ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΓΚΩΤΙΕ – Η ΝΕΚΡΗ ΕΡΩΜΕΝΗ

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΓΚΩΤΙΕ – Η ΝΕΚΡΗ ΕΡΩΜΕΝΗ

Το 1813 ο Γκωτιέ  έγραψε μια από τις ωραιότερες ιστορίες  φαντασίας του 19^ου αιώνα.  Ένας νεαρός ιερέας  ερωτεύεται μια μυστηριώδη καλλονή που τον παρακολουθεί κατά τη διάρκεια της τελετής ορκωμοσίας του.  Η κοπέλα είναι τόσο όμορφη που σαγηνεύει τον παππά σε βαθμό να του δημιουργήσει εμμονή. Η περιγραφή του Γκωτιέ  σε  ό,τι αφορά τη γυναίκα ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Το τρομερό  μυστικό που κρύβει όμως είναι εκείνο που θα θέσει σε δοκιμασία όχι μόνο την πίστη του αλλά την ίδια την ψυχική του υπόσταση. Ο συγγραφέας δεν το αποκαλύπτει αμέσως και μέσα στις πρώτες σελίδες κορυφώνει την περιέργεια του αναγνώστη. Ο ήρωας καταβυθίζεται σταδιακά σε μια πρωτογενή εκδοχή ενός «Δόκτωρ Τζέκυλ και Μίστερ Χάυντ» όπου βιώνει δυο διαφορετικές καταστάσεις. Η μια του σεβάσμιου ιερέα και η άλλη του εραστή της πανέμορφης εταίρας. Οι περιγραφές και η υποβλητική ατμόσφαιρα κατατάσσουν το έργο στο ύφος του γοτθικού διηγήματος ενώ η αποκάλυψη της σκοτεινής φύσης της Κλάριμοντ, προτάσσουν και το στοιχείο του τρόμου, αν και πέραν της γοτθικής ατμόσφαιρας ο Γκωτιέ δεν αναλίσκεται σε ακατονόμαστες τελετουργίες και ανίερες πράξεις. Ο συγγραφέας καταφέρνει να δώσει στην αγάπη, μια ιδεατή μορφή καθώς το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, η Κλαριμόντ φωτίζεται μέσα από το πρόταγμα του έρωτα και της ανιδιοτελούς και καθαρής αγάπης. Το έργο φωτίζεται ολόκληρο από την ολοκληρωτική ανύψωση της έννοιας της αγάπης. Το τέλος, όταν ο παππάς Σεραπίων, ως άλλος Βαν Χέλινγκ προβαίνει στην διεκπαιρεωτική πλην μακάβρια και θλιβερή εκτέλεση, θλίβει τον αναγνώστη κι εκεί είναι που ο Γκωτιέ δημιουργεί τα ανάμικτα συναισθήματα βάζοντας τον Θεό σαν επιλογή ανάμεσα στην πραγματική ευτυχία και την επουράνια βασιλεία.

Μτφρ: Γ.Κ. Καραβασίλης.

«Ήταν αρκετά ψηλή με σώμα θεάς. Τα ξανθοκόκκινα μαλλιά της χωριζόντουσαν στη μέση και κυλούσαν πάνω στους κροτάφους της  σαν δυο χρυσαφένια κύματα. Θα μπορούσε να την πει κανείς βασίλισσα με το στέμμα της. Το μέτωπό της, γaλαζωπής και διάφανης λευκότητας, απλωνόταν φαρδύ και γαλήνιο στις άκρες δυο καστανών ματοτσίνορων, λεπτομέρεια, που πρόσδιδε στα γαλαζοπράσινα μάτια ακόμα μεγαλύτερη ζωντάνια και λάμψη ανυπολόγιστη. Τι μάτια ήταν εκείνα! Με μια τους αστραπή καθόριζαν τη μοίρα ενός άντρα. Είχαν μέσα τους ζωή, υγρή λαμπράδα, πόθο, τόσο αστραφτερή υγρασία που δεν συνάντησα ποτέ σε ανθρώπινο μάτι…»

Μικρό βιογραφικό

Ο Πιέρ Ζυλ Τεοφίλ Γκοτιέ, επίσης Θεόφιλος Γκωτιέ (Pierre Jules Théophile Gautier) (30 Αυγούστου 1811 - 23 Οκτωβρίου 1872) ήταν Γάλλος ρομαντικός. ποιητής, δραματουργός, μυθιστοριογράφος, δημοσιογράφος και λογοτεχνικός κριτικός. Η εργασία του είναι δύσκολο να ταξινομηθεί και παραμένει σημείο αναφοράς για τα επόμενα λογοτεχνικά ρεύματα, όπως ο παρνασσισμός, ο συμβολισμός και ο μοντερνισμός. Εκτιμήθηκε ευρέως από συγγραφείς τόσο διαφορετικούς όσο οι Κάρολος Μποντλέρ, αδελφοί Γκονκούρ (Goncourt), Στεφάν Μαλλαρμέ, Γκυστάβ Φλωμπέρ και ο Όσκαρ Γουάιλντ (Oscar Wilde). Οι τελευταίες εργασίες του υπογράμμισαν τη τελειότητα της μορφής, τη λουστραρισμένη ομορφιά της γλώσσας και των καλολογικών στοιχείων, π.χ. Emaux Et Camees (Σμάλτο και Καμέες, 1852).