Αυτή είναι η πρώτη ποιητική
συλλογή του ποιητή. Ο Γιώργος Πολ. Παπαδάκης αν και θετικός επιστήμων, δεν
διέπεται από απόλυτα μοντέρνα εκφραστική αφού αρκετά από τα υλικά του αντλούν από την παράδοση
σχηματίζοντας ένα κράμα από ρομαντικές και νατουραλιστικές συνιστώσες, με
αποχρώσεις μεταμοντέρνου.
Μετασχηματίζει το βάρος της ύπαρξης σε πλούσια συναισθήματα κι ανάμεσα στη ρέμβη και τη νοσταλγία, τις εγγενείς επιθυμίες και τις εγωκεντρικές εξομολογήσεις, απελευθερώνει άφθονα φορτία ερωτικής ενέργειας, πότε βουλιάζοντας σε νοσταλγικούς λειμώνες και πότε εξυψώνοντας αδρές εικόνες αισθησιασμού σε πεδία εξειδανίκευσης.
Αξονας των πεταγμάτων του στα «Μπαλκόνια του ουρανού» η γυναίκα, μοιάζει συνώνυμη της απόδρασης, της ελευθερίας , της ουτοπίας , ακόμα κι όταν η χρήση του εγώ αποδυναμώνει την προοπτική - αρκετές φορές της υπαρξιακής της ιδιοσυστασίας.
Πρέπει να επισημάνουμε πως σ' αυτή τη συλλογή ποταμό, παρόλη την έντεχνη περιγραφική μακρηγορία υπάρχουν στίχοι μαργαριτάρια:
«Οι λέξεις ακόμα κείτονται κρεμασμένες από τα χείλη του ουρανού..»
«Μια θάλασσα συλφίδα μας νανουρίζει το απομεσήμερο..»
«πάρε μια φλούδα έλατο να γράψεις το ονομά σου,
μια στιγμή μονάχα / υγρή / σαν τις άκρες των χειλιών σου..»
«Δεν βλέπω παρά μιαν οργιά καλοκαιρινό ουρανό / κι ένα μαντήλι κόκκινο με τον ιδρώτα του ήλιου στις άκρες να / ανεμίζει
Όλα μου τα τραγούδια μοιάζουν
Μ' αέρηδες χαμένους στη βροχή
Ονόματα, σημάδια όλα χαράζουν
Το χνώτο τους βρεγμένο στη σιωπή»
Μάκης Αποστολάτος Εκδότης Δ/ντης περιοδικού «Ομπρέλα»- 12/11/2001 (Από την παρουσίαση στο Πνευματικό κέντρο του Δήμου Αθηναίων)
Μετασχηματίζει το βάρος της ύπαρξης σε πλούσια συναισθήματα κι ανάμεσα στη ρέμβη και τη νοσταλγία, τις εγγενείς επιθυμίες και τις εγωκεντρικές εξομολογήσεις, απελευθερώνει άφθονα φορτία ερωτικής ενέργειας, πότε βουλιάζοντας σε νοσταλγικούς λειμώνες και πότε εξυψώνοντας αδρές εικόνες αισθησιασμού σε πεδία εξειδανίκευσης.
Αξονας των πεταγμάτων του στα «Μπαλκόνια του ουρανού» η γυναίκα, μοιάζει συνώνυμη της απόδρασης, της ελευθερίας , της ουτοπίας , ακόμα κι όταν η χρήση του εγώ αποδυναμώνει την προοπτική - αρκετές φορές της υπαρξιακής της ιδιοσυστασίας.
Πρέπει να επισημάνουμε πως σ' αυτή τη συλλογή ποταμό, παρόλη την έντεχνη περιγραφική μακρηγορία υπάρχουν στίχοι μαργαριτάρια:
«Οι λέξεις ακόμα κείτονται κρεμασμένες από τα χείλη του ουρανού..»
«Μια θάλασσα συλφίδα μας νανουρίζει το απομεσήμερο..»
«πάρε μια φλούδα έλατο να γράψεις το ονομά σου,
μια στιγμή μονάχα / υγρή / σαν τις άκρες των χειλιών σου..»
«Δεν βλέπω παρά μιαν οργιά καλοκαιρινό ουρανό / κι ένα μαντήλι κόκκινο με τον ιδρώτα του ήλιου στις άκρες να / ανεμίζει
Όλα μου τα τραγούδια μοιάζουν
Μ' αέρηδες χαμένους στη βροχή
Ονόματα, σημάδια όλα χαράζουν
Το χνώτο τους βρεγμένο στη σιωπή»
Μάκης Αποστολάτος Εκδότης Δ/ντης περιοδικού «Ομπρέλα»- 12/11/2001 (Από την παρουσίαση στο Πνευματικό κέντρο του Δήμου Αθηναίων)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου