του Ρίτσαρντ Φέινμαν[53] (1965, βραβείο Νόμπελ) συνόψισε την πολυπλοκότητα της κβαντικής θεωρίας, ο Γουίλερ[54] συνάντησε τον Αϊνστάιν να του επεξηγήσει τα «ολοκληρώματα διαδρομών» Ο Αϊνστάιν αφού άκουσε προσεκτικά και εξεπλάγη, είπε πάλι ότι δεν πιστεύει αφήνοντας ανοικτή την πιθανότητα να κάνει λάθος. Εν συντομία η θεωρία του Φέινμαν λέει ότι κάθε φορά που διασχίζουμε ένα δωμάτιο, το σώμα μας ανιχνεύει «όλες τις πιθανές διαδρομές» για να πάμε από ένα σημείο Α σε ένα Β και τις αθροίζει. (Ακόμα κι εκείνες που οδηγούν στον Άρη ή τον Δία). Τελικά φυσικά η νευτώνεια διαδρομή (η πιο σύντομη) είναι η πιο πιθανή αλλά όχι η μόνη. Η μέθοδος του Φέινμαν είναι η πλέον αντιπροσωπευτική έκφραση της κβαντικής θεωρίας και διδάσκεται σε όλα τα μεγάλα πανεπιστήμια σήμερα.

Μας επιβεβαιώνει ο διάσημος φυσικός Μηνάς Καφάτος[55]: «Η βασική αυτή άποψη της παρατήρησης βρίσκεται σε συμφωνία με τον Ορθόδοξο μυστικισμό, με το Βουδισμό, με στοχαστικές παραδόσεις της Βεντάντα[56] οι οποίες μιλούν περί της συνειδητότητας του παρατηρητή.  Στη κβαντομηχανική, ο παρατηρητής δεν είναι κάποιος συγκεκριμένος άνθρωπος - παρατηρητής. Σημασία έχει η παρατήρηση καθ’ αυτή. Έτσι στη σύγχρονη κβαντομηχανική λέμε ότι δεν υπάρχει ο πραγματικός εαυτός υπο την έννοια της υλικής υπόστασης (το εγω) που δεν αλλάζει. Είμαστε διαδικασίες (τρίτος νόμος) Ο Ηράκλειτος δίδασκε ότι δεν μπορείς να μπεις δυο φορές μέσα στα ίδια νερά. Αυτό λέει με άλλο τρόπο και η κβαντομηχανική. Οι παρατηρήσεις μετατρέπουν τα αντικείμενα σε πραγματικότητα και το σύμπαν ΑΛΛΑΖΕΙ! Είναι λοιπόν πραγματικά παράξενο ότι η κβαντομηχανική που αφορούσε κβάντα/σωματίδια, είναι στην ουσία νοητική θεωρία. Σήμερα, η κβαντομηχανική είναι μια θεωρία για το πώς ο νους γεννά αυτό που λέμε πραγματικότητα».


Σύμφωνα με τη θεωρία των «πολλαπλών κόσμων»[57] ή «παράλληλων συμπάντων» η πραγματικότητα διαμορφώνεται ανάλογα με την πίστη του παρατηρητή στο τελικό αποτέλεσμα. Αυτή τη θεωρία την ανέπτυξε ο Εβερετ[58] το 1957 κι έδωσε πολλές λύσεις σε θέματα που οι φυσικοί κωλύονταν να απαντήσουν. Χωρίς να εμβαθύνουμε σε θέματα φυσικής ο Έβερετ «απάλλαξε» τους φυσικούς από το πρόβλημα της επέμβασης της συνείδησης του παρατηρητή, αλλά η λύση που έδωσε, είναι ότι το σύμπαν σχίζεται σε εκατομμύρια παρακλάδια, έτσι ώστε να «ικανοποιούνται» όλες οι πιθανότητες. Σε ένα σύμπαν δηλαδή ο Λάζαρος είναι νεκρός και σε ένα άλλο είναι ζωντανός μέσω της ανάστασης από τον Ιησού Χριστό.

Σύμφωνα με τα παραπάνω είναι φανερό ότι αν αφεθούμε έρμιο των σκέψεων μας, ποτέ δεν μπορούμε να προβλέψουμε με ακρίβεια ποια πορεία θα πάρει η ζωή μας και ότι τότε είμαστε έρμαια της μοίρας ή του πεπρωμένου. Οφείλουμε να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας. Όλα εξαρτώνται από τις σκέψεις μας και κατ’ επέκταση από το συναίσθημα που εκπέμπεται προς τα έξω και «γράφει» στο χωροχρονικό συνεχές. Μπορεί να μην γνωρίζουμε το «πως» και το «πότε» θα γίνει κάτι, αλλά μπορούμε να το έλξουμε βάζοντας την πρόθεση μας σε αυτό. Το «ανέφικτο» μπορεί να γίνει εφικτό, μόνο μέσα από επαναλαμβανόμενες σκέψεις που δημιουργούν συναίσθημα κατευθυνόμενο προς την ολοκλήρωση της επιθυμίας. ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΊ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΜΑΣ.

«Φρόντισε για την απαραίτητη νοητική κατάστασηκαι το αίτημα, η ευκαιρία ή η κατάλληλη στιγμή θα παρουσιαστεί μόνη της. Όποτε είσαι έτοιμος, θα διαπιστώσεις ότι είναι έτοιμα και όλα τα άλλα»[59].  

«Προσέχετε, αγρυπνείτε και προσεύχεστε, γιατί δεν ξέρετε πότε είναι ο καιρός».[60]

«Ένας Θεός και Πατέρας όλων, ο οποίος είναι υπεράνω όλων και ενεργεί μέσα από όλους και κατοικεί σε όλους».[61]


Γιώργος Πολ. Παπαδάκης




  

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ - ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Η περί Θεού αυταπάτη, Richard Dawkins, Κάτοπτρο, Αθήνα, 2007.
[3] David V. Linberg, Οι απαρχές της Δυτικής Επιστήμης, Πανεπιστημιακές εκδόσεις ΕΜΠ, Αθήνα, 2003, σελ. 2.
[5] καθηγητής πυρηνικής επιστήμης και μηχανικής στο MIT (Massachusetts Institute of Technology).
[7] Η συνειδητότητα έχει να κάνει με τον τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας. Οι άνθρωποι που ανεβαίνουν συνειδητότητα, σημαίνει ότι αρχίζουν να χτίζουν την πίστη τους προς το θείο, οπότε αντιλαμβάνονται αλλιώς, αυτό που ονομάζουμε «πραγματικότητα», που στην πραγματικότητα (είναι κοινός τόπος και το γνωρίζουν οι περισσότεροι που ασχολούνται με αυτά τα θέματα) είναι ένα matrix, μια ονειρική κατάσταση, μια ψευδαίσθηση ή όπως αλλιώς το λένε στο μυστικισμό, Μάγια.
[10] Υπάρχει η άποψη ότι ο «θεϊκή συνειδητότητα» εδράζεται πάνω από την περιοχή του ομφαλού, «πυρηνικός αστέρας». Οι ησυχαστές μοναχοί είχαν παράδοση σε αυτού του είδους τη συγκέντρωση. Περισσότερα για τα ενεργειακά επίπεδα του ανθρώπου στο κατατοπιστικό άρθρο του Ζάχου Σκαφίδα, https://skafidaszaxos.blogspot.com/2018/02/blog-post_64.html
[14] Εμμετ Φοξ, Ζήτησε και θα σου δωθεί, Πύρινος Κόσμος, Αθήνα, 1991, σελ. 31.
[16] Omraam Mikhael Aϊvanhov, Η άγνωστη διδασκαλία του Χριστού, Prosveta, 1984, σελ. 53-54.
[19] Κατά Ιωάννη 15/ιε/12-17
[20] Σουάμι Βιβεκανάντα, Ράτζα Γιόγκα, Κονιδάρης, 1991,  σελ. 297.
[21] Ψαλμός Δαυίδ, 81, 6.
[22] Ματθ. 7,21.
[23] https://www.pemptousia.gr/2018/03/o-osios-pa%CE%90sios-o-megas-anestise-ton-krifo-agio-gia-chari-tou-mathiti-tou/
[24] https://proseuxi.gr/thauma-agiou-mina-megalomartira-anestise/
[25] Παραμαχάνσα Γιογκανάντα, Αυτοβιογραφία ενός Γιόγκι, Κάκτος, Αθήνα, 1991, σελ. 398.
[26] Ματθαίος 8:19-20
[27] Ο Σρι Γιουκτεσβάρ ήταν ο αγαπημένος δάσκαλος του Παραμαχάνσα Γιογκανάντα (γκουρού).
[28] «Ανώτατη Ψυχή»
[30] Gary R. Renard., Η εξαφάνιση του σύμπαντος, Κέδρος, 2009, μτφρ., Παυλίνα Καντά, σελ. 502-503.
[31] Εννοεί τον παγκόσμιο ή συμπαντικό νου.
[32] Προφανώς την υπενθύμιση: Είσαι Θεός, ή έχεις θεϊκή υπόσταση.
[33] Όλοι είμαστε ενωμένοι, είναι η ίδια ενέργεια παντού. Όλα είναι ΈΝΑ.
[34] Μάνος Νομικός, Προσευχή και διαλογισμός, Πύρινος κόσμος, Αθήνα, 2002, σελ. 25.
[35] Ψαλμός ΜΣΤ’, 10
[36] Εμμετ Φοξ. Δώσε αξία στη ζωή σου, Αθήνα, Πύρινος κόσμος. 1990, σελ. 193.
[37] Εμμετ Φοξ. Δώσε αξία στη ζωή σου, Αθήνα, Πύρινος κόσμος. 1990, σελ. 56.
[39] Ο Παραμαχάνσα Γιογκανάντα είπε: SRF, 2014, σελ. 13.
[41] Λευιτικό 19:18
[42] Ιωάννου Α 4/δ/7-8
[43] Deepak Chopra, Αμεση Εκπλήρωση, Έσοπτρον, Αθήνα, 2004, σελ. 228.
[44] Deepak Chopra, Μηνάς Καφάτος, Είσαι το σύμπαν, Ασημάκης, Αθήνα, σελ. 140.
[45] Παραμαχάνσα Γιογκανάντα, Αυτοβιογραφία ενός Γιόγκι, Κάκτος, Αθήνα, 1991, σελ. 308.
[47]   Σουάμι Βιβεκανάντα, Ράτζα Γιόγκα, Κονιδάρης, 1991,  σελ. 90.
[48] Σουάμι Βιβεκανάντα, ό.π.,,  σελ. 95.
[49] Κρισναμούρτι, Η τέχνη της ζωής, Καστανιώτης, Αθήνα, 1990, σελ. 131
[54] Michiokaku, Παράλληλοι κόσμοι, Τραυλός, Αθήνα, 2005,  σελ. 216.
[55] Μηνάς Καφάτος, Επιστήμη, πραγματικότητα και καθημερινή ζωή, Ασημάκης, 2019, σελ. 19.
[56] Η Βεδάντα (ή Βεντάντα) είναι η φιλοσοφία που ξεκινάει από τις πνευματικές ανακαλύψεις των μεγάλων Ινδών Rishis (ενορατικών σοφών), η οποία διατυπώνεται κυρίως σε κείμενα του τελικού τμήματος των τεσσάρων Βεδών.
[57] Michiokaku, Παράλληλοι κόσμοι, Τραυλός, Αθήνα, 2005,  σελ. 220.
[59] Έμμετ Φοξ, Πνευματικό ημερολόγιο, Πύρινος κόσμος, Αθήνα, 1990, σελ. 78.
[60] Μάρκος ΙΓ’, 33-34.
[61] Εφεσίους Δ΄, 6.

στις
Ετικέτες

1 σχόλιο:

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Ο ΜΕΣΟΣ ΝΕΟΗΛΙΘΙΟΣ ΚΙ Η ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ

  Ο ΜΕΣΟΣ ΝΕΟΗΛΙΘΙΟΣ ΚΙ Η ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ Δεν υπάρχει πλέον τίποτα που να μη μπαίνει στη διαδικασία να κρίνει κάποιος. Φυσικά μπορεί να κρίνει κ...