ΣΤΑ ΜΠΑΛΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ - ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΠΕΛΕΓΡΙΝΗΣ

«……….Αυτή η στέρηση , αυτό το μεταφυσικό έλλειμμα είναι που σπρώχνει τον άνθρωπο να φιλοσοφήσει.Η συνηδειτοποίηση αυτού του ελλέιματος κάνει τον άνθρωπο να απορεί . Η απορία είναι η αφετηρία της φιλοσοφίας. Αυτό ακριβώς πράττει και ο ποιητής Γιώργος Πολ. Παπαδάκης στα «Μπαλκόνια του Ουρανού». 

Αυτός ο οποίος ανήγαγε την απορία σε μία μόνιμη διαδικασία ήταν ο Σωκράτης. Κάποτε το μαντείο των Δελφών είχε αποφανθεί ότι ο πιο σοφός άνθρωπος στο κόσμο ήταν ο Σωκράτης. Ο ίδιος απόρησε διότι δεν θεωρούσε τον εαυτό του σοφό.Επισκεπτόμενος πολιτικούς ρήτορες, επιστήμονες, διαπίστωσε ότι αυτό που τον ξεχώριζε από τους άλλους ήταν ότι οι άλλοι απεδέχοντο τα πάντα σαν δεδομένα, είχαν σταθερές γνώσεις, ήταν ικανοποιημένοι με αυτό που κατείχαν. Ο ίδιος απορούσε ακόμη και για τα πιο αυτονόητα πράγματα, πολλές φορές μάλιστα προσποιόταν ακόμα και αν ήξερε κάτι, ότι δεν το ήξερε , διότι η απορία είναι αυτή που σε οδηγεί να φύγεις μέσα από τα δεδομένα. Το να ρωτάς σημαίνει ότι ζητάς κάτι άλλο.

Η ποίηση, θα μπορούσα να πώ, ότι είναι αν όχι η θεραπαινίς, η αδελφή της φιλοσοφίας. Ο Αριστοτέλης αντιδιαστέλλει την ποίηση προς την ιστορία λέγοντας ότι η ιστορία ασχολείται με τα καθέκαστα, με τα συγκεκριμένα πράγματα και ότι καταγράφει γεγονότα, η ποίηση ζητάει πέρα από τα γεγονότα, που συμβαίνουν γύρω μας, το καθολικό. Ο ποιητής όπως ο φιλόσοφος απορεί.Μέσα από την απορία , μέσα από την συνειδητοποίηση του αδιέξοδου, τη συνειδητοποίηση της στέρησης, τη συνειδητοποίηση του μεταφυσικού ελλέιμματος, ο άνθρωπος, ο ποιητής στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο φιλόσοφος, αναζητούν κόσμους άλλους διαφορετικούς από τους καθημερινούς.

Όλα αυτά τα είπα για τον εξής λόγο. Διαβάζοντας τα ποιήματα του Κυρίου Παπαδάκη που περιλαμβάνονται στη συλλογή «Στα Μπαλκόνια του Ουρανού» μου έκανε εντύπωση ότι από τα σαρανταπέντε  ποιήματα το ένα τέταρτο, τα δώδεκα περίπου,  έχουνε σαν κύριο μοτίβο την ερώτηση, την απορία, αν και η απορία είναι διάχυτη σε όλα τα ποιήματα του. Παντού υποβόσκει αυτή η απορία, δεν ικανοποιείται μ΄ αυτό το δεδομένο, με το τι συμβαίνει γύρω του, αλλά προσπαθεί να πάει πάρα πέρα.  Σας αναφέρω για παράδειγμα το ποιήμα  «Εκείνος» που ξεκινάει:

“Με θυμάσαι ; /
Θυμάσαι που Πέρναγα τις αυλές μ΄ άσπρο φουλάρι εν μέσω θέρους μ΄ υποβόσκουσα επιθυμία; / Θυμάσαι;
Θυμάσαι που κοίταζα τα μάτια σου προσπερνώντας σε σα θαλασσοδερμένη γαλέρα αιώνια αγκυροβολημένη”;
Δηλαδή αυτό για μένα είναι πάρα πολύ σημαντικό για ένα ποιητή, να μην καταγράφει αλλά να απορεί και να διαλέγεται μ'  αυτόν τον κόσμο ο οποίος όσο κι αν προσπαθείς να τον δείς δεν τον βλέπεις, πρέπει να τον συλάβεις μέσα από την φαντασία σου.
Οι λέξεις στην ποίηση είναι οι λέξεις οι καθημερινές που χρησιμοποιούμε στην επικοινωνία μας, τη συνήθη. Αλλά ο ποιητής ρωτώντας διεμβολίζει και μας κάνει να ταξιδέψουμε, να πάμε  κάπου αλλού. 

θεωρώ πως η ποίηση του Κυρίου Παπαδάκη είναι ουσιαστική. Χρησιμοποιεί περισσότερο  λέξεις καθημερινές, αλλά εφοδιασμένες μ' αυτή την απορία και μ΄ αυτή την αίσθηση της ερώτησης που ανοίγονται και μας μεταφέρουν σ' άλλους κόσμους. Έχω την εντύπωση ότι το μέλλον είναι μπροστά του κι εύχομαι να  είναι καλά  να συνεχίσει με τον ίδιο τρόπο.

Θεοδόσης Πελεγρίνης Πρύτανης της Φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών -   12/11/2001 (Από την παρουσίαση στο Πνευματικό κέντρο του Δήμου Αθηναίων, Νοέμβριος 2001)