Ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα, που παρά τις 1200 σελίδες του διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον, έως την τελευταία σελίδα του. Ο συγγραφέας Wilkie Collins(Μαύρη Καλλονή), σύγχρονος του Ντίκενς, καταφέρνει να δημιουργήσει μια τοιχογραφία της Αγγλίας της εποχής, και να εντυπωσιάσει με τις πρώτες αναφορές στην ψυχανάλυση 40 χρόνια πριν τον Φρόιντ. Ο Κόλλινς ρίχνει το βάρος της αφήγησης στην πλοκή, σε αντίθεση με τον φίλο του τον Ντίκενς που θεωρούσε πως οι χαρακτήρες των ηρώων, είναι το βασικότερο στοιχείο σε ένα έργο. Χωρίς να μειονεκτεί ωστόσο και ως προς αυτό τον τομέα, ο συγγραφέας μέσα από ένα ντελίριο, συνωμοσιών, διαπλοκών, συμπτώσεων και περιγραφών κατορθώνει κάτι δύσκολο: Να αναγκάζει τον αναγνώστη να θέλει να διαβάσει "λίγο ακόμη" ακόμη κι όταν νομίζει ότι δεν προλαβαίνει. Και μην βιαστεί κανείς να το χαρακτηρίσει ένα απλό "περιπετειώδες αφήγημα μυστηρίου εποχής" διότι θα πέσει έξω. Η εξαιρετική και "κομψή" γλώσσα, η καταβύθιση στο ανθρώπινο ασυνείδητο και η ζωντάνια των χαρακτήρων του, τον κάνουν να φαντάζει πρωτοπόρος ακόμη και σήμερα. Είναι λίγα τα βιβλία που κατορθώνουν να ¨εικονοποιούν" την αφήγηση και ο αναγνώστης να προσλαμβάνει με μέθεξη τη ροή του κειμένου, λες και παρακολουθεί κινηματογραφική ταινία. Ο Κόλλινς το πετυχαίνει αυτό, με το Αρμαντέιλ.
Μια από τις ωραιότερες εκδόσεις της νέας αυτής σειράς του Gutenberg. Η μετάφραση από την Σάντυ Παπαϊωάννου απλά εξαιρετική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου