ΥΠΑΡΧΟΝ ΦΩΣ - ΠΑΤΡΟΚΛΟΣ ΛΕΒΕΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

Με το «Υπάρχον φως» ο Παπαδακης τελειοποιεί τα εκφραστικά του μέσα. Οι ποιητικές φράσεις γίνονται πιο πλαστικές κι η φόρμα εν γένει αποκτάει αυτοδυναμία, απαλλαγμένη από λεκτική βουλιμία και αυταρέσκεια. Η λιτότητα αυτή φέρνει θεαματική αλλαγή στο αισθητικό αποτέλεσμα αφού διατηρεί όλη την χυμώδη στιβαρή εικονοπλασία της προηγούμενης συλλογής. 

Εν γένει ο Παπαδάκης ταλαντευόμενος σε αισθητικά διλήμματα τεχνοτροπίας και επιλογής ύφους μαγεύεται κατά την ταπεινή μου άποψη από τον μέγα ογκόλιθο του Ελληνικού υπερρεαλισμού, τον Ανδρέα Εμπειρίκο και ενσωματώνει δημιουργικά στοιχεία του μεθυστικού του ύφους σε κάποια ποιήματα της συλλογής τα οποία κατά τη γνώμη μου είναι και τα πιο επιτυχημένα.  Επιστρέφει όμως γρήγορα στην ηπιότερη έκφραση του ύφους του Ελύτη συγκερασμένου με τον θαυμασμό του για τον Τάκη Βαρβιτσιώτη. 

Επιρροές γόνιμες και δημιουργικές που έχουν σημαδέψει πλειάδα νέων ποιητών των πρόσφατων προηγούμενων γενεών και έρχονται τώρα  να σφραγίσουν θετικά την χειμαρρώδη είσοδο του Γιώργου Πολ. Παπαδάκη στα δρώμενα του νέου Ελληνικού λόγου. 

Είναι ιδιαίτερα έκδηλη και όχι επιπόλαια, και όχι εφήμερη η συνεχώς βελτιούμενη δυναμική της γραφής του σ έναν κόσμο αναχωρητικό ρομαντικής γραφής ερημιτικό κι εξόκοσμο που προδίδει την άμεση σχέση του συγγραφέα με το είδος αυτό , καταξιωμένο κατά κύριο λόγο στον χώρο της πεζογραφίας.

Λεβεντόπουλος Πάτροκλος – ποιητής -2003