ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ BULLΥING ΚΑΙ Η ΕΞΑΓΩΓΗ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΩΝ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ, ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΥΚΟΛΗ ΕΞΑΓΩΓΗ

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΩΝ (ΠΟΛΙΤΙΚΟ BULLYING)

Το χειρότερο πράγμα με τους φανατικούς είναι η ειλικρίνεια. ~Oscar Wilde | (Ιρλανδός συγγραφέας ) | 1854-1900

Αν κάποιος καλοπροαίρετος παρατηρητής ρίξει μια ματιά στις καθημερινές αναρτήσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, προφανώς θα δει εκατοντάδες αναρτήσεις που αφορούν πολιτικά σχόλια ή αναλύσεις.  Η πλειοψηφία αυτών, αν η προσέγγιση τους δεν είναι απλοϊκή, είναι γραμμένες με επιχειρήματα και διέπονται από τα εξής χαρακτηριστικά:

 α) Έντονο ύφος του συντάκτη.

 β) ανάπτυξη επιχειρημάτων που θεμελιώνουν ή «θεμελιώνουν» την άποψή του.

 γ) Επικριτικότητα, ειρωνεία ή ακόμα και χλευασμός προς ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ που έχουν διαφορετική πολιτική θέση ή υποστηρίζουν το κόμμα ή την ιδεολογία την οποία κατακεραυνώνει ο συντάκτης.

 δ) Ενίοτε έντονοι χαρακτηρισμοί για τους έχοντες άλλη άποψη.

 ε) Εικόνα ανθρώπου που  κατέχει την «απόλυτη αλήθεια» και δεν επιδέχεται άλλη άποψη.

Οι πολιτικές αυτές αναπτύξεις κυμαίνονται σε όλο το φάσμα του ιδεολογικού τοπίου με χρήση όρων χαρακτηριστικών, όπως: «Αριστερά», «δεξιά», «νεοφιλελές», «φασίστας», «κομμουνιστής». Ενίοτε ο συντάκτης, αν επιχειρήσει κάποιος να αναπτύξει αντίθετη άποψη από εκείνον, αν δεν τον μπλοκάρει ή διαγράψει από  «φίλο» σπεύδει να τον χαρακτηρίσει με ακραίους χαρακτηρισμούς με πιο μοδάτο το «φασίστας» ή το «αριστερός του κ…» ανάλογα την περίπτωση βεβαίως. Το πλέον ενδιαφέρον σε αυτού του είδους τις συζητήσεις είναι η βιασύνη «εξαγωγής συμπερασμάτων». Αυτό σημαίνει ότι ο χαρακτηρισμός έρχεται με μεγάλη ταχύτητα αν ο συνομιλητής σπεύσει να «ξεπεράσει» κάποια όρια. Για παράδειγμα:

α) Αν γίνει συζήτηση ας πούμε για την περίπτωση της διακυβέρνησης της χώρας από την  Χούντα και κάποιος αναφέρει ότι η οικονομία εκείνη την περίοδο ανθούσε ή έστω ήταν σε καλύτερη κατάσταση από ό,τι σήμερα. Το συμπέρασμα εξάγεται αυτομάτως: «Φασίστας». (Το παράδειγμα είναι τυχαίο και δεν μπαίνει στην ουσία ούτε ότι η οικονομία ανθούσε επί Χούντας, ούτε το αντίθετο)

Β) Αν κάποιος αναφέρει ότι ο «νεοφιλελευθερισμός» σαν ιδεολογία δεν έχει να κάνει με αύξηση της φορολογίας δεδομένου ότι από «φύση» είναι αντίθετος στο μεγάλο κράτος, άρα και στην επιβολή φόρων, το συμπέρασμα εξάγεται άμεσα: «νεοφιλελές», «δεξιούλης».

Γ) Αν κάποιος αναφέρει ότι στην περίοδο διακυβέρνησης της Σοβιετικής Ένωσης από τον Στάλιν, ή τον Μπρέζνιεφ υπήρξε μεγάλη επιστημονική ανάπτυξη ενώ η πλειοψηφία του κόσμου είχε ένα ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης, ο χαρακτηρισμός θα είναι άμεσος: «κομμουνιστής», «κ…αριστερός».

Δ) Αν κάποιος υποστηρίξει ένα μέρος των πραχθέντων από την εκάστοτε κυβέρνηση που κυβερνά τη χώρα, το συμπέρασμα είναι άμεσο και αβίαστο:  «φιλοκυβερνητικός».

Ε) Αν κάποιος αναφερθεί με θετικά λόγια (τυχαίο παράδειγμα) για τον Άρη Βελουχιώτη, θα θεωρηθεί άμεσα «κομμουνιστής» ή «υποστηρικτής ενός σφαγέα», αν αναφερθεί με αρνητικό τρόπο, φυσικά θα θεωρηθεί δεξιός, εθνικόφρων κλπ και υποστηρικτής του Ζέρβα. Όλα τα παραπάνω βέβαια πηγάζουν από το ιδεολογικοπολιτικόθρησκευτικό φίλτρο που έχει εγκαταστήσει ο ΚΑΘΕΝΑΣ μέσα στο κεφάλι του. Για παράδειγμα: Όταν η λέξη «Χίτλερ» ( ή και Στάλιν αν επιθυμείτε)  έχει ταυτιστεί με την έννοια του κακού, δηλαδή  ΧΙΤΛΕΡ = ΚΑΚΟ, η οποιαδήποτε αναφορά σε σχέση με αυτό το ιστορικό πρόσωπο, « θα πρέπει να οδηγεί» προς μια κατεύθυνση: την κατηγορία. Οποιαδήποτε παρέκκλιση στην συζήτηση π.χ. «Η τρυφερή σχέση του Χίτλερ με τους σκύλους» «η ανάπτυξη της οικονομίας της Γερμανίας επί Χίτλερ στις αρχές της δεκαετίας του ‘30» καθιστά τον συζητητή «ύποπτο» στην καλύτερη περίπτωση και στην χειρότερη «φασίστα». (Ενώ απλά ο συζητητής μπορεί να ενδιαφέρεται ΑΠΛΑ να θίξει ή να συζητήσει την συγκεκριμένη θεματολογία).

Ε) Αν κάποιος επισκεφθεί την Αμερική και εκθειάσει τον τρόπο διαβίωσης των κατοίκων θα χαρακτηριστεί άμεσα φιλομερικάνος, ενώ αν επισκεφθεί τη Ρωσία και πράξει το ίδιο θα χαρακτηριστεί κρυφοκομμουνιστής ή παλαιοκομμουνιστής.

Κοινό χαρακτηριστικό των πιο πάνω είναι ότι ο «συζητητής» συνήθως καταλήγει σε ένα μόνιμο συμπέρασμα (σε σχέση με τα πιστεύω του άλλου) το οποίο αναπαράγει σε κάθε ευκαιρία σε κοινωνικούς κύκλους ή σε άλλες συναντήσεις. Τυχόν αντιρρήσεις του άλλου δεν λαμβάνονται υπόψη.

Οι επεκτάσεις μπορούν να γίνουν και σε κοινωνικό επίπεδο. (Αλλά πάλι υπάρχει πολιτικό background).

Παράδειγμα

Γίνεται ένα ατύχημα στο κέντρο μιας πόλης. Ακούγεται ότι ένας αστυνομικός πυροβόλησε ένα νεαρό, ο οποίος τελικά απεβίωσε.

Πιθανά σενάρια

Α) Ο αστυνομικός είναι ψυχοπαθής και κακός.

Β) Ο αστυνομικός αμύνθηκε διότι του επετέθη ο νεαρός.

Γ) Ο αστυνομικός πυροβόλησε αλλού, αλλά εξοστρακίστηκε η σφαίρα.

Το μόνο «αντικειμενικό» γεγονός είναι ένα: «Ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου». Από κει και πέρα οι αντιδράσεις του κοινού (φυσικά λαβαίνουν θέση και οι «αντικειμενικοί» δημοσιογράφοι) είναι άμεσα συσχετιζόμενες με τον πολιτικό και ιδεολογικό του προσανατολισμό. Το τραγικό και ειρωνικό είναι ότι κανείς δεν περιμένει να γίνει η δίκη και φυσικά κανείς δεν ήταν αυτόπτης μάρτυς.

Έτσι:

Α) Αν είναι δεξιός, η αντίδραση θα είναι του τύπου : «Αληταράς ήταν, θα όρμησε του αστυνομικού και ο άνθρωπος αντέδρασε για να σωθεί. Τι τους θέλουμε τους αστυνομικούς αν δεν μπορούν να μας προστατεύσουν;»

Β) Αν είναι αριστερός, η αντίδραση θα είναι του τύπου: «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι, το φάγατε το παλικάρι…στην κρεμάλα …» κλπ.

Γ) Αν πει δε γνωρίζω, δε λαβαίνω θέση (σπάνια περίπτωση) διότι δεν ήμουν παρών προξενεί συνήθως την περιέργεια αρχικά και αργότερα τον θυμό των πλειοψηφούντων την μία ή την άλλη αντίληψη.

Δυστυχώς μια μεγάλη πλειοψηφία ανθρώπων αντιδρά και δρα έτσι. Οι σκεπτόμενοι, οι άνθρωποι που δεν βγάζουν βιαστικά συμπεράσματα, οι αντικειμενικοί, οι μη παθιασμένοι, είναι λίγοι. Στο χέρι του καθενός είναι να επιλέξει τους συνομιλητές του, το ύφος της συνομιλίας καθώς και το «άνοιγμα» της συζήτησης χωρίς όρια και στεγανά. Και μην θεωρήσει κάποιος ότι το μορφωτικό επίπεδο έχει να κάνει με την έλλειψη  φανατισμού ή της κατοχής της «απόλυτης αλήθειας». Υπάρχουν διανοούμενοι, άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης ή επιστήμονες οι οποίοι σε αυτά τα θέματα μεταμορφώνονται σε «ταύρους εν υαλοπωλείω» αν τυχόν «περάσεις τις γραμμές τους», ή «μυριστούν» ότι ανήκεις σε διαφορετικό στρατόπεδο (ή δεν συμφωνείς με τις απόψεις τους) . Ενίοτε αυτό μπορεί να παίξει και ρόλο και να έχει επίπτωση σε πιθανή διάκριση του «διαφωνούντα» στο χώρο που υπηρετεί ή ασχολείται.

Όλα φυσικά ξεκινούν και τελειώνουν στο θέμα της έννοιας της ΑΛΗΘΕΙΑΣ. Τι είναι «αλήθεια»; Υπάρχει μια και αντικειμενική αλήθεια; Ή η αλήθεια του καθενός; Αλλά αυτό θα αποτελέσει το θέμα ενός επόμενου άρθρου.

Φανατικός είναι κάποιος που δεν θέλει ν' αλλάξει γνώμη και δεν θέλει ν' αλλάξει θέμα. ~Ουίνστον Τσώρτσιλ | (Βρετανός Πρωθυπουργός , Νόμπελ 1953 ) | 1874-1965 | Φανατισμός