Ο ΨΥΧΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΟΠΑΔΟΥ

Ο ΨΥΧΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΟΠΑΔΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ ΣΤΡΕΒΛΩΣΗΣ

Ο οπαδός είναι τυφλός. Η ομάδα του είναι αντικείμενο λατρείας όπως είναι η θρησκευτική πίστη για άλλους. Κρίνει και κατακρίνει καθημερινά ο οτιδήποτε έχει σχέση με την ομάδα του. Το χρώμα της φανέλας, τον προπονητή, τους παίκτες, τους ανθρώπους που μιλάνε για εκείνη, τις αποφάσεις τις πολιτείας σε σχέση με εκείνη και φυσικά τις αποφάσεις του διαιτητή όταν είναι εναντίον. Η έννοια της αντικειμενικότητας απλά δεν υπάρχει για τον οπαδό. Φιλτράρει τα πάντα μέσα από το δικό του πρίσμα αντιμετώπισης των καταστάσεων. Ένα φάουλ που δόθηκε ανάποδα, ένα «άδικο» πέναλτι, ένα γκολ που δε μέτρησε είναι αρκετά για να χτυπήσει η αδρεναλίνη του κόκκινο και να μετατραπεί σε ανεξέλεγκτο φωνακλά στη καλύτερη περίπτωση. Φυσικά, είναι βέβαιο, ότι οι ίδιες ακριβώς φάσεις αν δίνονταν υπέρ της ομάδας του δεν θα έλεγε κουβέντα. Όταν το θυμικό χτυπάει κόκκινο, ο άνθρωπος μεταμορφώνεται σε ένα τέρας. Κυριολεκτικά έχουμε μια περίπτωση «Δόκτωρ Τζέκυλ και Μίστερ Χαυντ». Είναι πολλές οι περιπτώσεις φιλήσυχων ανθρώπων στην καθημερινότητα τους που μεταμορφώνονται σε «τέρατα» όταν νοιώθουν ότι αδικείται η πολυαγαπημένη τους ομάδα. Δεν υπάρχει περίπτωση τιμωρίας ομάδας στα χρονικά του ελληνικού ποδοσφαίρου/ μπάσκετ που να μη θεωρήθηκε «άδικη» ή «τραβηγμένη» από τους οπαδούς της. Ο οπαδός φαντάζεται συνωμοσίες κυβερνητικές και ίντριγκες, που στρέφονται εναντίον του συλλόγου που αγαπά. Βλέπει τους μεγάλους ανταγωνιστές του (αντίπαλες ομάδες) σαν αντίζηλους που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να υπονομεύουν τη δική του ομάδα. Σκοτεινά και υπόγεια σενάρια διαδίδονται από στόμα σε στόμα και φορτίζουν ακόμα περισσότερο την ήδη ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Οι δημοσιογράφοι – οπαδοί, πνέουν μένεα κατά της άδικης διαιτησίας ή κατά των άδικων αποφάσεων και μιλούν για «εξυγίανση» και «καθαρότητα». Ακόμα και η φαινομενικά πιο ευνοημένη ομάδα σε ένα άθλημα – με την κατάκτηση των περισσοτέρων τίτλων – έχει παράπονα από την πολιτεία ή τη διαιτησία.

Οι οπαδοί είναι αδηφάγα όντα. Στην περίπτωση που ένα πρωτάθλημα κατακτηθεί με 20 ή 30 βαθμούς διαφορά, πάλι θα έχουν άλλες απαιτήσεις. Ότι το ποδόσφαιρο/μπάσκετ που παίχτηκε δεν ήταν καλό, ότι ο προπονητής είναι άχρηστος απλά ήταν τυχερός, ή ότι οι άλλοι τους ...ζηλεύουν. Ο οπαδός «δεν έχει γιατρειά», δεν μπορεί καμιά λογική συζήτηση να τον συνεφέρει. Όταν η ομάδα του χάνει, χάνει επειδή «δεν έπαιξε καλά», όταν κερδίζει, κέρδισε «επειδή ήταν ανώτερη ποιοτικά από τον αντίπαλο». Ο οπαδός είναι ένα προγραμματισμένο ρομπότ, με προβλεπόμενες αντιδράσεις, σε αντίθεση με το φίλαθλο. Το τσιπάκι που έχει μέσα του έχει τίτλο: «φανατισμός». Ο φίλαθλος πρώτα χαίρεται το παιχνίδι. Επιθυμεί να κερδίσει η ομάδα του αλλά όταν χάνει δέχεται το αποτέλεσμα και ελπίζει την επόμενη φορά θα παίξει καλύτερα και θα κερδίσει. Ο φίλαθλος δεν φαντάζεται συνωμοσίες. Ο φίλαθλος αναγνωρίζει το αθλητικό πνεύμα και χειροκροτεί όταν βλέπει ωραίο θέαμα, την αντίπαλη ομάδα ή τον αντίπαλο παίκτη. Ο φίλαθλος αγαπά πρωτίστως τον αθλητισμό και το ωραίο θέαμα.  Είναι επιλογή μας αν στο σχολείο του μέλλοντος θα εκθρέψουμε φιλάθλους ή οπαδούς. Διότι όλα είναι θέμα παιδείας.