ΚΩΣΤΑΣ ΔΑΒΟΥΡΛΗΣ ΠΕΛΕ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ- ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ (SPORT DAY)

Ένα καινούργιο βιβλίο με τίτλο : «Κώστας Δαβουρλής ο Πελέ της Ευρώπης» που κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες, επιχειρεί να ρίξει φως  στη ζωή ενός από τους πιο προικισμένους ποδοσφαιριστές που είδαμε ποτέ στον τόπο μας. Του αειμνηστου Κώστα Δαβουρλή που έφυγε πολύ πρόωρα από τη ζωή, αλλά η παρουσία και η καριέρα του σηματοδότησαν την επανάσταση της επαρχίας στα τεκταινόμενα του ποδοσφαίρου στη δεκαετία του ’70. Αυτός οδήγησε την καταπληκτική φουρνιά της  Παναχαικής (Στραβοπόδης, Μιχαλόπουλος, Λεβεντάκος, Ρήγας) στην Ευρώπη, ανοίγοντας τον δρόμο στην Καστοριά, τη Λάρισα, τον ΟΦΗ που ακολούθησαν τη δεκαετία του 1980 και πηγαίνοντας στον Ολυμπιακό με ρεκόρ μεταγραφής το καλοκαίρι του 1974 πήρε πρωτάθλημα και κύπελλο. Ωστόσο, στο καλύτερο σημειο της καριέρας του ζήτησε να φύγει και να πάει πάλι στην Πάτρα. Ένας παίκτης με περισσότερες από 500 συμμετοχές στα εθνικά μας πρωταθλήματα που όπως ερεύνησε ο Γιώργος Πολ. Παπαδάκης έχει το ρεκόρ με 74 γκολ από φάουλ, πέναλτι και κόρνερ σε πρωτάθλημα και κύπελλο και που είχε μια μοναδική

ικανότητα να πασάρει και να σουτάρει και με τα δυό πόδια χωρίς κανείς να ξέρει ποιο ήταν το καλό του. Έπαιξε πρώτος από οποιονδήποτε άλλον στην Εθνική ομάδα – από ομάδα Β΄ κατηγορίας – υπό τις οδηγίες του Λάκη Πετρόπουλου και έγινε ο πρώτος από την περιφέρεια με το εθνόσημο, που βρήκε τον δρόμο για τα δίχτυα σε ένα ματς κατά της Μάλτας τον Ιούνιο του 1971. Ο Κώστας δεν ήταν λάτρης των τρελών προπονήσεων, πιστεύοντας πως το μπόλικο ταλέντο με το οποίο οι θεοί του ποδοσφαίρου τον είχαν προικίσει, αρκούσε. Δεν υπήρχε όμω τότε ο Μποσμάν και οι χαρισματικοί παίκτες δεν μπορούσαν να φύγουν ως εμιγκρέδες για τα ξένα. Ο Κώστας ήταν πεισματάρης και είχε κρύο αίμα και αυτό μέσα στο γήπεδο του έδινε το καθαρό κεφάλι να κάνει πράγματα που οι άλλοι δεν είχαν σκεφτεί. Η Ολύμπια ψυχραιμία με την οποία εκτέλεσε – 3 φορές παρακαλώ – το ίδιο πέναλτι σε έναν αγώνα με την ΑΕΚ το 1976 στέλνοντας την μπαλλα στο γάμα της εστίας λες και έβλεπες την φάση σε επανάληψη, έχει μείνε χαραγμένη στην μνήμη όσων το είδαν εκείνη τη μέρα. Και παιδί ακόμα μου έμεινε χαραγμένο τη μνήμη κάτι που είδα ένα μεσημέρι στη Ριζούπολη, εκεί στις αρχές της

δεκαετίας του ’70, όταν ο Δαβουρλής, χόρεψε την άμυνα του Απόλλωνα και με ένα σουτ από απίθανη γωνία, έστειλε την μπάλα στα δίχτυα. Αμέσως μετά (ο πολυτεχνίτης και εξαιρετικός χαρακτήρας) Άγγελος Ράμφος που αγωνιζόταν με τη φανέλα της «Ελαφράς Ταξιαρχίας», πήγε κοντά και του έδωσε το χέρι ως αναγνώριση της μαγικής στιγμής που είχε χαρίσει σε αυτούς που αγαπούν το ποδόσφαιρο. Αυτά ήταν που έκαναν ξεχωριστό το Δαβουρλή και όχι οι τίτλοι που πήρε, αφού άλλωστε αρκετοί παίκτες κατέκτησαν περισσότερους

ή έπαιξαν περισσότερο στην Εθνική ομάδα, χωρίς να αξίζουν πιο πολύ. Σε αυτή την εξαιρετική προσπάθεια ενός «εραστή του ποδοσφαίρου» όπως είναι ο μαθηματικός, ποιητής και λογοτέχνης Γιώργος Πολ. Παπαδάκης, ο αναγνώστης θα βρεί όλη την πορεία του Δαβουρλή μέσα από στοιχεία, εξιστορήσεις, αριθμούς αλλά και συνεντεύξεις που έκανε ο ίδιος ο συγγραφέας (λάτρης εκτός των άλλων του Γρηγόρη Μπιθικώτση, και του ποιοτικού κινηματογράφου). Στο βιβλίο μιλούν σαράντα άνθρωποι του ποδοσφαίρου που τον γνώρισαν από κοντά και μιλούν εκτός από το μεγάλο παίκτη και για τον εξαίρετο χαρακτήρα. Αξίζει τον κόπο να αγοραστεί και να διαβαστεί αυτό το βιβλίο, γιατί ο Δαβουρλής ήταν ένας παίκτης του 21^ου αιώνα που είχε μεταφερθεί , πίσω στο χρόνο και έπαιζε στα ’70.

Χρήστος Σωτηρακόπουλος