ΝΕΑ ΑΤΡΑΠΟΣ - ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ

Έχουμε κι άλλες φορές, παλαιότερα, επιχειρήσει αξιολογική προσέγγιση της ποίησης του Γιώργου Πολ. Παπαδάκη, αναφερόμενοι στις προηγούμενες ποιητικές συλλογές του, «Φως στη Σιωπή», και «Σήμαντρο Αφύπνισης». Μεταξύ άλλων εντοπίσαμε με ικανοποίηση και στη νέα του δουλειά τις ίδιες αλλά και περισσότερες αρετές.
• Την εύστοχη εξιστόρηση του ματωμένου συναισθήματος των διαψεύσεων.
• Τη λιτότητα και ευρηματικότητα του εκφραστικού του λόγου.
• Την έκφραση της συνειδησιακής του αγρύπνιας για την προστασία της ανθρώπινης ύπαρξης.
• Τη δημιουργία νοητικών ρηγμάτων του θολωμένου νου για να περάσει και να φανει το ουράνιο τόξο που υψώνει το μπόι της ψυχής.
Στη «Νέα Ατραπό» τα ποιήματα του συνθέτουν ένα κύκλο ενδοσκόπησης, απολογίας, και αυτοβιογραφικής παρρησίας.
Συλλέγει τα τραύματα του παρελθόντος και των ματωμένων βιωμάτων του και μ’ αυτά οριοθετεί το εύρος  την ποιότητα και τη γνησιότητα των ιδεών του. Των διαπιστεύσεων και των εμπνεύσεων του, που κρύβονται πίσω από τα σύμβολα και τις αμφισημίες του.
Ο ποιητής  φιλοσοφεί τη ζωή, τον έρωτα, το θάνατο, τη σοφία της Σιωπής, τον πόνο των διαψεύσεων και το ζόφο της μοναξιάς. Σκιαγραφεί τις ανθρώπινες σχέσεις, τις συνεχείς ψυχικές διακυμάνσεις, γενικότερα την τραγική πορεία του ανθρώπου μέσα στα τείχη της απομόνωσης που «υψώθηκαν γύρω μας, χωρις να το αντιληφθούμε, χωρίς  να το αποτρέψουμε, χωρίς να ακούσουμε τους χτύπους των χτιστάδων…»
Συμμαζεύει στο ακρογιάλι της μνήμης κοχύια της βιωμένης γνώσης, της συσσωρευμένης εμπειρίας, της οδύνης των τραυμάτων κι ομολογεί.
«Τα χρόνια που πέρασαν σαν θρυμματισμένοι μίσχοι γιασεμιού…» σελ. 8
«Τον αθέατο σπόρο που μέσα του δονειται ολόκληρο το σύμπαν» σελ. 9.
«τον έρωτα που είναι αργόσυρτο ποτάμι, που αλλάζει κατεύθυνση…» σελ. 10. 
Προφητεύει ότι τους  «νεκρούς αφήστε τους να προχωρούν , έτσι όπως ζεί μέσα τους το αηδόνι της νεότητας αφού ούτως ή άλλως θα τους συναντήσουμε…» σελ. 21
Καταφεύγει πολλές φορές στη Σιωπή, «που η κραυγή της μας τρομάζει αφού είναι η "αστραπή που αίμα στάζει κι αν μέσα της βυθιστείς  το κύμα θα φτάσεις στην έκταση…» σελ. 28.
Ομολογεί την οικτρά διάψευση του προς τη δικαιοσύνη και χαρακτηρίζει «στενόμυαλες τις ετυμηγορίες που δεν έχουν ποτέ φτερουγίσει…"σελ. 35. 
Καταφεύγει κι εμπιστεύεται την ποίηση σαν «ιερό χώρο κατάνυξης» κι εξομολογείται. «Η ποίηση νερό τρεχούμενο που ποτέ δεν στερεύει…» Κι αναρωτιέται. «Οι στίχοι της φθάνουν να σε ξεδιψάσουν». Κι απαντάει ο ίδιος.
«Ο πόνος κι χαρά δεν ζυγιάζονται / Ποίηση, χαρά και πόνος / Τέτοια μητέρα είναι η φύση…» σελ. 34. 
Από την παραπάνω σταχυολόγηση της ποίησης του ΓΠΠ προκύπτει ότι η τέχνη του κυριαρχείται από την ειλικρίνεια των αισθημάτων του και την καθαρότητα του εκφραστικού του λόγου. Μας δίνει ρεαλιστικές εικόνες, αποκαλυπτικά σκίτσα και μορφές και ψυχολογικές καταστάσεις. Η γλώσσα, πλούσια, γόνιμη, ομαλή, ρέουσα.
Όλα αυτά συνθέτουν τα «προσωπικά δεδομένα» της ποιητικής του ταυτότητας που συνοψίζονται στην καιριότητα, την αμεσότητα και την περιεκτικότητα του αφυπνιστικού του λόγου. Καθιστά κι εμάς ασυμβίβαστους, άκαμπτους κι άτρομους, απέναντι σ’ ένα κόσμο που κλυδωνίζεται από ψυχική γυμνότητα, από εσωτερική αποδιοργάνωση και με συντρίμμια όλα τα ηθικά του ερείσματα.
Με την ποίηση του ο ΓΠΠ βρίσκει πολλές διεξόδους «για να ζει, χωρίς ζωή» , για να επιχειρήσει να ζήσει σαν «…ένα δέντρο μοναχό στο δάσος του γαλαξία» κι αποδέχεται το πάθος της σοφίας που ονομάζεται «Σιωπή» και συνδιαλέγεται μαζί της…»
Κλείνουμε με τη συνοπτική, τελική επισήμανση ότι η ποίηση του εκφράζει την τραυματισμένη ευαισθησία του και τη ματωμένη ανθρωπιά του. Ξεπηδάει σαν ασυγκράτητη κραυγή ανταρσίας και σαν λυτρωτική αμφισβήτηση. Σου δίνει χειροπιαστή την αίσθηση ότι δεν αντέχει να βλέπει τον συνάνθρωπο μαζί με τον εαυτό του να συνθλίβονται ανάμεσα στις δύο ανηλέητες μυλόπετρες: της ισοπεδωτικής «νέας τάξης πραγμάτων» και την πλημμυρίδα της εσωτερικής ανησυχίας της ψεύτικης ευδαιμονίας και των συμπλεγματικών καταστάσεων.

Γιάννης Ανδρικόπουλος, τύπος της Αιγιαλίας, 16/7/15