ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΚΑΙ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΤΑΛΕΝΤΟΥ

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ

Όταν χρησιμοποιούμε την λέξη ταλέντο, εννοούμε το φυσικό χάρισμα και την επιδεξιότητα, που παρουσιάζουν κάποιοι άνθρωποι σε έναν ή περισσότερους τομείς. Έτσι και στο ποδόσφαιρο, όταν μιλάμε για ταλέντο εννοούμε κάποιους αθλητές που παρουσιάζουν μια συγκεκριμένη κλίση στο σπορ αυτό. Με αυτή την έννοια σχεδόν όλοι οι ενασχολούμενοι είναι ταλέντα. Παίκτες του ερασιτεχνικού πρωταθλήματος, της Δ’ Εθνικής ή της Γ’ Εθνικής είναι ταλέντα, όταν μπορούν να βγάζουν ενενηντάλεπτα, να πασάρουν να σουτάρουν και ενίοτε να βάζουν γκολ. Ακούμε συχνά να λέγεται και δη από ξένους προπονητές, ότι στην Ελλάδα «υπάρχει πολύ ταλέντο στο ποδόσφαιρο». Άραγε στην Ισπανία, στην Ιταλία, στη Γερμανία, στη Βραζιλία, στην Αργεντινή, στη Σερβία, στη Γαλλία κλπ. τι υπάρχει; Μήπως περισσότερο ταλέντο; Ενώ σε χώρες όπως η Κίνα, ο Καναδάς, ή η Ζιμπάμπουε το ταλέντο είναι λιγότερο; Συνεπώς μιλάμε για διαβάθμιση ταλέντου ή μήπως πρέπει να χρησιμοποιούμε τη λέξη αυτή με περισσότερη φειδω;

Χθες έλαβε χώρα ο αγώνας Βοσνία – Ελλάδα 0-0. Αυτό

είναι ένα καλό αποτέλεσμα για την Ελλάδα, όπως εξαιρετικό ήταν το 1-1 με το Βέλγιο στο προηγούμενο παιχνίδι της Εθνικής. Το θέαμα είναι το ίδιο που παρουσιάζε η εθνική ομάδα και στις καλύτερες στιγμές της και επι Ρεχάγκελ και Σάντος. Σφιχτή άμυνα, αντιποδόσφαιρο και ελάχιστα έως καθόλου δείγματα «μπαλαδοροσύνης». Σέντρες στο «γάμο του καραγκιόζη», σουτ άνευρα ή εντελώς άστοχα( θυμηθείτε απλά πως σουτάρουν οι Γερμανοί), μηδενικοί αυτοματισμοί και οι κλασικές επιθέσεις με έναν προωθημένο που ψάχνουν να τον βρουν οι μέσοι μπάς και κάτσει τίποτα. Σε όλα αυτά μπορούμε άνετα να προσθέσουμε και την έλλειψη φαντασίας.

Δε χρειάζεται να θυμίσουμε σε αυτούς που παρακολουθούν ποδόσφαιρο πως παίζουν οι ξένες ομάδες που βρίσκονται σε κάποιο επίπεδο ακόμα και χωρίς παίκτες επιπέδου Μέσι η Ρονάλντο. Ταχύτατες αναπτύξεις, αυτοματισμοί, ακρίβεια στις μεταβιβάσεις, ωραία σουτ και φυσικά στις επιθέσεις (κυρίως από μεγάλες ξένες ομάδες) κατεβαίνουν τουλάχιστον έξι ποδοσφαιριστές με ταχύτητα και οι μέσοι δεν …σκέφτονται πριν δώσουν την μπαλα, αλλά συνήθως την δίνουν με

ακρίβεια ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Το ερώτημα που γεννιέται είναι γιατί στην Ελλάδα (όχι μόνο σε επίπεδο Εθνικής) δεν τα βλέπουμε αυτά; Μήπως λοιπόν έχουμε υπερεκτιμήσει την έννοια του ταλέντου; Μήπως πράγματι το ταλέντο ήταν αυτό που είχαν παίκτες όπως ο Δομάζος, ο Κούδας, ο Δαβουρλής, ο Χατζηπαναγής, ο Δεληκάρης, ο Παπαιωάννου; Ποιοι ποδοσφαιριστές από την σημερινή εθνική ομάδα αποπνέουν κάτι το ξεχωριστο; Προσοχή, όχι δεν είναι καλοί παίκτες, η ερώτηση είναι : ποιοι παίκτες αποπνέουν κάτι το ξεχωριστό;

Κάποιοι θα πουν και δικαιολογημένα ότι οι παλαιοί ποδοσφαιριστές όσο ταλέντο και να είχαν

δεν κατάφεραν κάτι το ιδιαίτερο όπως η ομάδα του 2004 και γενικότερα η Εθνική από το 2002 έως το 2014. Αυτό είναι αλήθεια και πράγματι καλύτερα να υπάρχει μια διάκριση έστω με αυτό το θέαμα παρά να μην υπάρχει καθόλου. Φυσικά υπάρχει απάντηση γι αυτό, όπως, ότι τα χρόνια του ‘70 το ποδόσφαιρο δεν είχε την επαγγελματικοτητα του σημερινού και οι παίκτες τότε είχαν ελλειπή φυσική κατάσταση και μειωμένη προετοιμασία. Δεν έχει σημασία όμως τώρα πια αυτό. Ας προσέχουμε όμως όταν χρησιμοποιούμε την λέξη «ταλέντο». Είναι πολύ ιδιαίτερη για να γίνεται η χρήση της με αμετροέπεια και για «ψύλλου πήδημα». Πραγματικό ταλέντο έχουν λίγο ποδοσφαιριστές και δυστυχώς η χώρα μας δεν παράγει τέτοιους. Ειδικά τα τελευταία χρόνια με την αθρόα εισαγωγή ξένων μέτριων παικτών η κατάσταση γίνεται όλο και χειρότερη. Το μέλλον διαφαίνεται σκοτεινό. Ο χρόνος θα δείξει. Πάντως σε ομαδικό επίπεδο, ας στηρίξουμε όλοι αυτό που έχουμε: άμυνα, πείσμα και ψυχή και ας πορευτούμε. «Απ΄το τίποτα, καλή κι η Παναγιώταινα».